Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι "Βάκχες" δεν είναι σπουδή διονυσιακής τελετουργίας ούτε μελέτη επί της θρησκευτικής υστερίας. Αυτό που πραγματεύεται ο δραματουργός είναι η αιώνια σύγκρουση θεού και ανθρώπου. Ο Διόνυσος καταφθάνει στη Θήβα ως μύστης και συνάμα εκδικητής για να εισαγάγει τον ιερό θεσμό του βακχικού οργίου και να τιμωρήσει την οικογένεια της μητέρας του Σεμέλης. Ο γερο-Κάδμος και η Αγαύη πρέπει να δυστυχήσουν, διότι δυσπίστησαν σχετικά με τη θεϊκή καταγωγή του. Όσο για τον βασιλιά Πενθέα, πρέπει να πληρώσει για την ασέβειά του προς τον θεό. Ο βασιλιάς διαμελίζεται από την οιστρηλατη...

Ο βασιλιάς των Θηβών Πενθέας αντιδρά στην καθιέρωση της λατρείας του Διονύσου στην πόλη. Ο Διόνυσος επιστρέφει μετά από μακρά απουσία. Ο Πενθέας στρέφεται εναντίον των Βακχών, ιερειών του θεού, αλλά βρίσκει τον θάνατο από τη μητέρα του Αγαύη και τις μαινάδες. Δράμα με θρησκευτικό κλίμα, βασική αναφορά στη διονυσιακή λατρεία.

Το τραγικότερο και πλέον ένθεο από τα δράματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έργο γεμάτο παραφορά και με υψηλές ποιητικές κορυφώσεις. Θέμα του η διαρκής ύβρις της εξουσίας απέναντι στους θεούς (και συνακόλουθα στους ανθρώπους) και η δίκαιη τιμωρία, που οι μακάριοι κάτοικοι του Ολύμπου επιφυλάσσουν πάντα για τον όποιον υβριστή. Ταυτόχρονα, ο ποιητής διδάσκει στους συγχρόνους του (και τους κατοπινούς) την αξία της σωφροσύνης και του ήρεμου βίου και διακηρύσσει ότι η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη και επομένως το κυνήγι των μεγάλων πραγμάτων μονίμως περιττό και άνευ λόγου....

Όπως είναι γνωστό, οι "Βάκχαι" είναι το μόνο σωζόμενο έργο με θέμα σχετικό με το θεό Διόνυσο. Εδώ μύθος και ιστορία συνενώνονται και ανάγονται με ποιητικό τρόπο. Η λατρεία του θεού Διονύσου παρουσιάζεται στην πρωτόγονή της μορφή, με τη μορφή εκείνη που συνδέεται με το διθύραμβο, το χορικό άσμα του θεού από το οποίο γεννήθηκε η τραγωδία. Οι "Βάκχαι" αποτελούν ένα από τα πληρέστερα και πιο ολοκληρωμένα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, γιατί συνενώνουν τρία βασικά στοιχεία: το τραγικό, το δραματικό και το θεατρικό. Ο Ευριπίδης με το έργο αυτό επιστρέφει στη μέθοδο και το ύφο...

Χρησιμοποιώντας πλήρως τις μεγάλες κατακτήσεις του δεύτερου μισού του αιώνα στην συγκριτική μελέτη της θρησκείας ο Dodds μας χάρισε μια συγκροτημένη και πειστική αναπαράσταση του Διονυσιακού παρασκηνίου -και βεβαίως του προσκηνίου- των Βακχών, επεξηγώντας το έργο με πολλά διδακτικά και σύγχρονα παράλληλα... Εξ ίσου διδακτική και γόνιμη είναι η οξυδερκής ανάλυση των δραματικών στοιχείων του έργου, των χαρακτήρων του, των σκηνών, των συγκρούσεων, των πράξεων, των λόγων... αυτή η έκδοση υπερέχει κατά πολύ των προηγουμένων σε ζωντάνια, κατανόηση και εμβέλεια. (W.B. Stanford, He...

Ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων με την παρούσα έκδοση επιδιώκει τη συστηματική παρέμβασή του στο χώρο του βιβλίου και ειδικότερα σε αυτόν των μεταφράσεων του αρχαίου δράματος. Αφορμή για την πρωτοβουλία αυτή ο Οργανισμός πήρε από την αίτηση που του υπέβαλε ο γνωστός δημοσιογράφος Ανδρέας Ζούλας, προτείνοντας την έκδοση σε μετάφραση των τριών τραγωδιών, Αισχύλου Προμηθεύς Δεσμώτης, Σοφοκλέους Αντιγόνη και Ευριπίδου Βάκχαι, καθώς και της κωμωδίας του Αριστοφάνους Λυσιστράτη. Παραδίδουμε σήμερα σε τέσσερις ιδιαίτερα προσεγμένους και καλαίσθητους τόμους τις μετα...

Ο Ευριπίδης είναι ο τρίτος της τριάδας των μεγάλων ποιητών της δραματικής ποίησης της αρχαίας Ελλάδας. Χαρακτηρίζεται ρεαλιστής συγγραφέας, καθώς δίνει τους χαρακτήρες των προσώπων των έργων του όπως είναι περίπου στην πραγματικότητα, και "από σκηνής φιλόσοφος", επειδή αντιμετωπίζει στοχαστικά τα θέματα που επεξεργάζεται. Από το πλούσιο έργο του μας σώζονται ένα "σατυρικό δράμα", ο "Κύκλωψ", και δεκαοκτώ τραγωδίες: "Άλκηστις", "Ανδρομάχη", "Μήδεια", "Ηρακλείδαι", "Ιππόλυτος", "Εκάβη", "Ικέτιδες", "Ηρακλής μαινόμενος", "Τρωάδες", "Ιφιγένεια η εν Ταύροις", "Ηλέκτρα", "Ελένη"...

Τα αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη που δεν σώζονται ακέραια: Φιλοκτήτης, Φοίνιξ, Φρίξος, Χρύσιππος κ.ά.

Τα αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη που δεν σώζονται ακέραια: Σκύριοι, Τήλεφος, Τημενίδαι, Φαέθων κ.ά.

Τα αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη που δεν σώζονται ακέραια: Μελέαγρος, Οιδίπους, Οινεύς, Παλαμήδης, Σθενέβοια, Σίσυφος Σατυρικός κ.ά.

Τα αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη που δεν σώζονται ακέραια: Θερισταί, Θησεύς, Θυέστης, Κρεσφόντης, Μελανίππη κ.ά.

Τα αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη που δεν σώζονται ακέραια: Αντιγόνη, Αντιόπη, Αυτόλυκος Σατυρικός, Βελλεροφόντης, Ερεχθεύς κ.ά.

Τα αποσπάσματα από τα έργα του Ευριπίδη που δεν σώζονται ακέραια: Αιγεύς, Αίολος, Αλέξανδρος, Αλκμήνη κ.ά.