Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το "Σόδομα και Βερολίνο" είναι η "συμφωνία μιας μεγαλούπολης", του Βερολίνου, μέσα από την ιλαροτραγική εποποιία του Όντεμαρ Μύλλερ, ενός Γερμανού ως το κόκαλο, που αγκαλιάζει με φρενιτιώδη ταχύτητα τη μια μετά την άλλη, ιδέες, γυναίκες, καριέρες, καθώς η Γερμανία μετά τον πόλεμο οδηγείται μες στην οικονομική κρίση από την επανάσταση στην άνοδο του Ναζισμού.

Ήταν οι επιθυμίες μου πέρα για πέρα τιποτένιες ή μήπως εξαπατούσα απλώς τον εαυτό μου; Ενεργούσα πράγματι από την αρχή ως το τέλος σαν σκλάβος των κοινωνικών συμβάσεων; (Γιουκίο Μισίμα) Η ψυχική και πνευματική περιπέτεια ενός νεαρού γιαπωνέζου, που σιγά σιγά διαπιστώνει πως δε νιώθει καμιά σαρκική έλξη για το άλλο φύλο, περιγράφεται εδώ με συγκλονιστική ειλικρίνεια. Πρώτα το παιδί και κατόπιν ο έφηβος θα περάσει διαδοχικά μέσα από μια πλατιά γκάμα ερωτικής ευαισθησίας και σαδιστικών φαντασιώσεων: από τον "άφωνο θαυμασμό" που του προκαλεί ένα ζευγάρι μπλουτζήν, στη σεξουαλι...

Με αφορμή τον ελληνικό μύθο, ο Φερναντέζ δημιουργεί ένα μοναδικό στο είδος του δοκίμιο-επανάσταση εναντίον των προτύπων του συστήματος, όπου υπερασπίζεται το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να ανήκουν στην κοινωνία. Αναλύει και τεκμηριώνει τις διώξεις τους, που ξεκίνησαν τον 19ο αιώνα και οφείλονται σε οικονομικούς και πολιτικούς λόγους. Αναφέρει μερικά από τα πιο λαμπρά πνεύματα (ποιητές, ζωγράφους, συνθέτες, συγγραφείς και κινηματογραφιστές), οι οποίοι έπλεξαν ένα δίχτυ έργων που μπορεί στο εξής να χρησιμεύσει ως ενθάρρυνση για να πάψει αυτή η κοινωνική κατηγορία να βρίσκεται σ...

«... στον Ντόριαν Γκρέυ η αναζήτηση "νέων εντυπώσεων" και "εξαίσιων παθών" μετατοπίζεται από τη σφαίρα της τέχνης στη σφαίρα της ίδιας της ζωής και μάλιστα τόσο αποφασιστικά, ώστε η τέχνη να παίζει δευτερεύοντα ρόλο... "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ" αντιπροσωπεύει μια φάση στην προσπάθεια του σύγχρονου ανθρώπου να δημιουργήσει έναν τρόπο ζωής που να βασίζεται καθαρά στην υποκειμενική εμπειρία. Αυτό είναι που συνδέει τον Ντόριαν με τον Φάουστ και τον Τσάιλντ Χάρολντ προς τα πίσω και με τη λογοτεχνία της Χαμένης Γενιάς της δεκαετίας του '20 και τους Μπητ του' 50 προς τα μπ...

Άρχισα να την αγγίζω... Αυτό το σώμα το απαλλαγμένο από κάθε προσποίηση, αυτό το παρθένο, γεμάτο ζωντάνια σώμα, ήταν από μόνο του ένα συμπόσιο. Ακόμα και μπροστά στα πιο εκλεκτά φαγητά, δεν θα ένιωθες καμιά πείνα. Ήταν το σμάλτο του σταφυλιού, το βελούδο του δαμάσκηνου, το ζαχαρωτό του μελιού, η απαλότητα και το τραγανό της αμυγδαλόπαστας, η σφριγηλότητα της ελιάς και η σάρκα του ψωμιού της σίκαλης, ο χυμός των ψητών κρεάτων και η καρδιά των σύκων, το χρυσαφί της τούρτας και το κεχριμπαρένιο του παλιού κρασιού - ήταν το μάννα εξ ουρανού φερμένο απ' τον Ύψιστο στους ανθρώπο...

"Ανακάλυψη ενός μαζικού τάφου στον κήπο μου. Ημέρα αρκετά σημαντική ώστε να δικαιολογεί το ξεκίνημα ενός ημερολογίου". Πολύ σύντομα οι μπουλντόζες καταστρέφουν το μικρό κήπο στα προάστια και στη συνέχεια επιτίθενται στο διπλανό σπίτι και το κατεδαφίζουν. Η γοητευτική γειτόνισσα που έμεινε άστεγη έρχεται να μείνει στο σπίτι του αφηγητή. Γίνονται εραστές και παρακολουθούν άναυδοι την εξάπλωση των ανασκαφών. Από πού έρχεται αυτός ο ομαδικός τάφος, μέχρι που φτάνει; Οι μπουλντόζες προχωρούν συνεχώς, διασχίζοντας το ήσυχο προάστιο που σύντομα ερειπώνεται, ξεθάβοντας όλο και...