Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο έρωτας ειπώθη από τις διάφορες εποχές, ανάλογα με τις ιδέες τους, θείος, ιερός, χυδαίος, κοινός, αφύσικος... Για τον Σαίξπηρ, τον ποιητή της Αναγέννησης, ο Έρωτας είναι η όλο υγεία ορμή, η γλυκιά όσο και φυσική μανία που πιάνει τ' ανθρώπινα πλάσματα, ιδιαίτερα την άνοιξη της ζωής τους, όταν ανθίζει η εφηβεία, και τα σμίγει κι έτσι ανανιώνει τη ζωή και κάνει την ανθρωπότητα αθάνατη και τη γη οικουμένη.

Στο έργο τούτο, που 'χει πρωταγωνιστή ένα βασιλιά, εθνικό ήρωα της Αγγλίας, και θέμα του την κατακτητική νικηφόρα του εξόρμηση εναντίον της Γαλλίας, ο Σαίξπηρ αποκαλύπτει και το ρόλο της Εκκλησσίας. Ο αρχιεπίσκοπος του Κάντερμπρυ και ο επίσκοπος Ελύ υποβάλλουν στο νεαρό βασιλιά μια πρότασή - απαίτησή του στο γαλλικό θρόνο. Και βέβαια ο Ερρίκος ο Ε΄ εδέχθη την... αγία πρόταση μ' ενθουσιασμό, αφού και παλιά και τότε και τώρα οι επιτυχίες της Εξουσίας κρίνονται περισσότερο από την ικανότητά της ν' αρπάζει τα ξένα, παρά να δημιουργεί δικά της...

Ο τίτλος του έργου σημαίνει πράγματι και το θέμα του, πως είναι ερωτικό, και τη μορφή του, πως είναι περίτεχνη. Με τη λεχτική του χάρη ακόμη και την οπτική, είναι σαν μικρογραφία σε δαχτυλιδόπετρα, που συμβολίζει όλον τον άνθρωπο που φοράει το δαχτυλίδι. Κανένα άλλο έργο του Σαίξπηρ δεν έχει τόσο, θα λέγαμε, λογοτεχνικό φόρτο, τόσες ρίμες, τόσες στροφές, σε μορφή σονέτου είτε μπαλάντας, τόσα λογοπαίγνια, σχή­ματα λόγου κι εξυπνάδες. Είναι μέσα απ' όλα αυτά που η ζωή κι η αγάπη περνάει και χάνεται.

ΓΡΑΜ. Εδώ ν' το κατηγορητήριο του λόρδου Χάστιγξ· που, καλλιγραφημένο με μεγάλα γράμματα, θα το διαβάσουν σήμερα στον άγιο Παύλο: και πρόσεξε τι ωραία συνέπεια έχει: έντεκα ώρες έκαμα να το αντιγράψω, τι χτες τη νύχτα ο Κέιτσμπυ μου το 'στείλε. Το πρωτόγραφο εχρειάστη άλλο τόσο για να γίνει· κι όμως πριν από πέντε ώρες ζούσε ο Χαστιγξ άμεμπτος, ακατάκριτος, αθώος, ελεύθερος. Ωραίος κόσμος πράγματι! Ποιος είναι τόσο βλάκας που να μη βλέπει ετούτη τη χειροπιαστήν απάτη; Κι όμως ποιος έχει τάση τόλμη να μην κάνει πως δεν τη βλέπει; Είναι κακός αυτός ο κ...

"Ο Κολοκοτρώνης με τις 18 εικόνες του, μοιάζει με ποτάμι απ' όπου αναβρύζει ο κρουστός λαϊκός λόγος του ποιητή. Λόγος αυθεντικά λαϊκός. Ο κάθε στίχος, γιομάτος ζωντάνια, στολίζει και ιστορεί τα πάθη και τις δόξες του λαού μας. Το έργο, επικό στη μορφή του, δωρικό στη δομή του, φέρνει παραστατικά στο θεατή ένα μεγάλο κομμάτι της επαναστατημένης ζωής του λαού μας. Ο πόλεμος, η πολιτική και οι πολιτικάντες, ο εσωτερικός διχασμός, οι πολέμαρχοι , οι απλοί άνθρωποι του λαού που πολεμάει με τους Τούρκους και τους κοτζαμπάσηδες. Και μέσα από τις καταστάσεις ξεπετιούνται θεατρικοί...

Το έργο έχει θέμα του την ... ανακάλυψη των ιαματικών πηγών στο Λουτράκι και το στήσιμο εκεί του "αιματολοιχού" καζίνου, που ως τα σήμερα ρουφάει τον ιδρώτα και το αίμα της Κορινθίας- και όχι μόνον. Το στήσιμο του καζίνου αυτού το δικαιολόγησαν τότε με την αγία αιτία να βοηθήσουν, με τα κέρδη που θ΄αποκόμιζε, τους σεισμοπαθείς της Κορίνθου, που ο φοβερός σεισμός είχε καταστρέψει ολοκληρωτικά. Ο θεατής - και ο αναγνώστης- παρακολουθεί πώς με τα δύο αυτά στοιχεία, τις ιαματικές πηγές και το καζίνο, ένα χωριό, το Λουτράκι, ξεχνάει να γίνει λουτρόπολις. Στην πορεία και την ε...

Το θέατρο είναι η τέχνη των τεχνών και στηρίζεται κατά μέγα μέρος στην τεχνική κατάρτιση των υποκριτών και στο καλλιτεχνικό πλαίσιο που θα την περιβάλει. Αν αυτά υστερούν, η γοητεία της θεατρικής τέχνης σβήνει, η επιτυχία ολιγοστεύει και τα αποτελέσματα είναι φτωχά. Η πείρα αυτή μας επέβαλε την υποχέρωση να προσπαθήσουμε να δώσουμε τόσον εις τους δασκάλους όσο και εις τους ομίλους και συλλογους των νέων ένα βοήθημα τέτοιο που να λύνει κάθε απορία που παρουσιάζεται για την ενέργεια μιας θεατρικής παράστασης, να δείχνει στα καθέκαστά τους τα θεατρικά και σκηνικά μέσα, με ο...

Σαν χαρακτήρας ο βασιλιάς Ιωάννης, που το 1215 υπόγραψε τη Magna Charta, αποτελεί την κεντρική μορφή του έργου, όχι όμως την κυρίαρχη. Πιο ολοκληρωμένος αποδείχνεται ο Νόθος, που αναλαμβάνει και κατευθύνει τη δράση και την εξέλιξη της περιπέτειας, που κυρίως χάρη σ' αυτόν πλουτίζεται με πλήθος ομολογίες ζωής σαν συνεχόμενη εικόνα βίου σε πορεία, με όλη την ποικιλία και τα απρόοπτα.

Έργο της τελευταίας δημιουργικής περιόδου κι ο "Κυμβελίνος" είναι μια πλούσια θεατρική μυθιστορία. Ο ποιητής με κέντρο το παλάτι του Βρετανού βασιλιά Κυμβελίνου θα αποκαλύψει έρωτες που γεννιούνται από αμοιβαία εκτίμηση, αγάπη και σεβασμό, επιβουλές, πράξεις απόκοτες, αποφάσεις απελπισμένες, μεταμφιέσεις γυναικών, που ρίχνονται σε επικίνδυνες περιπέτειες, πλάνες επικίνδυνες κι ακόμη πόλεμο, όπου στην αρχή ο βασιλιάς που παρακολουθεί, "δε βλέπει άλλο από των Βρετανών τις πλάτες" που το σκάνε. Ώσπου τρεις τέσσερις εφώναξαν "Σταθείτε!" και με τις κραυγές και το παράδειγμά του...

Πάντα για τις σκλαβωμένες πατρίδες είναι χλωμός ο λόγος ο παλιός: "Εις οιωνός άριστος..." και περπατάει στο νου των υποδούλων, παίρνει μορφή Θεομήτορος και παρουσιάζεται λαμπρή οπτασία στη βοσκοπούλα της Λωραίνης και της δίνει εντολή να παρατήσει τα πρόβατα και να αναλάβει, αυτή η ταπεινή "να λευτερώσει την πατρίδα της από αυτή τη συμφορά".

Σε τούτη την ερωτική ποίηση τόσο ανυμνείται και εξιδανικεύεται ο Έρωτας από την ποιότητα που του δίνει ο ποιητής ανυψώνοντάς τον σε ανώτατη μορφή αγάπης, ολότελα ανιδιοτελή, χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Τόσο πανανθρώπινη, θα λέγαμε παγκόσμια, πνευματικότητα παίρνει εδώ, που φαίνεται καθαρή η λατρεία του ωραίου ως υπέρτατης αξίας ζωής.

Η Αφροδίτη, θεά του έρωτα, η ώριμη γυναίκα, η πολύπειρη στα ερωτικά, που 'χει ομορφιά, λαγνεία και θάνατο, και μεταχειρίζεται όλα τα μάγια της για να τραβήξει κοντά της τον έφηβο, το άγουρο αγόρι, που δεν έχει σκιρτήσει η καρδιά του για έρωτα, που λαχταράει να κυνηγήσει στο δάσος. Πώς εκείνη τον παρακαλάει. Πώς του προσπέφτει αυτή που πήρε αιχμάλωτό της τον Άρη, του πολέμου το θεό και τον έκαμε και: "Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδα" κι έκαμε "την αγκαλιά της ομαλό, το στρώμα της σκηνής του". Πώς: "μ' άλυσο από τριαντάφυλλα τον έσερνε δεμένον"

Ο "Κοριολάνος" κατακυρώθηκε από τους φιλόλογους ως "η τραγωδία της περιφάνιας". Αλλά ο Κοριολάνος, δεν είναι μόνον περήφανος, είναι και γέννημα της τάξης του και της εποχής του, της Ρώμης της κοσμοκράτειρας. Και πάνω απ όλα είναι γιος της μάνας του της Βολούμνια, που καυχιέται πως έστειλε το μοναχογιό της σε σκληρό πόλεμο και προτιμάει το γιο της νεκρό παρά ζωντανό και ατιμασμένο, προδότη και διαγουμιστή της πατρίδας του.