Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Ο εύπορος έμπορος Αντόνιο μη έχοντας τη συγκεκριμένη στιγμή ρευστό για να εξυπηρετήσει τον προστατευόμενό του Μπασάνιο ο οποίος θέλει να πάει στο Μπελμόντο να δοκιμάσει την τύχη του στον γρίφο που άφησε ο πατέρας της ωραίας κληρονόμου Πόρσια και να κερδίσει την αγάπη της, αναγκάζεται να δανειστεί χρήματα από τον Εβραίο τοκογλύφο Σάυλοκ. Στην παράλληλη ιστορία, η κόρη του Σάυλοκ Τζέσικα ερωτεύεται έναν χριστιανό, φίλο του Μπασάνιο, και φεύγει παίρνοντας όσα κοσμήματα και χρήματα υπάρχουν στο σπίτι του πατέρα της. Ο Αντόνιο δεν μπορεί να πληρώσει όταν φτάνει η ώρα, και...

Στο "Χειμωνιάτικο Παραμύθι" η ζωή παρουσιάζεται στο σύνολό της και όλες οι εκφράσεις της είναι μια ευλογία. Συχωρεμένοι να είναι όλοι! Καμιά κρίση, καμιά καταδίκη. Το πνεύμα της ζωής στη μυστηριώδη πορεία του, δημιουργεί πότε τη μια και πότε την άλλη μορφή. Όλα είναι απαραίτητα μέσα στο εκπληκτικό σύνολο. Το μαύρο είναι απαραίτητο όσο και το άσπρο. Χωρίς το μαύρο, το άσπρο δε θα μπορούσε να υπάρξει. Αυτό είναι το μάθημα που διδάσκει η ζωή και όλα τα μεγάλα έργα της τέχνης που είναι ο καθρέφτης και η ερμηνεία της.

Ο Σαίξπηρ εδώ παρουσιάζει την Αγγλία όπως βγαίνει από τη μεσαιωνική της κατάσταση, χωρισμένη σε φέουδα και δουκάτα, με χωροδεσπότες και αφέντες που άλλοι την "παχτώνουν" και άλλοι την ξαναμοιράζονται. Όπως και στον "Ερρίκο Δ΄" πρώτο μέρος , έτσι και εδώ, κυριαρχεί η μορφή του Φάλσταφ. Μα "ούτε ο Φάλσταφ δε θα μπορούσε ποτέ να ύποψιαστεί την άβυσσο που χωρίζει την ανθρώπινη φύση από την πολιτική συμπεριφορά". Και η σκηνή όπου ο Φάλσταφ ζητοκραυγάζει τον μόλις ανακηρυγμένο βασιλιά Ερρίκο Ε΄: "Δία μου, βασιλιά μου! Εσένα λέω σπλάχνο μου!" και η απάντηση: "Δε σε γνωρίζω, γ...

Το ιστορικό δράμα "Βασιλιάς Ιωάννης" γράφτηκε το 1596 ή το 1597 και το θέμα του αντλεί ο ποιητής από χρονικά της εποχής εκείνης. Είναι η ιστορία της αλλοπρόσαλλης όσο και δραστήριας βασιλείας του Ιωάννη, που καταχράστηκε τα κληρονομικά δικαιώματα του ανιψιού του Αρθούρου, πολέμησε με τη Γαλλία, μάλωσε με τον Πάπα, άρπαξε τις μοναστικές περιουσίες και πέθανε δηλητηριασμένος από έναν καλόγερο. Με στίχους και διάλογους που θυμίζουν "Κομμέντια ντελ άρτε", επιτηδευμένες ομοιοκαταληξίες και σωρεία παρομοιώσεων, το έργο αυτό θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα γραφής των συγγραφέω...

Ο Βασιλιάς Ιωάννης δίχασε μελετητές και κριτικούς, ανά τους αιώνες, κυρίως εξαιτίας του αμφίρροπου, αντι-ηρωικού χαρακτήρα του κεντρικού ήρωά του, και του φαινομενικά "αλλοπρόσαλλου καταιγισμού από ασύνδετα γεγονότα" στις δύο τελευταίες πράξεις του έργου. Ωστόσο, ήταν το έργο του Σαίξπηρ που αντιγράφηκε περισσότερο από όλα, ενώ αποσπάσματά του βρίσκονταν στα χείλη πολιτικών και δημοσίων ανδρών σε κάθε περίοδο πολιτικής κρίσης. Σήμερα, αυτό που αναδύεται σαφέστατα από το υλικό του έργου είναι ο αιώνιος μηχανισμός της εξουσίας, βασιλικής ή θρησκευτικής -της οποίας κινητήριος...

Μια από τις διασκεδαστικότερες κωμωδίες του διασημότερου συγγραφέα της αγγλικής γλώσσας, Ουίλιαμ Σαίξπηρ, παρουσιάζεται σ' αυτό το βιβλίο. Η διασκευή του κειμένου είναι των αδελφών Τσαρλς και Μαίρη Λαμ και αποτελεί την ιδανική προσέγγιση του έργου του Σαίξπηρ, τόσο για τους νεαρούς όσο και για τους αμύητους αναγνώστες. Η γλαφυρή εικονογράφηση του Αλμπέρτο Ουρντιάλες Βαλιέντε συμπληρώνει την καλαίσθητη αυτή έκδοση.

Στη Βερόνα, μια πόλη της Ιταλίας ζούσαν κάποτε δύο ισχυρές, αριστοκρατικές οικογένειες που τις χώριζε μια πανάρχαια έχθρα. Η μια οικογένεια οι Μοντέγοι, είχε έναν έξυπνο και δυνατό γιο, τον Ρωμαίο. Το καμάρι της άλλης οικογένειας, των Καπουλέτων, ήταν η μονάκριβη θυγατέρα τους, η Ιουλιέτα. Οι δύο νέοι θα ερωτευτούν και θα αποδείξουν στην πράξη ότι το μίσος που διχάζει τις οικογένειές τους δεν είναι ικανό να σβήσει την αγάπη τους. Δυστυχώς θα αποδειχτεί πως ούτε και ο θάνατος μπορεί να τους χωρίσει... Η τραγική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας όπως την αφηγήθηκε ο μεγά...

Την υπόθεση του Ιούλιου Καίσαρα -που, όπως φαίνεται, γράφτηκε στο τέλος του 1598, ή στις αρχές του 1599 -ο Σαίξπηρ την πήρε από εγγλέζικη μετάφραση του Πλούταρχου και, συγκεκριμένα, από τους βίους του Καίσαρα και του Βρούτου. [...] Η τραγωδία αυτή θα μπορούσε να έχει για τίτλο Καίσαρας και Βρούτος. Ο Ιούλιος Καίσαρας, με τις λίγες εμφανίσεις ως την πρώτη σκηνή της τρίτης πράξης, όπου σκοτώνεται από τους συνωμότες, δεν είναι ούτε ο πρώτος, ούτε από τους πρώτους ρόλους. Ο χαρακτήρας του περιγράφεται περισσότερο από τους συνωμότες, και πολύ λιγότερο από τις εμφανίσεις του. [....

"Οι εύθυμες κυράδες του Ουίντσορ" ανήκουν ολοφάνερα στην εποχή την πριν από τη λεγόμενη "τραγική κρίση" του Σαίξπηρ, στην εποχή δηλαδή όπου το ύφος του ποιητή είναι ακόμα γεμάτο κέφι, αισιοδοξία, ευφορία νεανική. Μας το μαρτυρεί η ατμόσφαιρα του έργου. Βρισκόμαστε, εδώ, στους κόλπους μιας κοινωνίας επαρχιακής, που δροσίζεται αδιάκοπα από την άμεση, τη στενή επαφή της με τον κόσμο του υπαίθρου. Αστοί χωρατατζήδες ή απλοϊκοί τύποι της μικρής πολιτείας που ζει, τρέφεται με τοπικούς θρύλους, αμοιβαία πειράγματα, τοπικά σκάνδαλα, βεγκέρες στο παραγώνι, ταπεινά ειδύλλια ή χοντρές...

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβηκε στ' αλήθεια!/ Δεν είναι ιστορία με κουκιά και με ρεβίθια.../ Λοιπόν, πάρτε όλοι θέση/ και μη σταματήσετε την ανάγνωση στη μέση!/ Και όποιος από σας τα έργα μου γνωρίζει/ θα ξέρει πως μπορώ να τον κάνω να γελά και να δακρύζει./ Ελάτε παιδιά! Η παράσταση αρχίζει!... (Ουίλιαμ Σαίξπηρ) Έμμετρη, σύντομη και χιουμοριστική διασκευή ενός από τα δημοφιλέστερα έργα του Σαίξπηρ, που σέβεται ιδιαίτερα το πρωτότυπο κείμενο. Η εικονογράφηση μας ταξιδεύει στην αρχαία Ρώμη... Ένα κείμενο που θα απολαύσουν τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς.

Το έργο λέγεται "Κυμβελίνος", κατά κοινή ομολογία όμως κεντρική του μορφή είναι η Ιμογένη. Πολλοί τη θεωρούν την ωραιότερη ηρωίδα από όσες έπλασε ο Σαίξπηρ. [...] "Η Ιμογένη -γράφει η κυρία Τζέιμσον, που μελέτησε ιδιαίτερα τα γυναικεία πρόσωπα των σαιξπηρικών έργων- μας κάνει την εντύπωση να συνδυάζει την πιο απόλυτη απλότητα με ό,τι το πιο θαυμαστά πολυσύνθετο..." Πραγματικά: η Ιμογένη, αν και πλάσμα στολισμένο με τα πιο σπάνια χαρίσματα, δεν μοιάζει καθόλου με τις συμβατικές υπάρξεις που μας προτείνει κατά κανόνα η ρομαντική ποίηση. Πίσω από την υψηλή της αφοσίωση, την αυ...

Μια σειρά παραμυθιών που τα μικρότερα παιδιά μπορούν να ακούσουν από το cd. Τα μεγαλύτερα θα τα διαβάσουν μόνα τους, ακούγοντας το cd. Έτσι θα συνδέσουν την εικόνα με το λόγο και τη μουσική, επιχειρώντας ένα πρώτο απλό βήμα στο χώρο της μουσικής αγωγής.

Eίναι θρίαμβος -και θρίαμβος όχι κοινός- της τέχνης ενός μεγάλου δραματουργού να έχει υψώσει σε ήρωα τραγωδίας πρόσωπο τόσο εγκληματικό καθώς ο Ριχάρδος του Γκλόστερ. Για την ακρίβεια, βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε μια πρόκληση: Η τραγωδία δεν απαιτεί βέβαια ήρωες που να είναι υποδείγματα αρετής· δεν μπορεί όμως και να πετυχαίνει τις οφειλόμενες αντιδράσεις μέσα στην ψυχή του θεατή όταν υψώνει σε σύμβολα πρόσωπα αποκρουστικά, που να ευχόμαστε τη συντριβή τους. [...] Ο Ριχάρδος έχει γιγαντωθεί κάνοντας εγκλήματα. Καταλαβαίνουμε πως η βασιλεία του πρέπει να είναι ένας εφιάλτης...

Το έργο γράφτηκε περίπου την εποχή του Άμλετ (1601) και η ιδέα του είναι παρμένη από ένα διήγημα που περιλαμβάνεται στο "Δεκαήμερο" του Βοκκάκιου. Παρά το χαρακτηρισμό του ως "κωμωδία" και τον αισιόδοξο τίτλο του, παρουσιάζει μια πικρή και απαισιόδοξη εικόνα της ζωής. Κύριο πρόσωπο στην κωμωδία αυτή είναι η Ελέν, μια από τις πιο ταλαίπωρες στον έρωτα ηρωίδες του Σαίξπηρ, η οποία, παρά την περιφρόνηση που της δείχνει ο αγαπημένος της Μπερτράμ, καταφέρνει - με το τέχνασμα της πλαστής ταυτότητας στο κρεβάτι - να τον κερδίσει. Ο Σαίξπηρ πλάθει εδώ και άλλους πολύ αξιόλογους χαρ...

"Υπάρχει ένας τόνος ιδιαίτερος, ικανός να χαρακτηρίσει την κωμωδία του Σαίξπηρ "Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι" σ' αντίθεση με άλλες, μεταγενέστερες κωμωδίες του. Τόνος που την προικίζει με μια κάπως τραχειά ευρωστία και την κάνει δημοφιλή. Είναι, μπορούμε να πούμε, η Αναγέννηση στο ανοδικό της στάδιο, όταν ακόμα κανένας δισταγμός δεν έρχεται να τη χαλινώσει. Ο ποιητής της κωμωδίας αυτής εκμεταλλεύεται ένα θέμα με σχήμα ηθοπλαστικό. Ουσιαστικά ωστόσο, βαθύτερα, καμιά πρόληψη δεν του μετριάζει το κέφι. [...] Έργο εποχής νεανικής, γεμάτης ορμή για τον ποιητή και για την εποχή τ...

[...] Όσα λοιπόν θ' ακουστούν στη συνέχεια είναι τραγούδια ενός κόσμου που αλλάζει. Που με τον τρόπο του το καθένα, τραγουδά την αλλαγή τούτη και τα επακόλουθά της. Έτσι όπως τα νιώθει ο άνθρωπος, καθώς αναζητά απελπισμένα την αιώνια ευτυχία, εκεί που τίποτε αιώνιο δεν μπορεί να υπάρχει. Τραγούδια της αέναης αλλαγής και της ματαιότητας. Τραγούδια του χρόνου, που φέρνει την αλλαγή, και που ο ίδιος είναι η αλλαγή. Τραγούδια του σήμερα, του χθες και του αύριο, της μέρας, της νύχτας, των εποχών. Τραγούδια για τη ζωή και το θάνατο, τα νιάτα και τα γηρατειά. Τραγούδια για τη δημ...