Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ποιος δε θυμάται την τρυφερή ιστορία του εγωιστή γίγαντα, ο οποίος δεν άφηνε τα παιδιά να παίζουν στον πανέμορφο κήπο του; Και πώς μαλάκωσε ξαφνικά η σκληρή καρδιά του όταν γνώρισε την αγάπη στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού; Το πολυαγαπημένο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ σε μια εμπνευσμένη μοισικοπαραμυθένια διασκευή για παιδιά και για μεγάλους. Στο cd που συνοδεύει την έκδοση θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε μια μοναδική ηχογράφηση με τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας και εννιά υπέροχα τραγούδια ερμηνευμένα από τενόρο, σοπράνο και παιδική χορωδία. Μια πρωτότυπη πρόταση για όσο...

"Όσο ζούσα κι είχα ανθρώπινη καρδιά", απάντησε το άγαλμα, "δεν ήξερα τι είναι τα δάκρυα, γιατί ζούσα στο παλάτι της Ανεμελιάς, όπου απαγορεύεται η είσοδος στη θλίψη". Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας ανακαλύπτει την ευτυχία που αντλείς βοηθώντας τους άλλους.

Ο εγωιστής γίγαντας θέλει να χαίρεται μόνος του τον πανέμορφο κήπο του. Τη μέρα που επιστρέφει στο κάστρο του -ύστερα από πολύχρονο ταξίδι- διώχνει οργισμένος τα παιδιά που βρίσκει να παίζουν σ' αυτόν. Από κείνη τη στιγμή, όμως, ο χειμώνας παγώνει όλα τα δέντρα και τα λουλούδια. Τίποτα πια δεν τολμά ν' ανθίσει και η άνοιξη δείχνει να έχει ξεχάσει τον κήπο του εγωιστή γίγαντα μέχρι τη μέρα που εκείνος δέχεται το αναπάντεχο φιλί ενός μικρού αγοριού. Τότε όλα αλλάζουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αλλάζει η καρδιά του γίγαντα. Ένα πανέμορφο παραμύθι που μας δείχνει ότι όλ...

[...] Η κριτική, όπως ελπίζω πως θα καταφέρω κι εγώ να τονίσω κάποια μέρα, κάνει τη σκέψη υπέροχο εργαλείο. Εμείς, με το εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχουμε φορτώσει τη μνήμη με πλήθος γεγονότων ασύνδετων μεταξύ τους κι αγωνιζόμαστε φιλόπονα να μεταδώσουμε τη γνώση που κατακτήσαμε με κόπο. Διδάσκουμε στους ανθρώπους πώς να θυμούνται, μα δεν τους διδάσκουμε ποτέ πώς να αναπτύσσοντα. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό να προσπαθήσουμε ν' αναπτύξουμε τη σκέψη έτσι ώστε ν' αποκτήσει μια λεπτότερη ικανότητα παρατήρησης και αντίληψης. Οι αρχαίοι Έλληνες το έκαναν πράξη, κι όταν ερχόμα...

Περιέχει τα παραμύθια: "Ο μάγος του Οζ", "Το παραμύθι της γαλατούς", Ο μύθος του καρυοθραύστη", "Ο Τζακ και η μαγική φασολιά", "Ο εγωιστής γίγαντας", "Η Πεντάμορφη και το Τέρας", "Το γαϊδουρόδερμα", "Ο παπουτσωμένος γάτος", "Ο Κυανοπώγων", "Ο Κοντορεβυθούλης", "Η Σταχτοπούτα", "Η νεράιδα της πηγής".

To visit Greece according to T.S. Eliot, is "to arrive where we started and know the place for the first time". Poetry written in Greek constitutes the longest uninterrupted literary tradition in the Western world. It is Greek poetry that has given the world the various poetic genres in which Westerners have expressed their emotions and many of their noblest thoughts to the present day. In this book, the reader is invited to discover -or rediscover- Greece through its poetry, and to enter into the world from which have emerged those ideals of democracy, reason, and free...

Πριν από πολλά πολλά χρόνια, σε μια πόλη μακρινή, ζούσε το χρυσό άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα με τη μολυβένια καρδιά. Μια νύχτα στις αρχές του φθινοπώρου πέταξε και κάθισε στα πόδια του ένα μικρό Χελιδόνι. Αυτή είναι η αρχή μιας ζεστής φιλίας ανάμεσα στον Πρίγκιπα και το Χελιδόνι που μαζί θα κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν τους φτωχούς και δυστυχισμένους ανθρώπους της πόλης τους. [...]

Θαυμαστής και λάτρης της κριτικής σκέψης των αρχαίων Ελλήνων, αυτό το πολυτάλαντο, παθιασμένο πνεύμα του τέλους της Βικτοριανής Εποχής, ο ιδιοφυής, ιρλανδικής καταγωγής Όσκαρ Ουάιλντ αναπτύσσει, μέσα από κείμενα σε μορφή διαλόγου, τα "πιστεύω" του για τη σπουδαιότητα της Ομορφιάς και της Τέχνης, όπου, σαν άλλος Σωκράτης, αναλύει και υπερασπίζεται τις ιδέες του με υψηλού επιπέδου διαλεκτική δεινότητα, ιδιοφυή λόγο και σαρκασμό αντάξιο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου. [...]

Κάθε μέρα μου φαινόταν ότι ανακάλυπτα κάτι καινούργιο και ο Ουίλι Χιουζ έγινε για μένα είναι είδος πνευματικής παρουσίας, μια διαρκώς κυριαρχούσα προσωπικότητα. Μπορούσα σχεδόν να φανταστώ πως τον έβλεπα να στέκεται στην σκιά της κάμαράς μου, τόσο καλά όσο ο Σαίξπηρ τον είχε σχεδιάσει, με τα χρυσαφένια μαλλιά του με την τρυφερή λουλουδένια του χάρη, τα ονειροπόλα βαθουλωτά του μάτια, τα ντελικάτα ευκίνητα μέλη του και τα κρινόλευκα χέρια του. Το όνομά του με γοήτευε. Ουίλυ Χιουζ! Ουίλυ Χιουζ! Πόσο μουσικά αντηχούσε! Ναι ποιος άλλος παρά αυτός, μπορούσε να είναι η αφέντρα κα...