Anouilh Jean 1910-1987
Anouilh Jean
Ο Ζαν Ανούιγ γεννήθηκε στο Μπορντώ της Γαλλίας το 1910. Ύστερα από τις νομικές του σπουδές κι από ένα σύντομο πέρασμα από τη δημοσιογραφία, βλέπει το πρώτο του έργο, την "Ερμίν" ν' ανεβάζεται στο Theatre de l' Oeuvre, το 1932. Η υποδοχή που του επεφύλαξαν στο έργο αποφασίζει ολόκληρη την καριέρα του. Για πολύ καιρό γραμματέας του Λουί Ζουβέ, γράφει διαδοχικά τον "Μανδαρίνο" (1933), και το "Υπήρχε ένας φυλακισμένος" (1935) που τα υποδέχτηκαν με μύδρους κριτικοί σαν τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Οπωσδήποτε όμως, για να γνωρίσει την πραγματική επιτυχία πρέπει να περιμένει ως το 1937, χρονιά που δίνει τον "Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές", και το 1938, χρονιά που δίνει το "Αγρίμι". Με το "Χορό των κλεφτών" και το "Ραντεβού στο Σανλί" η φήμη του θα μεγαλώσει. Με την "Αντιγόνη" του (1944) γνωρίζει το θρίαμβο, εκσυγχρονίζοντας το αρχαίο θέμα, που το αντλεί απ' το Σοφοκλή, εκθειάζοντας σε μια πολύ πρόσφορη στιγμή -τη στιγμή της Γερμανικής Κατοχής- το ασυμβίβαστο της αγνότητας μπροστά στην άτεγκτη σκοπιμότητα της πολιτικής πράξης. Χωρίς ν' αγνοεί κανένα απ' τα "νήματα" της δουλειάς του σαν δραματουργού, θεωρούμενος σαν ένας από τους άριστους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του, που μεταφράζει σκηνικώς τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της κοινωνικής ασυναρτησίας, καθώς και τη βαθιά αρρώστια απ' την οποία πάσχουν οι συνειδήσεις, ο Ζαν Ανούιγ προσπάθησε να ευρύνει τον πίνακά του τα τελευταία χρόνια, προσθέτοντας στα βασικά στοιχεία της βιοθεωρίας του είτε πολιτικά στοιχεία, "Κακόμοιρε Μπιτός" (1956) - "Ουρλουμπερλού" (1959), είτε ιστορικά, όπως το πραγματοποίησε με τον "Κορυδαλλό" (1953), όπου ζωγραφίζει μια δυνατή και ελάχιστα αληθοφανή μορφή της Ζαν ντ' Αρκ, είτε θρησκευτικά, όπως στον "Μπέκετ" (1959), που έγραψε σε μια στιγμή έξοχης έμπνευσης. O Ζαν Ανούιγ πέθανε στη Λωζάνη της Ελβετίας στις 3 Οκτωβρίου 1987, σε ηλικία 77 ετών.
Αντιγόνη
Anouilh Jean 1910-1987
Γκόνης (2015)
Με τη σειρά Μεταποιήσεις, οι εκδόσεις Γκόνη επιλέγουν να εστιάσουν, πάντοτε στο χώρο της θεατρικής γραφής, σε αυτή τη λογοτεχνία σε δεύτερο βαθμό, στις διασταυρώσεις επί σκηνής ενός λόγου προγραμματικά διακειμενικού. Και να αναδείξουν συγχρόνως τη διαμεσολαβητική παρουσία της μετάφρασης σε αυτές τις διασταυρώσεις της παγκόσμιας λογοτεχνίας, την τέχνη του μεταφραστή.
Λεοκαντιά
Anouilh Jean 1910-1987
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1996)
[...] Η ποικιλία των θεμάτων του ώθησε τον Ανούιγ να κατατάξει ο ίδιος τα περισσότερα έργα του σε κατηγορίες: ροζ θέατρο, μαύρο θέατρο, λαμπρό θέατρο, μπαρόκ θέατρο κ.ά. Η "Λεοκαντιά", που γράαφτηκε το 1939, ανήκει στην τριλογία του ροζ θεάτρου μαζί με τον "Χορό των κλεπτών" και το "Ραντεβού του Σενλίς". (απόσπασμα από το βιβλίο)
Μπέκετ ή Η τιμή του Θεού
Anouilh Jean 1910-1987
Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας (1981)
[...] Ας παραμεριστεί λοιπόν κάθε σύγκριση και ας περιοριστούμε στην εκτίμηση ενός αρτιότατου έργου, που συγκρατεί το ενδιαφέρον του ακροατή. Ο "Μπέκετ" ανήκει, μαζί με τα πολυάριθμα άλλα έργα, στη δημιουργία ενός δραματουργού στην οποία πρέπει κανείς να θαυμάσει ότι αποτελεί ίσως το τέρμα μιας εποχής, και οπωσδήποτε συνορεύει με την επαναστατική επικράτηση, στις ημέρες μας, του Θεάτρου του Παράλογου (Σαμουήλ Μπέκετ, Ιονέσκο, Αδάμωφ). Πώς τώρα αυτός ο ανανεωμένος αλλά συγκρατημένος μέσα στα όρια του παραδοσιακού συντηρητισμού λυρικός ρεαλισμός του Ανούιγ γειτονεύει χρονικά...
Μήδεια. Ιεζάβελ
Anouilh Jean 1910-1987
Δωδώνη
Ο μύθος της Μήδειας, ο αγαπημένος μύθος της Μήδειας, που τροφοδοτούσε επί αιώνες ένα πλήθος ποιητών, απετέλεσε και για τον Ανούιγ τον προσφιλή καμβά για να συνθέσει μια δική του εντελώς "Μήδεια", συνεπής πάντα προς τις βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν το θέατρό του. Πρώτοι οι Λατίνοι τραγικοί Πλακούβιος, Έννιος, Άττιος και Σενέκας δραματοποίησαν τον ίδιο μύθο, ακόμα και ο Οβίδιος. Οι Λατίνοι μιμήθηκαν πολύ τον Ευρυπίδη. Απ' όλες τις τραγωδίες με θέμα τη Μήδεια, μόνον η "Μήδεια" του Σενέκα σώζεται. Τον Ευρυπίδη και τον Σενέκα μιμήθηκαν ή μεταποίησαν και πολλοί άλλοι νεώτερο...