Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το έργο του Eric Rohmer "Τρίο σε μι μπεμόλ" ανεβάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης", στο θέατρο "Αμαλία" της Θεσσαλονίκης, στις 20 Νοεμβρίου 1992, σε μετάφραση Νικηφόρου Παπανδρέου, σκηνοθεσία Πέτρου Ζηβανού, σκηνικά Ρίτσαρντ Άντονυ, μουσική επιμέλεια Κώστα Βόμβολου, φωτισμούς Στράτου Κουτράκη, με τον Δημήτρη Ναζίρη (Πωλ) και την 'Εφη Σταμούλη (Αντέλ). Πρώτη γαλλική παράσταση: στο θέατρο "Renaud - Barrault" του Παρισιού, κατά τη θεατρική περίοδο 1987-88, σε σκηνοθεσία του Ερίκ Ρομέρ, με σκηνικά του Γιάννη Κόκκου.

[...] Στον "Τουρκαρέ" (1709) το πιο γνωστό έργο του, ο Lesage, με επιδέξιες παρακάμψεις, υπαγορευμένες από τα δεδομένα της εποχής του αλλά και από τις ίδιες τις απαιτήσεις του θεάτρου, αυτονομείται από τα επιβλητικά αρχέτυπά του, ιδίως από εκείνα του Μολιέρου, και καταλήγει σε μορφές και καταστάσεις πρωτόγνωρες και αδιερεύνητες μέχρι τότε. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο) Το έργο του Lesage "Τουρκαρέ", πρωτοπαρουσιάστηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1709 από το θίασο της Comedie Francaise.

Το έργο του Marivaux "Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης", κωμωδία σε τρεις πράξεις και σε πεζό λόγο, πρωτοπαρουσιάστηκε από τους Ιταλούς Κωμωδούς τους Βασιλέως, τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 1730.

Το έργο της Catherine Anne "Τίτα-Λου" ανεβάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Πειραματική Σκηνή της "Τέχνης", στο θέατρο "Αμαλία" της Θεσσαλονίκης, στις 10 Μαρτίου 1993, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νικηφόρου Παπανδρέου, σκηνικά Απόστολου Βέττα, μουσική Κώστα Βόμβολου, φωτισμούς Στράτου Κουτράκη, με την Έφη Σταμούλη (Τίτα) και τη Λυδία Φωτοπούλου (Λου). Πρώτη γαλλική παράσταση : 26 Μαρτίου 1991, στο θέατρο "Planetarium" του Παρισιού, συμπαραγωγή των θεάτρων "A Brule - Pourpoint" και "Nanterre - Amandiers", σε σκηνοθεσία της Κατρίν Αν, με την Anne Marenco (Τίτα) και...

Έξι χρόνια μετά το ομώνυμο μυθιστόρημα (1867), ο Zola διασκευάζει ο ίδιος για το θέατρο (1873) την "Τερέζ Ρακέν". Δεν είναι το μόνο, δεν είναι καν το πρώτο θεατρικό του έργο, ούτε και η μόνη θεατρική του επιτυχία. Επανεκτιμημένο στις μέρες μας, το έργο αυτό σχοινοβατεί με αριστοτεχνικό τρόπο ανάμεσα στη φρίκη και το χιούμορ. Αποτυπώνει μια βαθιά συναίσθηση του αθώου και του ένοχου κομματιού της συμπεριφοράς των ανθρώπων, φέρνοντας στην επιφάνεια τον αδυσώπητο βηματισμό μιας αναπόδραστης μοίρας. Χωρίς να τους διαφωτίζει, ρίχνει ωστόσο το δικό του φως στους κύκλους και του...

Το "Στόμα έχει και μιλιά δεν έχει" ("La Commere") το οφείλουμε στην περίεργη ιδιοτροπία ενός συλλέκτη θεατρικών έργων. Ο Πον ντε Βελ, ανιψιός της κυρίας ντε Τανσέν, στο φιλολογικό σαλόνι της οποίας σύχναζε ο Μαριβώ, είχε τη μανία να αγοράζει χειρόγραφα θεατρικών έργων, για τα οποία μερικές φορές πλήρωνε σημαντικά ποσά, έργα τα οποία για διάφορους λόγους δεν έβλεπαν το φως της σκηνής. Ο θάνατος τον βρήκε με μια συλλογή πολυάριθμων έργων. Ανάμεσά τους βρέθηκε και το χειρόγραφο "Στόμα έχει και μιλιά δεν έχει", έργο του 1741, που ο Μαριβώ το προόριζε για τους Ιταλούς Κωμωδούς κ...

Περιεχόμενα: Προκόπιος Παυλόπουλος: Πρόλογος στη δεύτερη έκδοση || Γιώργος Δαρδανός: Περιμένοντας την εξέλιξη || Α΄ ΜΕΡΟΣ : Δημήτρης Αρμάος: Το βιβλίο ως υλικό σώμα, Μια συνθήκη προσπέλασης της γνώσης απέναντι σε μιαν άλλη || Ελισάβετ Αρσενίου: Η λογοτεχνία στην ηλεκτρονική εποχή || Κατρίν Βελισσάρη: Το ψηφιακό βιβλίο: απλή εξέλιξη ή επανάσταση;, || Γιώργος Σ. Βερνίκος: «ΡΕΥΣΤΟ» ΒΙΒΛΙΟ || Ευριπίδης Γαραντούδης: Ηλεκτρονικό εναντίον έντυπου βιβλίου; || Τάσος Γιαννίτσης: Μετά από περίπου 600 χρόνια τυπογραφίας || Αθανάσιος Γκότοβος: Ηλεκτρονική μάθηση και παιδαγωγική σχέση:...

[...] Η "Πριγκίπισσα Μαλένα", που στάθηκε αφορμή για να αποκαλέσει η κριτική τον Maeterlinck "νέο Shakespeare", φέρνει έντονο το στίγμα του συμβολισμού. Ο αρχικός της τίτλος ήταν "Η μακρινή πριγκίπισσα" και, ενώ γράφτηκε αρχικά σε στίχο, ο συγγραφέας προτίμησε τελικά τον πεζό λόγο. Όσον αφορά τη γλώσσα, μελετητές του Maeterlinck εντόπισαν κάποιες εκφράσεις πολύ κοντινές στη μητρική του φλαμανδική γλώσσα, ενώ ο ίδιος ομολογεί πως από το έργο δεν λείπουν η απλοϊκότητα, οι επαναλήψει, ή ακόμη και κάποιες περιττές σκηνές, πράγματα που όμως δεν θέλησε ν' αλλάξει κατά την έκδοσή...

[...] Το "Παντογνώστης και ζωντόβολος" είναι ένα ταξίδι που δεν βαρύνεται ούτε από την εμμονή της ανακάλυψης, ούτε από την παρακμή του "όλα έχουν γίνει". Είναι μελαγχολικό και ελαφρύ, σάρκα και παραμύθι. Κεντρικό ζευγάρι του έργου, ο κύριος και ο υπηρέτης. Ο έξυπνος και ο βλαξ, ο μορφωμένος και ο αδαής, το μυαλό και το στομάχι. Σχήμα πανάρχαιο και κλασικό, ιδιαίτερα αγαπητό στο γαλλικό θέατρο που ανατρέπεται για μια ακόμη φορά. Εδώ όμως τον λόγο δεν έχει η αστική ή η αριστοκρατική ηθική, αλλά ο τόπος των επιθυμιών και των ονείρων. Στον τόπο αυτό, η δομημένη λογική (;) κα...

Το έργο γράφτηκε το 1992 για λογαριασμό του "Θεάτρου του Νότου". Πρώτη παρουσίαση: 26 Νοεμβρίου 1992 στο "Θέατρο Αμόρε", σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, σκηνικά Πάνου Παπαδόπουλου, φωτισμός Ελευθερίας Ντεκώ και με ερμηνεύτρια την Μαρία Κατσιαδάκη.

Το έργο του Μολιέρου "Ταρτούφος" παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην τελική του μορφή στις 5 Φεβρουαρίου 1669, στο Theatre de la salle du Palais Royal.

[...] Η ποικιλία των θεμάτων του ώθησε τον Ανούιγ να κατατάξει ο ίδιος τα περισσότερα έργα του σε κατηγορίες: ροζ θέατρο, μαύρο θέατρο, λαμπρό θέατρο, μπαρόκ θέατρο κ.ά. Η "Λεοκαντιά", που γράαφτηκε το 1939, ανήκει στην τριλογία του ροζ θεάτρου μαζί με τον "Χορό των κλεπτών" και το "Ραντεβού του Σενλίς". (απόσπασμα από το βιβλίο)

Ο Edmund Kean (1787-1833), Άγγλος ηθοποιός του 19ου αιώνα και ήρωας αυτού του θεατρικού έργου του Αλεξάνδρου Δουμά, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς ερμηνευτές σαιξπηρικών ρόλων. Συγκεκριμένα, ειδικευόταν σε ρόλους "προδότη" όπως ο Ιάγος και ο Ριχάρδος ο Γ΄, σε ρόλους που απαιτούσαν τραχύτητα και βιαιότητα. Σε αντίθεση με τον ήρωα του Δουμά, ό Ε. Kean δεν διέθετε ταλέντο κωμικού ούτε μπορούσε να ανταποκριθεί σε ρόλους που απαιτούσαν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία όπως ο Άμλετ ή ο Ρωμαίος. Πραγματοποίησε περιοδείες στις Η.Π.Α., την Ιταλία και τη Γαλλία, όπου εξέπληξε το κοινό με...

Ο ρόλος του βιβλίου και της ανάγνωσης αποδεικνύεται καταλυτικός για την ολοκλήρωση του ανθρώπου, για την κοινωνική και επιστημονική του ανέλιξη, για την κοινωνικοποίησή του, για τον εσωτερικό του αναστοχασμό, για τη σχέση του με τον εαυτό του και με τους άλλους, για την αισθητική του απόλαυση. Ωστόσο, αν και η καλλιέργεια της αγάπης για το διάβασμα θα πρέπει να αποτελεί κεντρικό άξονα της πολιτιστικής και εκπαιδευτικής πολιτικής μιας χώρας, τα ελλείμματα των αναγνωστικών πολιτικών που διαπιστώνονται στην Ελλάδα, τόσο στο ευρύτερο όσο και στο στενότερο περιβάλλον της ανάγνωσ...

"Όλοι γνωρίζουμε πως έζησαν τον ίδιο αιώνα και πως ανάμεσά τους δεν υπήρξε φιλοσοφική ομοφροσύνη. Εκείνο που συνήθως αγνοούμε είναι πως πέρασαν μιαν ολόκληρη μέρα μαζί, συζητώντας κεκλεισμένων των θυρών. Συναντήθηκαν στις 24 Σεπτεμβρίου 1647, σ' ένα μοναστήρι του τάγματος του Αγίου Φραγκίσκου του Παυλίου, όπου ο πατήρ Μερσήνιος είχε παραχωρήσει ένα κελί στον φίλο του Ντεκάρτ. Μία και μοναδική συνάντηση δίχως επαύριο, της οποίας το αντικείμενο παρέμεινε φυσικά άγνωστο. Ο "Διάλογος του κυρίου Ντεκάρτ με τον νεαρό κύριο Πασκάλ" επιχειρεί να ανασυνθέσει έναν διάλογο που φ...

Ο Αντίοχος είναι ο άνθρωπος της σιωπής. Καταδικασμένος με μια μόνο κίνηση να σωπαίνει και να 'ναι πιστός, μένει σιωπηλός για πέντε χρόνια προτού μιλήσει στη Βερενίκη. Ο θάνατος γι' αυτόν είναι κάτι σιωπηλό. Το τελικό του αλίμονο αποτελεί επιστροφή στην οριστική σιωπή. Όσο για τη Βερενίκη, γνωρίζει ότι, μόλις παρέλθει η τραγωδία, ο χρόνος θα γίνει μόνο μία άπειρη απουσία νοήματος, που την εικονίζουν οι αμέτρητες θάλασσες: έχοντας ξαναγίνει διάρκεια, η ζωή παύει να είναι πια θέαμα. Αυτή είναι, με δυο λόγια, η Ανατολή στη "Βερενίκη": ο ίδιος ο θάνατος του θεάτρου. Πάνω στα καρ...