Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ο Οθέλλος είναι η τέταρτη τραγωδία του Σαίξπηρ, μετά τον Άμλετ, τον Κοριολανό και τον Αντώνιο και Κλεοπάτρα, που έχω μεταφράσει στα ελληνικά. Για μια ακόμη φορά, δουλεύοντας χωρίς την πίεση κάποιας προθεσμίας για επικείμενο ανέβασμα, αφιέρωσα τον απαιτούμενο χρόνο και μόχθο στην προσπάθεια να αποδώσω όχι μόνο το νόημα και το ύφος του πρωτοτύπου αλλά και την ποιητική του ιδιομορφία, διατηρώντας πάντα την απόλυτη αντιστοιχία των στίχων, ώστε με την αρίθμησή τους να διευκολύνεται η συγκριτική αντιπαραβολή με το αγγλικό κείμενο. Μια πρόσθετη δυσκολία που αντιμετώπισα στην περί...

Oι μεταφράσεις δραμάτων του Σαίξπηρ και άλλων κλασικών έργων που έγιναν από τον Kαρθαίο θεωρούνται «θεατρικά» υποδειγματικές χωρίς να χάνουν στο ελάχιστο από την ποιητική τους μορφή. O ίδιος ο Kαρθαίος γράφει: "H ελληνική απόδοση τούτου του έργου έχει γίνει για το θέατρο και, όσο ήτανε για το μεταφραστή βολετό, λογοτεχνική". Έτσι, μένοντας όσο μπορούσε περισσότερο πιστός στα νοήματα και στην ψυχή του πρωτοτύπου, προσπάθησε ο μεταφραστής να δώσει την εντύπωση ελληνικού κειμένου και τέτοιου που, αν ήταν τρόπος, να φτάνει, όπως λένε, ολόκληρο στο θεατή που κάθεται και το...

Ο "Οθέλλος", από τα πιο δημοφιλή έργα του Σαίξπηρ, θεωρείται η κατεξοχήν τραγωδία της ερωτικής ζήλιας. Ωστόσο το έργο δεν περιορίζεται στην περιγραφή του ερωτικού αυτού πάθους· εξετάζει ακόμα τη θέση του Άλλου, του διαφορετικού, μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία και αποκαλύπτει την τρομακτική δύναμη του Κακού, που συμπαρασύρει στο διάβα του και καταστρέφει κάθε γνήσιο αίσθημα, κάθε αξία αυτής της ζωής. Ο Iάγος είναι μηδενιστής: μέσα από τη διεστραμμένη του οπτική θέλει να αποδείξει, και το πετυχαίνει, ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι. Η "λογική", ο φθόνος και η φιλοδοξία του κιν...

Το Κακό έχει βρει στον "Οθέλλο" το έργο του· με τον "Οθέλλο" πιστοποιείται, μέσα από την αναλλοίωτη διάρκεια τού έργου, μέσα από την ακατάβλητη αντοχή τού ποιητικού λόγου, η αναλλοίωτη διάρκεια τού Κακού, η ακατάβλητη αντοχή τού δαιμονικού λόγου. Με τον "Οθέλλο" καταδεικνύεται, επισφραγισμένο από κορυφαία ποιητική διάνοια και κατοχυρωμένο από ύψιστο γλωσσικό επίτευγμα, ότι το Κακό δρα πανίσχυρο σ’ έναν κόσμο που δεν διαθέτει καμία αντίστοιχη δύναμη για να το αντιμετωπίσει και να το αναχαιτίσει. Η παντοδυναμία αυτή αποκορυφώνεται, επιγραμματικά, με μία εκτίναξη ποιητικής ευθ...

Με τον "Οθέλο" η αρχική εικόνα παρουσιάζει ένα ζευγάρι ευτυχισμένο πάνω απ' το μέτρο, με γύρω ανθρώπους ευχαριστημένους. Μα είναι και ο Ιάγος, πώς δεν τον λογάριασαν! Ο Ιάγος που λέει: "Ναι Οθέλο, τώρα είσαι στον τόνο μια χαρά, μα εγώ είμ' εδώ και θα σου ρίξω στ' αφτιά κάμποσους ψύλλους κι άντε να ιδώ πού θα πετάξει η ευτυχία σου..."

Αυτή 'ν΄η αιτία, ΄ν΄η αιτία ψυχή μου· ας μην ειπώ τ' όνομά της εσάς, αστέρια αγνά. Αυτή ΄ν΄η αιτία. Μα δε θα χύσω το αίμα της, δε θα πληγώσω το δέρμα της το ασπρότερο από χιόνι κι απαλό σαν αγαλμάτου αλάβαστρο. Όμως πρέπει να πεθάνει, αλλιώς θα ξεγελάσει κι άλλους άντρες. Το φως να σβήσω και μετά το φως να σβήσω: αν σβήσω εσένα, φλόγας όργανο, μπορώ ξανά το πρώτο φως σου ν' ανάψω αν μετανιώσω· μ' αν μια σε σβήσω εσένα, υπέροχο αριστούργημα εξαίσιας πλάσης, πού πια να βρω τη φωτιά του Προμηθέα για να σου ξαναδώσω ζωή! Άμα κόψω το ρόδο, δεν του ξαναδίνω τη ζωντανή του ορμή, μ...

Το θέμα σε τούτη την κωμωδία είναι η πάλη ανάμεσα στη φιλία και το πάθος. Το πάθος το ερωτικό που όταν αφηνιάζει και δεν υποτάσσεται στον έλεγχο της αρετής και της ευθύνης, μπορεί να κόψει στέρεους δεσμούς, όπως το ερωτικό πάθος που ανάβει στον Προτέο για τη Σύλβια, την αγαπημένη του φίλου του Βαλεντίνου, απείλησε να καταστρέψει την αδελφική φιλία που είχε βλαστήσει ανάμεσά τους.

Όταν ενού ανθρώπου ο υπηρέτης πρέπει να παίζει μαζί του το σκύλο, το πράμα, βλέπεις, δεν πάει καλά... Του 'μαθα ό,τι ακριβώς θα 'λεγε κανείς: "έτσι θα 'θελα να διδάξω ένα σκύλο"... Πόσοι αφέντες θα 'καναν αυτό για τον υπηρέτη τους; Όχι, παίρνω όρκο πως έχω κάτσει στον φάλαγγα για πουτίγκες που έκλεψε, αλλιώς θα τον είχαν εκτελέσει· έχω κάτσει στο σκύφουνα για χήνες που έπνιξε, αλλιώς θα τον είχαν βασανίσει γι' αυτό. Εσύ δεν τα συλλογίζεσαι αυτά τώρα. Όχι, εγώ θυμάμαι το κόλπο που μου 'κανες όταν αποχαιρετούσα τη μαντάμ Σίλβια: δε σου 'πα να κοιτάς εμένα και να κάνεις ό,τι κ...

Το θεατρικό έργο "Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ" του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ σε μετάφραση-διασκευή Νίκης Τριανταφυλλίδη, ανεβαίνει σε πολυχώρους της Αθήνας το φθινόπωρο του 2017 σε σκηνοθεσία Ζωής Μασούρα. ** Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ ανήκουν ολοφάνερα στην εποχή όπου το ύφος του ποιητή είναι ακόμα γεμάτο κέφι, αισιοδοξία, νεανικό παλμό και ευφορία. Έτσι τουλάχιστον μαρτυρεί η ατμόσφαιρα του έργου. Ένας κόσμος χωρατατζήδων, φλύαρων, κουτοπόνηρων ανθρώπων, ιδωμένος από τον ποιητή με διάθεση πρόσχαρη, "ανοιχτή" και με άκακο μάτι. Αν και δεν είναι γνωστό το πότε γράφτηκ...

Το έργο "Εύθυμες Κυράδες" η παράδοση το θέλει να ΄χει γίνει λιγότερο με τη βούληση του ποιητή και περισσότερο με τη βούληση της βασίλισσας. Έτσι εξηγείται πώς ο πεθαμένος και διαβασμένος Φάλφαστ κάνει ξανά την παρουσία του, όχι σαν φάντασμα να τρομοκρατήσει, παρά ολοζώντανος, με όλες τις πληθωρικές σάρκες του που δεν τον άφηναν "να ιδεί το γόνατό του". Μαζί και την ... αυλή του που είχε όταν εζούσε σαν βασιλιάς του γέλιου. Όλοι οι παρόντες σαν να χε επισυμβεί η Δευτέρα Παρουσία, είχαν μαζευτεί από τα πέραντα, είχανε συγκολλήσει τα κομμάτια τους κι είχαν πια αναλάβει υπηρεσί...

Παρθένα μου, την έχεις βάλει σε τέτοιο χορό που είναι να θαμάξεις: οι καλύτεροι αυλικοί, τότε που η αυλή αυλιζότανε στο Ουίνζορ, δε μπόρεσαν να τη μπάσουν σε τέτοιο χορό· κι όμως εκεί 'τανε ιππότες, ήτανε λόρδοι, ήταν αρχόντοι με τ' αμάξια τους, σου ορκίζομαι αμάξι στ' αμάξι, γράμμα στο γράμμα, δώρο στο δώρο· και να μοσχοβολάν τόσο γλυκά -όλο μόσκο- κι όλο φρου φρου, σου ορκίζομαι, μες στο μετάξι και στο μάλαμα· και με τέτοιες απρεπείς ουρολογίες· και με τέτοιο κρασί και ζάχαρη και, εγώ σ' το βεβαιώνω, ποτέ δε μπόρεσαν να πάρουν έν' ανάβλεμμά της. Στην ίδια εμένα, σήμερα το...

"Οι εύθυμες κυράδες του Ουίντσορ" ανήκουν ολοφάνερα στην εποχή την πριν από τη λεγόμενη "τραγική κρίση" του Σαίξπηρ, στην εποχή δηλαδή όπου το ύφος του ποιητή είναι ακόμα γεμάτο κέφι, αισιοδοξία, ευφορία νεανική. Μας το μαρτυρεί η ατμόσφαιρα του έργου. Βρισκόμαστε, εδώ, στους κόλπους μιας κοινωνίας επαρχιακής, που δροσίζεται αδιάκοπα από την άμεση, τη στενή επαφή της με τον κόσμο του υπαίθρου. Αστοί χωρατατζήδες ή απλοϊκοί τύποι της μικρής πολιτείας που ζει, τρέφεται με τοπικούς θρύλους, αμοιβαία πειράγματα, τοπικά σκάνδαλα, βεγκέρες στο παραγώνι, ταπεινά ειδύλλια ή χοντρές...