Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Περιέχονται οι ιστορίες: "Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο", "Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας", "Ο εγωιστής γίγαντας", "Ο αφοσιωμένος φίλος" και "Η σπουδαία ρουκέτα".

Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας θα σας προσφέρει την ευκαιρία να απολαύσετε 11 ιστορίες από τους καλύτερους κλασικούς συγγραφείς µυθιστορηµάτων περιπέτειας, διασκευασµένα ειδικά για παιδιά και εφήβους. Θα γνωρίσετε τους πιο πολυταξιδεµένους και τολµηρούς ήρωες. Αυτό το υπέροχα εικονογραφηµένο βιβλίο περιλαµβάνει τίτλους όπως το "Ροβινσώνα Κρούσο" του Ντάνιελ Ντεφόου, το "Ταξίδι στο κέντρο της Γης" του Ιουλίου Βερν, το "Δαβίδ Κόπερφιλντ" του Καρόλου Ντίκενς, το "Νησί των θησαυρών" του Ρόµπερτ Λιούις Στίβενσον, τον "Κόµη Μοντεχρίστο" του Αλέξανδρου Δουµά, τον "Τελευ...

Περιέχονται τα κείμενα: - Νίκος Τσούχλος, "Άρνολντ Σαίνμπεργκ και Αλεξάντερ Τσεμλίνσκυ: Opus 17 - Πάνος Βλαγκόπουλος (επιμ.), "Τσεμλίνσκυ - Σαίνμπεργκ: Χρονολόγιο" Arnold Schonberg, "Erwartung = Προσμονή" - Πάνος Βλαγκόπουλος, "Ο Άρνολντ Σαίνμπεργκ για το λυρικό θέατρο" - Wallace Dace, "Η δραματική δομή της "Erwartung" του Σαίνμπεργκ" (μτφρ. Πάνος Βλαγκόπουλος) - Νίκος Δ. Καραναστάσης, "Σύνοψη" - Λιμπρέτο (στο γερμανικό πρωτότυπο και σε μτφρ, Νίκου Δ. Καραναστάση) Alexander Zemlinsky, "Ο Νάνος ή Τα γενέθλια της Ινφάντας" - Πάνος Βλαγκόπουλος, "Αλεξάντερ Τσε...

Για πολύν καιρό ο κόσμος ήταν περίεργος να μάθει για το χειρόγραφο του "De Profundis", ξέροντας πως το είχα εγώ, γιατί ο συγγραφέας του είχε κάνει γι' αυτό λόγο σε μερικούς φίλους του. Το βιβλίο δεν χρειάζεται εισαγωγή και σχεδόν καμιά εξήγηση. Θέλω μονάχα να πω, για την ιστορία, πως είχε γραφτεί από το φίλο μου τους τελευταίους μήνες που πέρασε στη φυλακή, πως είναι το μόνο πεζό έργο που έγραψε στη φυλακή και το τελευταίο έργο από τα πεζά του. (Η "Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρήντινγκ" δεν γράφτηκε παρά αφού ξανάβρε την ελευθερία του.) [...] Το "De Profundis", που εκφράζει...

Στον πανέμορφο κήπο ενός γίγαντα έπαιζαν τα παιδιά. Εκείνος όμως τα έδιωξε και έχτισε ολόγυρα έναν ψηλό φράχτη, απαγορεύοντας την είσοδο. Από τότε, η άνοιξη και το καλοκαίρι δεν ξανάρθαν ποτέ. Τα πουλιά έφυγαν. Χιόνι και χαλάζι πέφταν αδιάκοπα. Τα λουλούδια δε φύτρωναν και τα δέντρα δεν άνθιζαν. Όμως τα παιδιά τρύπωσαν στον κήπο κρυφά. Κι άλλαξαν όλα. O γίγαντας κατάλαβε και αγάπησε τα παιδιά. Κι όταν γέρασε, ένα από αυτά οδήγησε την ψυχή του στον Παράδεισο. O μεγάλος συγγραφέας, στο συγκινητικό αυτό παραμύθι, κατηγορεί τον εγωισμό και προβάλλει την ανθρωπιά και την αγάπ...

"Ο ψαράς και η ψυχή του" είναι το πιο βαθύ, πολύπλοκο και πολυσήμαντο από τα παραμύθια που έγραψε ο Ουάιλντ, με θέμα τη σύγκρουση της ομορφιάς με την ενοχή και τον πόνο. Η επιλογή μιας προσωρινής, φθαρτής ευδαιμονίας σε βάρος της αθάνατης ψυχής είναι ύβρις και τιμωρείται με αφάνταστη αγωνία. Ο προβληματισμός που διαπερνά το παραμύθι ανακαλεί το "Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ" και την οριακή αντίφαση που σφράγισε και τον ίδιο το συγγραφέα -τη συνύπαρξη στη ζωή και στο έργο του μιας ρέμπελης αισθητικής φιλοσοφίας από τη μια, και από την άλλη ενός βαθύτατου προβληματισμού για την...

Μα υπάρχουν φαντάσματα; Κι αν ναι, είναι δυνατόν να συνυπάρχουν με τους ανθρώπους; Σε αυτό απαντά μια οικογένεια Αμερικανών που δεν πίστευε με τίποτα στα φαντάσματα...

Ο Όσκαρ Ουάιλντ ασχολήθηκε με τα παραμύθια όταν άρχισε να τα διηγείται στα δύο παιδιά του. Αργότερα κατέγραψε ορισμένα, που τα εξέδωσε σ' ένα τομίδιο. Σ' αυτά βλέπουμε την άλλη πλευρά του ταλέντου του, που τον κατέστησε κορυφαίο θεατρικό συγγραφέα: Το δηλητηριώδες χιούμορ γίνεται ευαισθησία και η κοινωνική κριτική γίνεται τρυφερότητα. Ο Όσκαρ Ουάιλντ ως πεζογράφος του ανεπανάληπτου "Ντόριαν Γκρέυ" και του πικρού αυτοβιογραφικού "De Profundis" συγκλόνισε τη συντηρητική βικτοριανή εποχή. Ως παραμυθάς συνεχίζει να μιλάει στις καρδιές όχι μόνο των παιδιών αλλά και των ενηλίκ...

Ένα από τα πιο ανορθόδοξα μυθιστορήματα της νεότερης εποχής, το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ, αφηγείται τη συγκλονιστική ιστορία του ηδονοθήρα Ντόριαν, ο οποίος, συνεπαρμένος από το εξαιρετικά όμορφο πορτρέτο που του φιλοτεχνεί ο ζωγράφος Μπάζιλ Χόλγορτ, πουλάει την ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την αιώνια νεότητα και το αιώνιο κάλλος. Υπό την επιρροή του φίλου του, του λόρδου Χάρρυ Γουότον, ο Ντόριαν θα παραδοθεί σε έναν ακόλαστο τρόπο ζωής, τον οποίο κρατά κρυφό από την υψηλή κοινωνία, στα μάτια της οποίας παραμένει ένας τζέντλεμαν. Σε αντίθεση με το άψογο παρουσιαστι...

Μια κρύα νύχτα του χειμώνα ένα λαμπερό αστέρι, όμοιο με κομμάτι από χρυσάφι, πέφτει από τον ουρανό, αγγίζοντας κι άλλα αστέρια στην τροχιά του. Φωλιάζει στο χιονισμένο δάσος. Ένας ξυλοκόπος σκύβει να πιάσει το θησαυρό. Σηκώνει το χρυσαφένιο μανδύα που είναι καμωμένος από αστέρια, αλλά δεν υπάρχει θησαυρός. Ούτε χρυσάφι, ούτε ασήμι. Μονάχα ένα παιδί που κοιμάται, ένα αστερόπαιδο...

"Η ψυχή του ανθρώπου στο Σοσιαλισμό", κείμενο γραμμένο από τον σπουδαίο παρατηρητή Όσκαρ Ουάιλντ το 1890 και δημοσιευμένο σε αγγλικό περιοδικό το 1891, γίνεται φοβερά επίκαιρο στην Ελλάδα του 2009. Πρόκειται για ένα άρθρο που έχει την απάντηση στο γιατί απέτυχε ο σοσιαλισμός, που υπήρξε σίγουρα μια από τις μεγάλες ελπίδες της ανθρωπότητας. Ας ψάξουμε την αιτία σ' αυτό το σημαντικό κείμενο του Όσκαρ Ουάιλντ και στην καίρια μετάφρασή του από την ποιήτρια Ολυμπία Καράγιωργα.

"Το έγκλημα του Λόρδου Άρθουρ Σάβιλ" του Όσκαρ Ουάιλντ εκδόθηκε το 1891, ως μέρος μιας ομότιτλης ανθολογίας ημικωμικών διηγημάτων. Η "Καταδίωξη" του Τσαρλς Ντίκενς δημοσιεύθηκε το 1859 και είναι εμπνευσμένη από έναν εγκληματία της εποχής.

Άκρως εκκεντρικός και προκλητικός, ο Ουάιλντ ανήγαγε το ευφυολόγημα σε καλλιτεχνική άποψη. Μέσα σε όλα του τα έργα (θεατρικά, πεζογραφήματα, δοκίμια) το σπινθηροβόλο πνεύμα του αντιμάχεται τη μεσοαστική λογική και ηθικολογία, ταυτόχρονα κηρύσσοντας πόλεμο στους σοβαροφανείς καλλιτεχνίζοντες του 19ου αιώνα. Το θαυμαστό με τον Ουάιλντ είναι ότι απορρίπτει κάτι με την ίδια ευκολία που θα το εξυμνήσει αργότερα και επαινεί κάτι που έχει κατακεραυνώσει προγενέστερα.

Μία από τις τέσσερις κλασικές κωμωδίες του Ουάιλντ, γραμμένη το 1893, όπου ο Ιρλανδός συγγραφέας σατιρίζει τα δακρύδρεκτα κοινωνικά δράματα του 19ου αιώνα, ενώ παράλληλα καταγγέλλει τον δικτοριανό πουριτανισμό. Οι ήρωες του έργου, με όπλα τους το επιγραμματικό χιούμορ και την παραδοξολογία, αποτελούν ένα μωσαϊκό που διακωμωδεί την κοσμική κοινωνία του Λονδίνου με όλες τις μικρότητές της.

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Ο παρών τόμος δεν απευθύνεται στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, που επιλέγει ένα βιβλίο για να το απολαύσει στις ώρες της ραστώνης του. Είναι ένα πρακτικό βοήθημα για σπουδαστές και δασκάλους που ασχολούνται με τη σπουδή της υποκριτικής τέχνης, στο οποίο εντοπίζονται οι κορυφώσεις των ρόλων/χαρακτήρων σε κάθε θεατρικό έργο. Τα κείμενα είναι αποτμήσεις από το σύνολο στο οποίο ανήκουν και αποτελούν το έναυσμα για τη μελέτη του κάθε ρόλου. Και, αφού τα περισσότερα κείμενα είναι τυπωμένα σε βιβλία, το επόμενο βήμα κάθε ενδιαφερόμενου πρέπει να είναι η προσεκτική ανάγνωση όλου...

Η Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ είναι χαρακτηριστική περίπτωση αισθηματικής κωμωδίας που, αν της έλειπε το βιτριολικό χιούμορ, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μπουλβάρ, δηλαδή ένα είδος θεάτρου που μέσα από πνευματώδη επίκαιρη σάτιρα σχολιάζει ανάλαφρα τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη. Το μέγα προσόν του είναι ότι, με αφορμή τη συζυγική πίστη και την πουριτανική ηθική του δέκατου ένατου αιώνα, ο Ουάιλντ τεχνουργεί ένα καμβά της καλής κοινωνίας, όπου διάφοροι τιτλούχοι κυκλοφορούν σε σαλόνια ανταλλάσοντας αφειδώς ευφυολογήματα.

Η πεμπτουσία του "δανδισμού" προβάλλεται στην εικόνα ενός Όσκαρ Ουάιλντ ολότελα αδιάφορου για τις γήινες έριδες και αφιερωμένου εξ ολοκλήρου στην "τέχνη για την τέχνη". Τούτος ο τόμος έρχεται να διαψεύσει αυτό το στερεότυπο. Ο Ιρλανδός συγγραφέας αποκαλύπτεται εδώ ως στρατευμένος διανοούμενος με ιδιαίτερα κριτική ματιά απέναντι στις αδικίες αυτού του κόσμου. Ο Ουάλιντ συνηγορεί υπέρ της ανοικοδόμησης της κοινωνίας επάνω σε νέα θεμέλια, "όπου η φτώχεια θα είναι αδύνατη".