Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δύο κοπέλες, δυο φίλες κάθε μία με το χαρακτήρα της, κάθε μία με τη λόξα της προσπαθούν από διαφορετικούς δρόμους να φτάσουν στην αυτογνωσία και στην ωριμότητα. Η μία με τη σοφία των βιβλίων, η άλλη με τη σοφία της ζωής. Θα τη βρουν εκεί που δεν την έχουν αναζητήσει: "μέσα τους".

Ο πάμπλουτος βαρώνος Φλαφ Φον Φλουφ έχει αφάνταστα πολλά λεφτά. Έχει σμαράγδια και κοράλλια και ρουμπίνια και φλουριά. Έχει πολύτιμες κορόνες και εκατό χρυσές χελώνες. Δεν είναι, όμως, καθόλου ευχαριστημένος, επειδή φοβάται πως θα τον κλέψουν, θα τον ξεγελάσουν και θα τον ληστέψουν. Χτίζει, λοιπόν, γύρω από τον πύργο του μια ψηλή μάντρα με συρματόπλεγμα, γεμίζει τον κήπο του με παγίδες, βάζει ογδόντα επτά συναγερμούς και τελικά αγοράζει το πιο μεγάλο, το πιο ακριβό και το πιο ανθεκτικό χρηματοκιβώτιο του κόσμου και κλειδώνεται μέσα μαζί με τους θησαυρούς του. Η ζωή του, όμω...

"Πέντε χιλιάδες έχασα", είπε δυνατά γύρω του. Στεκόταν όρθιος δίπλα μου και κάθε φορά που ήθελε να ποντάρει, απλωνόταν ολόκληρος πάνω στη ρουλέτα. Κι όσο έχανε, τόσο απλωνόταν και λύγιζε, με το σώμα του να έχει πάρει κλίση, σαν τα καράβια που βυθίζονται με το πλάι... Κι αν η τύχη δεν σταθεί δίπλα του, να είσαι σίγουρος πως θα την βρεις εκεί που δεν ελπίζεις, αρκεί να έχεις την ευφυΐα να διακρίνεις την παρουσία της. Και μην ξεχνάς! Το πέρασμά της είναι τόσο γρήγορο, όσο σχεδόν και το γύρισμα της ρουλέτας.

Πάνθεια, λουλούδι εξωτικό της Ανατολής, του κόσμου όλου, χρώματα γιομάτο και άρωμα, κάστρο απόρθητο, που το κλειδί του το έδωσε μόνο σε έναν, που δεν ξέρω πού βρίσκεται, να τον σκοτώσω, να του το πάρω και να 'ρθώ... Να, πιάσε τη χρυσή λαβή, τη στολισμένη, του ακινάκη· δεν την καταδέχτηκες χτες, τώρα πιασ' την, ακούμπησε τη μύτη του εδώ, εδώ που έχω το δάχτυλο και χώσ' το βαθιά με δύναμη καταμεσής. Θα είναι γλυκός ο θάνατος και θα ευγνωμονώ εσένα και τους θεούς... Εκείνη όμως δεν έλεγε να τον απαλλάξει από το μαρτύριό του, ούτε έφευγε από τη σκέψη του. Δεν χωρούσε τίποτα άλ...

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των Παραμυθιών του Βίλχελμ Χάουφ είναι η ανάμιξη φανταστικών στοιχείων και στοιχείων από την καθημερινή ζωή. Στους κύκλους του βιβλίου του, ο συγγραφέας αναμιγνύει τα παραμύθια που διηγούνται τα συγκεκριμένα πρόσωπα με τις πραγματικές ιστορίες, που χρησιμεύουν ως φόντο και αφορμή για τη διήγησή τους. Υπάρχει για παράδειγμα μια πραγματική ιστορία, που βρίσκει τη λύση και τη δικαίωσή της μέσ' από το ίδιο το παραμύθι. Εκεί ακριβώς έγκειται και η μαγεία τους. Κοντολογίς, ο Βίλχελμ Χάουφ μας μεταφέρει στη μαγική εκείνη Ανατολή, όπου η ονειροφ...

Αυτή η ποιητική ανθολογία απευθύνεται στα παιδιά και στους εφήβους. Ανθολογούνται ποιήματα γνωστών ποιητών, από τον Σολωμό ως τις μέρες μας, που είτε αναφέρονται στην παιδική ηλικία και σχετίζονται με τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της, είτε απλώς είναι εύληπτα και επομένως κατάλληλα για να διαβαστούν από παιδιά. Η επιλογή ποιητών και ποιημάτων έγινε με μοναδικό κριτήριο την ανταπόκριση που ελπίζουμε ότι θα βρουν στη νεανική ευαισθησία. Ο στόχος της ανθολογίας παραμένει προφανής: να φέρει την ποίηση κοντά στους εφήβους και στα παιδιά, προετοιμάζοντας ενδεχομένως του...

Άγγελος. Αν δεις αγγέλους όμορφους να παίζουνε μαζί σου, πολλές χαρές κι αμέτρητες θα νιώσεις στη ζωή σου. Βρύση. Το καθαρό της το νερό τύχη και πλούτη τάζει, μα το θολό της στην ψυχή πάντα φαρμάκι στάζει. Γεωργός. Ο γεωργός είναι όνειρο που φέρνει ευτυχία, μεγάλη δόξα και τιμή, χαρά και ευλογία. Αν δεις πως είσαι γεωργός, τότε τα όνειρά σου, θα βγούνε όλα αληθινά και θα χαρεί η καρδιά σου. [...]

Το βιβλίο του γιατρού και συγγραφέα Στράντα αποτελεί μια καταγραφή των προσωπικών του εμπειριών στα πολεμικά μέτωπα διαφόρων χωρών τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο Στράντα περιγράφει συγκλονιστικές στιγμές στο πλευρό των θυμάτων, τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι παιδιά και πλήττονται από τις νάρκες, αυτά τα ύπουλα και αθόρυβα εργαλεία πολέμου που εξολοθρεύουν τις επόμενες γενιές. Το βιβλίο δανείζεται τον τίτλο του από τους "πράσινους παπαγάλους", νάρκες ειδικά σχεδιασμένες ώστε να μοιάζουν με παιχνίδι, τα οποίο περιεργάζεται το ένα παιδί μετά το άλλο, μέχρις ότου...

"Σ' αγαπώ...", της φώναξε κι εκείνος δυνατότερα, να σκορπιστεί παντού, να τ' ακούσουν τα πελάγη, οι οριζογραμμές, τα γλαροπούλια. Κι εκείνη έτρεξε να το μαζέψει στ' αυτιά της, τούτο το σ' αγαπώ, να το προστατέψει, να το σφίξει όπως το δίχτυ την πολύτιμη ψαριά του, να το κρύψει ακριβά στην καρδιά της, να γεμίσει ασφυκτικά την ψυχή της, να το καταχωνιάσει σαν θησαυρό. Τόσα χρόνια το λαχταρούσε κι οι ζαβολιές της ζωής της της το 'χαν απαγορεύσει... "Πού πάμε, καπετάνιε;" "Προς νοτιά μεριά. Όρτσα τα πανιά... Η τραμουντάνα θα μας ακολουθεί..." Καινούριο ταξίδι, άλλη ρότα... Φ...

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός. Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν. Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους. Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι. Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το έκαναν μόνο και μόνο για να 'χουν τη χαρά να ξαν...

"Εγώ, ο Σινουχέ ο Αιγύπτιος, είδα ένα αγόρι να χτυπάει τον πατέρα του στην άκρη του δρόμου και να τον σκοτώνει. Είδα φτωχούς να ξεσηκώνονται ενάντια στους πλούσιους, θεούς ενάντια στους θεούς. Είδα έναν άντρα, που έπινε το κρασί του από κύπελλο χρυσό, να σκύβει μέσα στην αθλιότητα και να πίνει νερό με την παλάμη του απ' το ποτάμι. Αυτούς που ζύγιζαν χρυσάφι να ζητιανεύουν στους δρόμους και τις γυναίκες τους να πουλούν το κορμί τους για μερικές δεκάρες σ' ένα νέγρο με βαμμένο πρόσωπο για ν' αγοράσουν λίγο ψωμί για τα παιδιά τους."

Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους, που έψαχναν απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Πέρασαν βουνά, θάλασσες και ποτάμια, μοναχικοί καβαλάρηδες πάντα, εραστές μιας χίμαιρας που την είχαν βαφτίσει ελευθερία. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά για την παγίδα τους. Μοιάζει να ψάχνουν, κάπου να αιχμαλωτιστούν. Κάπου να χαρίσουν, κάπου να πετάξουν, την ελευθερία που ήδη κουβαλάνε μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν. Μερικοί, μπαίνουν σε ναρκοπέδια και χάνονται. Άλλοι βρίσκουν τη μεγάλη παγίδα και παγιδεύονται. Ολότελα. Για πάντα. Μόνο...

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά. Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου. Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες. Και τα ξερά κλαδιά. Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου. Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα, να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη, ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει. Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της. «Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;» Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα....