Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα. Και τα βρήκε σωστά.

[...] Η φρίκη της Μακρόνησος δε χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται μόνο μες στα μάτια των τρελών της. Μόνο τ' αυτιά του Λαυρίου πρόφτασαν ν' αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ' τις φωνές... Στην αρχή, γιατί αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουαν πια τίποτα. Κι έτσι απόμειναν μόνο οι σκύλοι -με το προφητικό τους ένστικτο- να σκορπούν απ' τους καρβουνοσωρούς τις οιμωγές τους, σαν μαύρους οιωνούς που έβγαιναν απ' τα σπλάχνα τους προαιώνιου ζώου. [...]

Καλά κουμάσια και του λόγου τους -τα σύννεφα θέλω να πω. Σου κάνουνε τ' ανήξερα περιστεράκια (σου παρασταίνουνε το πούπουλο) και μέσα τους έχουνε κρυμμένο το πικρό κεντρί. Αμ αυτά ήτανε -ποια άλλα;- αυτά ήτανε που φέρανε όλο το κακό. Πηγαίνανε πάν' απ' το βάλτο σαν τα φουσκωμένα βουβάλια, ξερνοβολούσαν, και κατόπιν γυρνούσανε ξεθυμασμένα και λέγανε κατά τον αέρα: "Έλα, τώρα έχεις το ελεύθερο να μας πάρεις".

"Τον Απρίλη του '40 ένα γράμμα ήρθε να με βρει... αποστολέα δεν είχε... Ήταν γραμμένο με απόγνωση -ένα χέρι που υψώνεται απ' το νερό ζητώντας βοήθεια... Με παρακαλούσε να σώσω όλα τα σαν και κείνην πλάσματα που χάσανε τον ελπίδα τους, να ρίξω λίγο φως στο δρόμο που πήραν ολομόναχα... Την αντάμωσα το άλλο πρωί. Ήταν ένα πουλί με λερωμένα φτερά, που με περίμενε να σπάσω τα κάγκελα του κλουβιού του. Την έλεγαν Φούγια...".

Δύο Ελλάδες στάθηκαν αντιμέτωπες τον Δεκέμβρη του 1944. Η μια που ζητούσε την ελευθερία και η άλλη που ήθελε τη συναλλαγή με τον εχθρό. Η μια πολεμούσε και η άλλη επρόδινε. Ο Δεκέμβρης ήταν η πιο αποφασιστική σύγκρουση ανάμεσα στις δυο αυτές Ελλάδες. Θα κρινόταν αν θα κυβερνούσαν τον λαό ανάξιοι και προδότες ή θα αφηνόταν να ρυθμίσει μόνος του τα εσωτερικά του. Εκείνο που τελικά έγινε τον Δεκέμβρη ήταν μια ελεεινή σκευωρία των δυνάμεων της φασιστικής και δοσιλογικής Ελλάδας, που μαζί με τα όπλα του Τσώρτσιλ, θέλησαν ν' αποκεφαλίσουν την Ελλάδα της ηρωικής Αντίστασης. Στην ε...

-Σας πονάω. Αν ήταν στα χέρια μου θα σας ξαναδημιουργούσα. -Εσύ; Πώς είναι δυνατόν να φτιάξεις εσύ αυτούς που σ΄ έφτιαξαν; Ο θεός εδώ γίνεται μπαρούτι: -Μ΄ έφτιαξαν; Για ξαναπέστε το αυτό. Με τι μ΄ έφτιαξαν; -Με μπογιές. Εσύ με τι μας έφτιαξες; -Με το λόγο. "Είπα και εγένετο". -Ας μένει. Ξέρουμε με τι βάφονται τα αυγά. Αν είναι όμως έτσι όπως το λες, πώς γίνεται ένας ολοκάθαρος θεϊκός λόγος να βγάζει τόσο βρώμικα πλάσματα; Εμείς, εμείς σε φτιάξαμε, καλέ μου θεούλη, γιατί δεν αντέχαμε να κουβαλάμε μόνοι τα αίσχη μας. Το παρόν βιβλίο περιλαμβάνει επίσης ανέκδοτο υλικό...

...Μυκήνες! Ξένε, κλάψε... Αν θέλεις να προσευχηθείς, δεν υπάρχει βωμός. Όλα είναι θρύψαλα, λιωμένα κάτω απ' το ασήκωτο πέλμα του καιρού. Κι όμως... τον παλιό κείνο και φευγάτο καιρό όλα ήταν ολόρθα. Οι σπασμένες υδρίες ήταν κάποτε ξεχειλισμένες νέκταρ. Τούτες οι κολόνες κρατούσαν στα κεφάλια τους τον ουρανό της σοφίας! .Ύστερα οι Έλληνες μπούχτισαν, μέθυσαν απ' τη γνώση και τη λάμψη και τα ' σπασαν όλα, τα 'καναν συντρίμματα! Ναι, απ' την πολλή λάμψη τυφλώθηκαν. Αν θέλεις να δεις Μυκήνες, φλογερέ προσκυνητή, σκύψε. Η πόλη είναι βουλιαγμένη. Η Μυκήνα είναι υπογειούπολη. Ευλ...

"... Χμ... Γουστόζικη λέρα φαίνεται..." είπε από μέσα του ο καπετάνιος. "Αν δεχόταν και να πεθάνει θα 'ρχόταν καλούπι για τα σχέδιά μας". - Φοβάσαι χάρο, μωρέ, τον ρωτά. - Όσκε. Κάθε μέρα παλεύω μαζί του. Όσκε. Γνωριστήκαμε. - Μισάς οχτρό; - Ναίσκε. - Αγαπάς Πατρίδα; - Ναίσκε. - Σκοτώνεις για την Πατρίδα; - Ναίσκε. - Σκοτώνεσαι για την Πατρίδα; - Όσκε. - Τότε δε μου κάνεις, του λέει με σιχασιά. Τράβα στη δουλειά σου.

Η ζωή του Ηρακλή. Οι περιπέτειες του ανθρώπου που τον νόμιζαν ημίθεο, λόγω της δύναμης, της αρετής και της σοφίας που είχε από μικρό παιδί. Μοίρα σκληρή τον κυνήγησε από τα παιδικά του ήδη χρόνια, καθώς και το μίσος των εχθρών του που φοβήθηκαν μην τους πάρει τη βασιλεία των Μυκηνών, η οποία ωστόσο δικαιωματικά του ανήκε. Τυφλωμένος από οργή, εγκληματεί, και για να εξιλεωθεί, το Μαντείο των Δελφών τον υποχρεώνει να εκτελέσει δώδεκα άθλους για λογαριασμό του εξαδέλφου του -και σφετεριστή του θρόνου του- Ευρυσθέα. Δώδεκα άθλοι, που έμελλε να κάνουν τη δόξα του αθάνατη......

Στην Αθήνα του μυθικού βασιλιά Αιγέα, ο Δαίδαλος κοσμεί την πόλη με μνημεία απαράμιλλου κάλλους, δίχως ωστόσο να υπολογίζει το φθόνο που προκαλεί στους ομοτέχνους του, οι οποίοι καταστρώνουν σχέδια για να τον εξοντώσουν· κάτι που τελικά πετυχαίνουν με τις συκοφαντίες τους, εξαναγκάζοντας το χαρισματικό αρχιτέκτονα και γλύπτη να καταφύγει στην Κρήτη του Μίνωα. Εκεί, ο Δαίδαλος κατασκευάζει, μεταξύ άλλων, και το Λαβύρινθο, χωρίς ο ίδιος να φαντάζεται πως το έργο του έμελλε να γίνει ο τάφος πολλών Αθηναίων εφήβων. Ο Δαίδαλος, μαζί με το γιο του Ίκαρο, θα βρεθεί εγκλωβισμένο...

Ο Μενέλαος Λουντέμης με τη συλλογή διηγημάτων "Τα πλοία δεν άραξαν" κέρδισε το Α΄ Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Μπήκε στο χώρο της πεζογραφίας δυναμικά, κατέγραψε καταστάσεις γεμάτες ανθρωπιά αλλά και βία, φωτογράφισε ανθρώπους περιθωριακούς, που όμως δεν έπαψαν ποτέ να ελπίζουν σ' ένα ξημέρωμα.

Κείνοι με το κίτρινο άστρο... "Ποτέ πια ειρήνη"! Ένας μικρός αθώος δήμιος Η ωραία κόρη απ' το Νότο Και λίγο αίμα ελληνικό Πέντε ενότητες για "Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα". Οι ήρωες, άνθρωποι καθημερινοί, γεμάτοι υψηλά ιδανικά, ανθρωπιά κι αγάπη, έρχονται αντιμέτωποι με τη βία, το μίσος και το έγκλημα. Η πορεία τους, μια αδιάκοπη θυσία στο βωμό του αγώνα για την ελευθερία των λαών.