Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Σαν ήμουν κούτσικο μωρό, με χάι χάι χάι, μ' αγέρα και βροχή, μα ήμουν τρελό κι ανήξερο κι έβρεχε η βροχή, βροχή καθημερνά. Κι όταν εμεγάλωσα καλά, με χάι χάι χάι, μ' αγέρα και βροχή, κλέφτες και μάγκες ποιος βοηθά κι έβρεχε η βροχή, βροχή καθημερνά. Πάει ένας καιρός που πιάστη η πλάση αυτή, με χάι χάι χάι, μ' αγέρα και βροχή, κι ας πάει, το δράμα τέλειωσε, πρόθυμοι για σας εδώ καθημερνά.

Κοίτα τον τόπο σου, κοίτα την εύφορη Γαλλία και ιδές τις πολιτείες και τα χωριά πώς τα 'χει ρημάξει και παραμορφώσει ο σκληρός εχθρός. Καθώς κοιτάει η μάνα το μωρό της, όταν θάνατος του κλει τ' αβρά ετοιμοθάνατά του μάτια, δες, την καταλύτρα αρρώστια της Γαλλίας· δες τις πληγές, τις πιο αφύσικες πληγές, που 'δωσες στο ίδιο συ στο πονεμένο στήθος της. Ω, γύρισε αλλού την κόψη του σπαθιού σου· χτύπα αυτούς που πληγώνουν, μην πληγώνεις όσους βοηθάν. Μια στάλα αίμα απ' της πατρίδας σου το στήθος θα 'πρεπε να σε θλίβει πιο πολύ από ποτάμια ξένο αίμα: γι' αυτό, γύρνα με πλημμύρα...

... Πολύ προδοτικά διέφθειρες τη νεολαία του κράτους γιατί έφτιαξες δημοτικά σχολεία· κι ενώ πρώτα οι προπάτορές μας δεν είχαν άλλα βιβλία από την τσέτουλα και τις γιώτες, εσύ μας έκανες με τυπογραφεία· και, ενάντια στο βασιλιά, το στέμμα του και το αξίωμα, έφτιαξες χαρτοποιεία. Θα σου αποδειχτεί κατάμουτρα πως έχεις γύρω σου ανθρώπους που κάνουν συχνά λόγο για όνομα και για ρήμα και τέτοια αποτρόπαια λόγια, που χριστιανικό αυτί δε βαστάει να τ' ακούσει. Έφτιαξες ειρηνοδικεία και τραβούν εκειπέρα φτωχούς ανθρώπους για πράματα που δεν είναι σε θέση να δώσουν λόγο...

.... μπορώ να χαμογελάω και να σκοτώνω ενώ χαμογελάω, να λέω ευχαριστώ σ' ό,τι μου θλίβει την καρδιά, να βρέχω τα μάγουλα μου με δάκρυα τεχνητά, το πρόσωπό μου να το προσαρμόζω σ' όλες τις περιστάσεις. Θα πνίξω ναύτες πιο πολλούς απ' τη γοργόνα, πιο πολλούς θα θανατώσω που με κοιτάζουν κι απ' το βασιλίσκο, θα παίξω το ρήτορα τόσο καλά όσο κι ο Νέστορας, θα εξαπατώ με πανουργία πιο πολλή από τον Οδυσσέα, και σαν το Σίνωνα, θα πάρω μια άλλη Τροία. Μπορώ στο χαμαιλέοντα να προσθέσω χρώματα κι άλλα, και ν' αλλάξω σαν Πρωτέας μορφές κατά πώς με συμφέρει, και να καθίσω στο θρανίο...

Μα να πεθάνεις και να πας άγνωστο πού· τούτη η αισθαντικιά όλο θέρμη ορμή να γίνει ζυμάρι από πηλό· και το μακάριο πνεύμα να λούζεται από πύρινα ύδατα, ή να μένει σε περιοχή φριχτή, πυκνοπερίπλεχτη από πάγους, ή να φυλακιστείς μέσ' σε άφαντους ανέμους, να σε φυσάν με βία ασύχαστη ολοτρόγυρα στον μετέωρον κόσμον· ή να 'σαι το χειρότερο απ' τα χειρότερα, όσα νους λειψός κι αβέβαιος φαντάζεται στριγγλίζοντας! Είναι πολύ φριχτό! Ο πιο ελεεινός, ο πιο αποτρόπαιος βίος, που χρόνος, πόνος, στέρηση και φυλακή μπορούν στη φύση να επιβάλλουν, είν' παράδεισος μπροστά στο φόβο του θανά...

Μ' όλα αυτά απόκαμα, ζητάω ν' αναπαυτώ στο μνήμα: να βλέπω, λέω, την αρετή ζητιάνα γεννημένη, το κούφιο Τίποτα φαιδρό με κορδωμένο βήμα, την Πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη, την τιμημένη Υπεροχήν αισχρά παραριγμένη, τη χάρη την παρθενική ωμά ξεπορνεμένη, την τέλειαν Ωραιότητα κακά εξευτελισμένη, την Αξίαν από ανάπηρην κυβέρνια αχρηστεμένη, την Τέχνη από την κρατική εξουσία γλωσσοδομένη, τη Γνώση απ' τη σχολαστική Μωρία περιορισμένη, την πιο απλήν Αλήθεια, ηλίθια παρανομασμένη, την Καλοσύνη στην κυρά-Κακία υποταγμένη. Με όλ' αυτά απόκαμα, δε θέλω πια να ζήσω, μόνο που τ...

Του κόσμου το στεφάνι λιώνει -Κύριέ μου: Μαράθηκε το στέμμα του πολέμου, του στρατιώτη έπεσε τ' άστρο: αγόρια τώρα και κοπέλες έγιναν ίσα με άντρες: έφυγε η εξαίρεση και τίποτα σπουδαίο δεν έμεινε εδώ κάτω για να το ιδεί η σελήνη... ερμιά μου πάει να κάνει τη ζωή καλύτερη: πρόστυχο να 'σαι Καίσαρας· μην όντας ο ίδιος η Τύχη, είναι κοπέλι της, θεληματάρης της. Είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη που δίνει τέλος σ' όλα τ' άλλα που έχουν γίνει, μποδάει τις ατυχίες και αποκλεί την αλλαγή: κοιμάσαι και ποτέ σου δεν γεύεσαι κοπριά, που τρέφει τον ζητιάνο και τον Καίσαρα.

... Αν η χάρη που σου ζητάμε, ήταν να σώσεις τους Ρωμαίους, με χαλασμό των Βόλσκων όπου υπηρετείς, ε, τότε να καταδικάσεις πρέπει εμάς, που θέλουμε να σ' ατιμάσουμε: όχι η αίτησή μας είναι να τους φιλιώσεις: Να μπορούν να ειπούν οι Βόλσκοι "εμείς εδείξαμε έλεος". Κι οι Ρωμαίοι "εμείς δεχτήκαμε το έλεος". Κι απ' τα δυο τα μέρη να 'σαι για σένα δόξα και να σου φωνάζουν ζήτω "ευλογημένος να 'σαι που 'καμες ειρήνη!" Τρανέ μου γιε, το τέλος ξέρεις του πολέμου αβέβαιο· όμως βέβαιο τούτο: πως αν πάρεις τη Ρώμη, θα 'χεις κέρδος σου ένα απαίσιο όνομα, που όσες φορές το λένε, τόσες θ...

"Σε μένα 'χει προσπέσει, όπως σε σένα τώρα εγώ, κι ο άγριος πολεμόθεος που ποτέ - τι φόβος τρόμος! - δεν έχει σκύψει ο σβέρκος του ο νευρώδης σε ομαλό και βγαίνει πάνα νικητής σ' όποιον αγώνα κι όμως αιχμάλωτος και σκλάβος μου με ικέτευε γι' αυτό που δίχως συ να το ζητάς σου το προσφέρω εγώ. Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδα χωράτευε και χλεύαζε με σκέρτσα λιγωμένα. Το άγριο ταμπούρλο του και τη σημαία την κόκκινή του: την αγκαλιά μου είχε ομαλό, το στρώμα μου σκηνή του. Έτσι τον παντοκράτη αυτόν τον κυβερνούσα εγώ μ' άλυσο από τριαντάφυλλα τον έσερνα δεμένο κι ο...

Αναφορές... ... στην αγάπη, στον έρωτα ... στην αλήθεια στο ψέμα ... στις αρετές στα ελαττώματα ... στα γηρατειά ... στη δικαιοσύνη, στους νόμους ... στην εξουσία, στα αξιώματα, στο κράτος ... στον θάνατο ... στη θλίψη, στο θρήνο, στα δάκρυα ... στην ιατρική, στους γιατρούς ... στους κακούς, στην κακία ... στο κάλλος, στην ασχήμια ... στη λύπη, στον οίκτο, στο έλεος ... στη μόδα ... στη νεότητα ... στη νύχτα ... στην οικογένεια, στους γονείς ... στα όνειρα ... στους όρκους ... στην παρθενιά, στην αγνότητα ... στα πλούτη, στο χρήμα, στη φτώχεια ... στον...

Η λατρεμένη ιστορία αγάπης του Σαίξπηρ σε ένα βιβλίο με ωραία εικονογράφηση διασκευασμένο για παιδιά και απαραίτητο για κάθε παιδική και εφηβική βιβλιοθήκη.

"Δεν είμαι σε θέση να πω εάν τίμησα το πρωτότυπο και ασφαλώς δεν θα μάθω ποτέ εάν σεβάστηκα δεόντως τα αισθήματα του νεαρού της ιστορίας μας. Μοιάζει χειμώνας πάντα ο καιρός της μετάφρασης, θαμπός χειμώνας, πολύ μακριά από το πρωτότυπο που ιδεαστήκαμε και αγαπήσαμε, και καθιστά ακόμη πιο αφανή τα αισθήματα της νεότητας. Κι ας είναι πάντα καλοκαίρι εκεί όπου τα σονέτα, ως ερωτικά εγκώμια, ευδοκιμούν ακόμη με όλες τις απροσδόκητες αποφύσεις τους, και όπου ο χρόνος της μετάφρασης, πολλά χρόνια μετά, πάει να συναντήσει τον άλλο χρόνο, τον ανέφικτο. Θα κριθούμε όλοι εκ του αποτε...

Η λογοτεχνική απεικόνιση του έρωτα, διά χειρός Σαίξπηρ, σε όλο της το μεγαλείο: 154 σονέτα. Αποσπάσματα από το best seller της Ελισαβετιανής εποχής, "Αφροδίτη και Άδωνης". Σκηνές από 13 θεατρικά έργα, που παίζονται από την εποχή του έως σήμερα και δεν έπαψαν ποτέ να συγκινούν την ανθρώπινη ψυχή. Μέσα από μια γοητευτική αλληλουχία σκηνών και λόγων που υμνούν την ερωτική αγάπη, η νέα, μεταξόδετη, πολυτελής και πλούσια εικονογραφημένη έκδοση ανθολογεί το σύνολο του θεατρικού και ποιητικού έργου του Σαίξπηρ, μυώντας τον αναγνώστη σ' ένα ευγενές είδος τέχνης -την τέχνη του β...

Το ηθικό δίλημμα του Άμλετ, να πάρει εκδίκηση για τον δολοφονημένο του πατέρα δίχως ταυτόχρονα να παραβεί τις ηθικές αρχές του, να αποδώσει δικαιοσύνη σύμφωνα με τη λογική και τον νόμο και όχι σύμφωνα με τα πάθη της συγκυρίας, είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ. Το ερώτημα του Άμλετ, να ζει κανείς ή να μην ζει σε ένα κόσμο που κυβερνά η διαφθορά, σήμερα που διάφοροι αυτόκλητοι κήνσορες αναλαμβάνουν "στο όνομα του λαού" να πάρουν τη δικαιοσύνη στα χέρια τους, αποκτά συγκεκριμένη αξία για τον σύγχρονο αναγνώστη. Η νέα τολμηρή μετάφραση του πιο γνωστού σεξπιρικού έργου...

Φύσα, φύσα, βοριά μου χειμωνιάτικε, εσύ ψυχρός δεν είσαι τόσο, σαν του ανθρώπου την τυφλή αχαριστία. Τα δόντια σου αιχμηρά δεν είναι, μιας κι είσ' αόρατος στον κόσμο. Κρύα η ανάσα σου είναι μόνο. Χέι χο, χέι χο, τραγούδα χέι χο στο πράσινο το δέντρο. Απάτη οι πιο πολλές φιλίες- οι έρωτες μια σκέτη τρέλα! Χέι χο, χέι χο, τραγούδα χέι χο στο πράσινο το δέντρο, τη χαρά τραγούδα της ζωής μας!

Αχ, Έρωτα θεέ, τι άπληστος, τι ακόρεστος που είσαι! Ενώ όλα τα χωράς, όλα τα δέχεσαι, σαν θάλασσα, ό,τι θα καταπιείς, όσο ακριβό κι υπέροχο κι αν είναι, μέσα σε μια στιγμή ξεπέφτει, ευτελίζεται, και δεν σου φτάνει. Τόσο γεμάτος με μορφές τής φαντασίας είν' ο έρωτας, που είναι από μόνος του η τέλεια φαντασίωση.

Γι' αυτό λέω τον πόνο μου στις πέτρες - αν και μένουν βουβές στην απελπισία μου, είναι καλύτερες απ' τους Τριβούνους γιατί δεν με διακόπτουν. Όταν κλαίω, μουσκεύουν από τα δάκρυά μου και νομίζω ότι κλαίνε μαζί μου. Αν φορούσαν λευκούς κι επίσημους χιτώνες, δεν θα 'βρισκε η Ρώμη καλύτερους Τριβούνους. Η πέτρα είναι μαλακή σαν το κερί, ενώ οι Τριβούνοι πιο σκληροί από πέτρα. Η πέτρα δεν έχει γλώσσα και δεν πληγώνει, ενώ οι Τριβούνοι ανακοινώνουν με τη γλώσσα τους το θάνατο.