Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Όσκαρ Ουάιλντ, αυτή η "καταραμένη ιδιοφυΐα" της βικτοριανής Αγγλίας, έγραψε στα νεανικά του χρόνια τη "Δούκισσα της Πάδουας" μιμούμενος στο ύφος και στη γλώσσα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Το δράμα χωρίζεται σε πέντε Πράξεις, όπως τα σαιξπηρικά, και διακρίνεται για το συμβολικό και ρομαντικό χαρακτήρα του. Είναι το πρώτο άρτιο θεατρικό έργο του κορυφαίου ιρλανδού συγγραφέα, ένας ύμνος στον ανεκπλήρωτο έρωτα.

Γράφοντας στην ηθοποιό Marie Prescott, η οποία υποδύθηκε τη Βέρα στο θεατρικό Η ΒΕΡΑ Η ΟΙ ΝΙΧΙΛΙΣΤΕΣ, ο Oscar Wilde εξηγεί τα κίνητρα που τον προέτρεψαν: "Στο έργο αυτό προσπάθησα να εκφράσω την τιτάνια κραυγή των λαών για ελευθερία, που στη σημερινή Ευρώπη απειλεί θρόνους και αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις από την Ισπανία ως τη Ρωσσία και από τις βόρειες ως τις νότιες θάλασσες. Όμως η Βέρα δεν είναι ένα πολιτικό θεατρικό, αλλά ένα έργο πάθους. Δεν ασχολείται με θεωρίες διακυβέρνησης, αλλά με τους ανθρώπους, άντρες και γυναίκες. Η σύγχρονη Νιχιλιστική Ρωσία, με τον τρόμο...

Οι θησαυροί της ρομαντικής λογοτεχνίας σε μια πολύτιμη συλλογή! Ζήστε ξανά στο πάθος και την ευαισθησία της ρομαντικής εποχής μέσα από τη νέα πολυτελή σειρά βιβλίων της Ρομαντικής Λογοτεχνίας. Για πρώτη φορά στο περίπτερο και αποκλειστικά από την DeAgostini μια συλλογή από μεγάλα έργα του ρομαντισμού, βιβλία με μοναδικές ιστορίες αγάπης και έρωτα. Μια μοναδική έκδοση που θα σας συναρπάσει και θα σας συγκινήσει!

Η Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ είναι χαρακτηριστική περίπτωση αισθηματικής κωμωδίας που, αν της έλειπε το βιτριολικό χιούμορ, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μπουλβάρ, δηλαδή ένα είδος θεάτρου που μέσα από πνευματώδη επίκαιρη σάτιρα σχολιάζει ανάλαφρα τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη. Το μέγα προσόν του είναι ότι, με αφορμή τη συζυγική πίστη και την πουριτανική ηθική του δέκατου ένατου αιώνα, ο Ουάιλντ τεχνουργεί ένα καμβά της καλής κοινωνίας, όπου διάφοροι τιτλούχοι κυκλοφορούν σε σαλόνια ανταλλάσοντας αφειδώς ευφυολογήματα.

Οι γοητευτικές και τόσο πικρές ιστορίες του Όσκαρ Γουάιλντ προέρχονται από τις δύο συλλογές που δημοσίευσε όσο ζούσε, τον Ευτυχισμένο πρίγκιπα και το Σπίτι με τις Ροδιές. Ο ίδιος ο Γουάιλντ υποστήριζε πως "είναι δεν είναι ιστορίες για παιδιά, αλλά για παιδικές ψυχές, από οχτώ ως ογδόντα χρονών". Και παρόλο που "δοκίμαζε" κάθε ιστορία διαβάζοντάς την στα παιδιά του, φαίνεται πως είχε δίκιο. Η αγέραστη γοητεία του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα και του Εγωιστή Γίγαντα, και η μαγική έλξη που ασκούν σε μικρούς και μεγάλους εδώ και έναν αιώνα, τους κατατάσσουν επάξια στο πάνθεο των παραμ...

Κυνικοί εκβιασμοί, μπερδεμένες ταυτότητες, καθυστερημένες αποκαλύψεις, παγίδες. Θύτες και θύματα εναλλάσσουν ρόλους ευφορίας μέσα στη μεγαλοαστική τάξη, που στηρίζεται στο ψέμα και τη διαπλοκή. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, μίζες, μα κυρίως η στιγμή της μεγάλης απόφασης είναι τα υλικά που χρησιμοποιεί ο Όσκαρ Ουάιλντ για να κριτικάρει και να χλευάσει την ηθική της εποχής του. Επειδή όμως δυστυχώς τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει, το σπινθηροβόλο έργο του παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Σε σύγκρουση µε τα βικτωριανά ήθη της εποχής του, ο Όσκαρ Φίνγκαλ Ο’ Φλάερτι Ουίλς Ουάιλντ επέλεξε να ζήσει επιδεικτικά και κραυγαλέα. Σαφώς ιδιοφυής, ασύγκριτος συζητητής, εστέτ και λάτρης της οµορφιάς, κατάφερνε µε την πένα του να γοητεύει τους συγχρόνους του, χωρίς να πάψει ποτέ να σκανδαλίζει και να εξοργίζει, πράγµα που τον έφερνε συχνά στο στόχαστρο δηλητηριωδών δηµόσιων επιθέσεων. Το βιβλίο αυτό συγκεντρώνει µερικά από τα πιο πνευµατώδη, δηκτικά, ευφυή και µεστά αποφθέγµατά του: συµβουλές και κρίσεις για την αυταπάρνηση, τις συζητητικές ικανότητες, την προσευχή, τ...

Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900). Από τους πιο σπουδαίους και χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του ευρωπαϊκού αισθήματος, αμαρτίας, ενοχής και ανατροπής. Φυλακισμένος για τη δημόσια έκθεση των ομοφυλόφιλων επιλογών του, μονίμως προσεκτικός στην εμφάνισή του, σοσιαλιστής στις προθέσεις του, λεπταίσθητος μέχρι εκζήτησης στις συμπεριφορές του, με όλα αυτά, αλλά προπάντων με την ευφυέστατη, προκλητικά ωμότατη και ταυτοχρόνως τρυφερότατα εξομολογητική γραφή του, ο Ουάιλντ ίσως αποτελεί -μαζί με τον Μπάιρον- την ερωτικότερη και πλέον απείθαρχη περιοχή της αγγλικής γλώσσας.

Το έργο, "Βέρα ή Οι Μηδενιστές", είναι ένα πολιτικό δράμα, μία μελοδραματική τραγωδία που τοποθετείται στη Ρωσία και βασίζεται στην ιστορία της Βέρας Ζάσουλιτς, η οποία το 1878 είχε δολοφονήσει τον αρχηγό της Αστυνομίας στην Αγία Πετρούπολη, όντας μέλος της οργάνωσης "Οι Μηδενιστές", που επιδίωκε τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β' και την ανατροπή του τυραννικού του καθεστώτος. Το έργο γράφτηκε το 1880 δεν παίχθηκε όμως στην Αγγλία, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε. Κατά την παραμονή του στην Αμερική ο Ουάϊλντ το διασκεύασε, αφού το 1891 ο Τσάρος είχε δολοφονηθεί από...

Τον Ουάιλντ τον γνώριζα, όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι, ως εστέτ, ως τον μεγάλο Ιρλανδό αισθητικό, κατά την κομψή διατύπωση του Λαπαθιώτη. Δεν φανταζόμουν λοιπόν ότι το δοκίμιό του για τον σοσιαλισμό διαβάστηκε και μεταφράστηκε στην εποχή του τόσο, ώστε υπήρξαν άνθρωποι στη Ρωσία, την Πολωνία, τη Γερμανία και την Αυστρία που τον γνώρισαν ως πολιτικό στοχαστή, μάλιστα προφήτη της επανάστασης, ούτε ότι δεν έπαψε σε όλη τη ζωή του να συνδέεται με στενούς φιλικούς δεσμούς με αναρχικούς, από θεωρητικούς της αναρχίας μέχρι βομβιστές, υπερασπίζοντάς τους δημόσια. Η Βέρα Ζασού...

Οι "Αφορισμοί" εκδόθηκαν το 1904, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, και αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σκέψη, το πνεύμα και την αντίληψη ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900). Λεκτικά πυροτεχνήματα για τη ζωή και την τέχνη, τις γυναίκες και τον έρωτα, την ηθική και την αμαρτία, την ηδονή και τον πόνο, ανατρεπτικές παραδοξολογίες που αποδομούν όλα τα κατά συνθήκη ψεύδη, οι αφορισμοί του "καταραμένου" από την κοινωνία της εποχής του Ιρλανδού δεν έχουν χάσει τίποτε από τον προκλητικό και ενίοτε σκανδαλώδη χαρακτήρα τους.

Σε κάθε απόφθεγμα ή αφορισμό του βιβλίου εδρεύει το πνεύμα ενός από τους πλέον ιδιοφυείς καλλιτέχνες της εποχής του, και όχι μόνο, παγκοσμίως: παιγνιώδες, σαρκαστικό, πικρό και πικραμένο μέσα από προκλητικές παραδοξολογίες, οξυδερκές χιούμορ και ανατρεπτική ειρωνεία, και αποκαλύπτεται η σκέψη του κυριότερου εκπροσώπου του κινήματος του Αισθητισμού που εμφανίστηκε στη Βρετανία στα τέλη του 19ου αιώνα.[...]