Δούναβη Λουκρητία
Doúnavi Loukritía
Η Λουκρητία Δούναβη γεννήθηκε το 1942 στη Σύρο. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1970, δημοσιεύοντας ποιήματα σε λογοτεχνικά περιοδικά. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Ελάτε άνθρωποι" (Νέα Σκέψη, 1976), "Βροχότοπος" (Δίδυμοι, 1978), "Μπαλκόνι στην Ερμούπολη" (Φιλιππότης, 1987), "Αλάτι στις λακκούβες" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009), καθώς και το αφήγημα "Η Αγία Συνάδελφος" (Κέδρος, 1998), τη σειρά αφηγημάτων με τίτλο "Το βυσσινί φουστάνι" (Γκοβόστης, 1992, Το Ροδακιό, 2001), και αυτή με τίτλο "Φωνές του σώματος" (Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στην Αγγλία και την Αίγυπτο.
Περί ανέμων και θαυμάτων
Δούναβη Λουκρητία
Γαβριηλίδης (2019)
Έξι κείμενα Περί ανέμων και επτά Περί θαυμάτων, ένα κράμα από παιδικές μνήμες και μεγαλίστικα καμώματα. Η θεατή και η αθέατη πλευρά καθημερινών, αληθινών συμβάντων, νοσταλγικών, συγκινητικών, τραγελαφικών. Ένα ταξίδι σε τόπους και πρόσωπα, σιωπές που γίνονται φωνές και φωτιές, απώλειες που ξανακερδίζονται μέσ' από μια γραφή με ευαισθησία, ποιητικότητα και χιούμορ.
Ταξίδι ασυνόδευτο
Δούναβη Λουκρητία
Γαβριηλίδης (2016)
Μεγάλη ήταν η ικανοποίησή μου όταν διέκρινα τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν ορισμένοι άνθρωποι. Αντάμωσα ανθρώπους μεγαλόψυχους, καλλιεργημένους, ανυστερόβουλους, φιλαλήθεις, γενναίους. Συνάντησα ψεύτες, μυθοπλάστες, εκμεταλλευτές, υπερόπτες, κακοχαρακτήρες, με αναλαμπές καλοσύνης, "καλούς" για τις εντυπώσεις. Οι χαρές έρχονται με τις χάρες. Τι χάρες κι αυτές οι ανέξοδες χαρές μας!
Αλάτι στις λακκούβες
Δούναβη Λουκρητία
Βιβλιοπωλείον της Εστίας (2009)
Η Λουκρητία Δούναβη με τη νέα, τέταρτη κατά σειρά, ποιητική συλλογή της συμπληρώνει τον κόσμο που οικοδομεί χρόνια τώρα, τόσο με την ποίηση όσο και με την πεζογραφία της, έναν κόσμο που, όσο πόνο και αν έχει, μπορεί να τον εκφράσει συμπυκνωμένα η σολωμική ιδέα για τη ζωή ως "μέγα καλό και πρώτο".
Φωνές του σώματος
Δούναβη Λουκρητία
Βιβλιοπωλείον της Εστίας (2009)
Mικρά και μεγάλα αφηγήματα με διαφορετικό ύφος και γλώσσα το καθένα, με τη δική του ιστορία που συχνά η αλήθεια αγγίζει το μύθο, σε χρόνο τωρινό ή παρελθόντα.
Το βυσσινί φουστάνι
Δούναβη Λουκρητία
Το Ροδακιό (2001)
Δε θ' αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των μανάδων που γεννούσανε απάνω στο τραπέζι ή ανάμεσα σε δύο καρέκλες, όπως γεννήθηκα κι εγώ. Δε θ' αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των γυναικών που σήκωναν στην Κατοχή τους πεθαμένους απ' την πείνα, γιατί είχανε πιότερη δύναμη από τους άντρες. Σε όλη τους τη ζωή προετοιμάζονταν για ένα οδυνηρό τοκετό. (προμετωπίδα του βιβλίου)