Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Το έγκλημα του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ" του Όσκαρ Ουάιλντ εκδόθηκε το 1891, ως μέρος μιας ομότιτλης ανθολογίας ημικωμικών διηγημάτων. Η "Καταδίωξη" του Τσαρλς Ντίκενς δημοσιεύθηκε το 1859 και είναι εμπνευσμένη από έναν εγκληματία της εποχής.

Το παρόν διήγημα θεωρείται από τους μελετητές του Όσκαρ Ουάιλντ, ως ένα διαχρονικό κόσμημα της βιβλιογραφίας του. Άψογο στυλ γραφής, άμεσο και κομψό. Πιέζει αφόρητα τα λογοτεχνικά κλισέ, σε βαθμό θραύσης και ταυτόχρονα περιγελά την αριστοκρατία. Το διαλογικό μέρος επίσης, αποτυπώνει τις μεγάλες δυνατότητες του Όσκαρ Ουάιλντ και ως θεατρικού συγγραφέα. Οι γυναίκες είναι επιπόλαιες και οι άντρες ξεστομίζουν κοινοτοπίες, με περίσευμα σοβαροφάνειας. Οι καταστάσεις μέσα στις οποίες μπλέκεται ο βασικός χαρακτήρας, είναι ιδιοφυής. Παράδειγμα: Η λογική του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ μπορε...

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα ένα λαμπερό αστέρι, όμοιο με κομμάτι από χρυσάφι, πέφτει από τον ουρανό, αγγίζοντας κι άλλα αστέρια στην τροχιά του. Φωλιάζει στο χιονισμένο δάσος. Ένας ξυλοκόπος σκύβει να πιάσει το θησαυρό. Σηκώνει το χρυσαφένιο μανδύα που είναι καμωμένος από αστέρια, αλλά δεν υπάρχει θησαυρός. Ούτε χρυσάφι, ούτε ασήμι. Μονάχα ένα παιδί που κοιμάται, ένα αστερόπαιδο...

Ένας ερωτευμένος φοιτητής πιστεύει ότι θα κερδίσει την αγαπημένη του μόνο αν της προσφέρει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο που του έχει ζητήσει. Είναι όμως χειμώνας και η κόκκινη τριανταφυλλιά δεν πρόκειται ν' ανθίσει. Ένα αηδόνι που βλέπει το φοιτητή να υποφέρει για την αγάπη του συγκινείται τόσο που αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να τον βοηθήσει. Tο αηδόνι αυτό πιστεύει ότι η αγάπη είναι το πολυτιμότερο αγαθό στον κόσμο και αξίζει κάθε θυσία...

Περιεχόμενα: Δυο λόγια για τον Όσκαρ Ουάιλντ Ο ευτυχισμένος Πρίγκιπας Ο ψαράς και η ψυχή του Ο αστρογεννημένος Ο γίγαντας και το παιδάκι Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο Ο αφοσιωμένος φίλος Η βασιλοπούλα και ο νάνος Ένας ζητιάνος Μια σπουδαία ρουκέτα Ο μικρός Χριστός

[...] Η κριτική, όπως ελπίζω πως θα καταφέρω κι εγώ να τονίσω κάποια μέρα, κάνει τη σκέψη υπέροχο εργαλείο. Εμείς, με το εκπαιδευτικό μας σύστημα, έχουμε φορτώσει τη μνήμη με πλήθος γεγονότων ασύνδετων μεταξύ τους κι αγωνιζόμαστε φιλόπονα να μεταδώσουμε τη γνώση που κατακτήσαμε με κόπο. Διδάσκουμε στους ανθρώπους πώς να θυμούνται, μα δεν τους διδάσκουμε ποτέ πώς να αναπτύσσοντα. Δεν μας πέρασε ποτέ από το μυαλό να προσπαθήσουμε ν' αναπτύξουμε τη σκέψη έτσι ώστε ν' αποκτήσει μια λεπτότερη ικανότητα παρατήρησης και αντίληψης. Οι αρχαίοι Έλληνες το έκαναν πράξη, κι όταν ερχόμα...

Τα αποφθέγματα του Ουάιλντ έχουν μιαν αστραφτερή όψη και μια κατασκότεινη. Η άλλη όψη του ευφυολογήματος είναι ο σαρκασμός, η ανάποδη του χιούμορ είναι η πίκρα, κάτω από την παραδοξολογία κρύβεται η πρόκληση στην κοινή λογική, η ευλογοφάνεια καλύπτει την ειρωνεία και ο δανδισμός την ανατρεπτικότητα. Στόχος του Ουάιλντ, όπως των περισσοτέρων αποφθεγματογράφων, παραμένει η ανθρώπινη φύση -συχνά, βέβαια, μέσα στα κοινωνικά και ηθικά συμφραζόμενα της βικτωριανής εποχής-, τα βέλη του όμως δεν έχουν εκείνη την ανοικτίρμονα μισανθρωπία των αιχμηρών παρατηρήσεων ενός Λαροσφουκώ. Κά...

Δραματική φαντασία του Όσκαρ Ουάιλντ που ο ίδιος έγραψε στα Γαλλικά και μετέφρασε στα αγγλικά ο εραστής του, Άλφρεντ Ντάγκλας. Το έργο απαγορεύτηκε στην Αγγλία και παίχτηκε στο Παρίσι το 1893 από τη Σάρα Μπερνάρ. Στην Αγγλία η λογοκρισία επέτρεψε την παράσταση του έργου μετά το θάνατο του συγγραφέα. Πραγματεύεται τη γνωστή από την Αγία Γραφή ιστορία της ακόλαστης Σαλώμης, που έπεισε τον Ηρώδη να αποκεφαλίσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Η βιβλική ιστορία της πριγκίπισσας της Ιουδαίας που χόρεψε μπροστά στον Ηρώδη για να πάρει ως αντάλλαγμα το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή μεταμορφώνεται από τον Γουάιλντ σε ένα κείμενο που ξεχειλίζει με ένταση, ερωτισμό και μια περιρρέουσα αίσθηση παρακμής. Η Σαλώμη είναι επί της ουσίας μια εξαντλητικά επαναλαμβανόμενη ελεγεία στο παράνομο βλέμμα, που δημιουργεί πλέγματα και τροχιές επί της σκηνής με ένα μοναδικό τρόπο.

Η Σαλώμη: θαρρείς και όλα έγιναν για να μπαλωθεί το μεγάλο κενό, για να φανερωθεί επιτέλους εκείνο το φιλί που όλοι το ξέρανε για κοντά χίλια οχτακόσια χρόνια μα δεν το τόλμησε ολάκερη η Αναγέννηση, δεν το ζωγράφισε μήτε ο Μποτιτσέλι, μήτε καν ο Καραβάτζιο, οπότε πάνω που ησύχασαν οι παπάδες, γλυτώσαμε από τούτο, είπανε και βάλανε μπρος ένα στάμπατ μάτερ, να σου ένας που φορούσε δαχτυλίδια για να το επιτελέσει (:περισσότερο από το επιτέλους παρά από το επιτελώ). Θαρρείς και όλα έγιναν για να ενωθεί ο έρωτας με το θάνατο επί σκηνής, πάνω σε έναν δίσκο που στάζει αίμα. Θαρρεί...