Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πορτρέτα και συνεντεύξεις σημαντικών ελλήνων συγγραφέων από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ώς τις μέρες μας. Ένα ταξίδι στις μεταμορφώσεις της Ελλάδας κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, μέσα από τα έργα, τη δημόσια στάση και το λόγο δημιουργών. Μιλούν οι Χρήστος Βακαλόπουλος, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Ρέα Γαλανάκη, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Μιχάλης Γκανάς, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Σωτήρης Δημητρίου, Μάρω Δούκα, Ζυράννα Ζατέλη, Άλκη Ζέη, Νίκος Θέμελης, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ιωάννα Καρυστιάνη, Μένης Κουμανταρέας, Ηλίας Μαγκλίνης, Πέτρος Μάρκαρης, Δημήτρης Νόλλας, Γιάννης...

Η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" είναι ένα ποίημα για τη σχέση ενός παιδιού, που δεν είναι πια παιδί, με τον πατέρα του. Μια σχέση δύσκολη "που χτίστηκε σιγά σιγά με όλα τα υλικά και δίχως λόγια". Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στη συλλογή "Γυάλινα Γιάννενα",1989. Τώρα εκδίδεται μόνο του, μαζί με ένα σχόλιο του ποιητή, για να συναντήσει παλαιούς και νέους αναγνώστες

Το cd "Ταγκό για τρεις", δεν αποτελεί κύκλο τραγουδιών. Όλα τα τραγούδια μέσα σε αυτό το δίσκο, θα 'λεγα ότι ξεπήδησαν παρορμητικά. Με την πρώτη μου κιόλας επαφή με το στίχο, η μουσική τους βγήκε ενστικτωδώς και με μια πνοή. Το "Μη μου μιλάς", του Μ. Γκανά, εξελίσσεται πάνω σε έναν ασίγαστο και αδέκαστο μετρονόμο, με φόρα για μια καραμπόλα και την απότομη κατάληξη στη σιωπή, σχεδόν σαν διακοπή. Η γαλλική εκδοχή του "Ω μη με βλέπετε που κλαίω", της Μ. Πολυδούρη, είναι ουσιαστικά γέννημα της συνάντησης της δικής μου μελωδικής γραμμής με την Κορίνα Λεγάκη και τους μουσικούς απ...

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, οι ποιητές παρακολουθούν αποσβολωμένοι όσα τραγικά και παράδοξα συμβαίνουν γύρω τους -και μέσα τους. Μέσα σ' έναν κόσμο βίας, αδιαφορίας, πλεονεξίας και αρπακτικότητας, η φωνή τους πνίγεται στο λαρύγγι τους και, πνιγμένη, αρθρώνει στίχους σκληρούς, μελαγχολικούς, ερωτικούς, σουρεαλιστικούς, πολιτικούς, μεταφυσικούς, ειρωνικούς, σαρκαστικούς και προφητικούς. Με μύθους, μεταφορές και συμβολισμούς, οι ποιητές σήμερα, όπως έκαναν πάντα άλλωστε, μιλούν για έναν αλλόκοτο κόσμο σε μιαν αμφίδρομη σχέση όπου ο ένας εμπεριέχει τον άλλον -ο κόσμος το...

Μετά την επιτυχημένη έκδοση "Τόποι της λογοτεχνίας", η Εταιρεία Συγγραφέων συνεχίζει με έναν δεύτερο τόμο που τιτλοφορείται "Τα πάθη στη λογοτεχνία". Εκατό συγγραφείς καταγράφουν και αναστοχάζονται, με ανέκδοτα κείμενά τους ή δημοσιευμένα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, πάθη όλων των εκφάνσεων. Πάθη κρυφά και φανερά, ανομολόγητες εμμονές και συνήθειες, από τα οποία ο άνθρωπος τυραννιέται, τρέφεται, παρηγορείται, εμπνέεται, κακοφορμίζει, εγκλωβίζεται· πάθη που άλλοτε προσφέρουν ψευδαισθητική διεύρυνση των αισθήσεων και περιστασιακή ευρυχωρία αισθημάτων, άλλοτε πάλι...

Αυτή η ανθολογία εμπλουτίζεται αλλά και αποψιλώνεται καθώς περνούν τα χρόνια. Βιβλία και συγγραφείς εμφανίζονται και εξαφανίζονται, αλλά πάντοτε παραμένει ένα σταθερό σώμα που δεν το αγγίζουν οι προσθαφαιρέσεις. Αυτό το σώμα, στην περίπτωσή μου τουλάχιστον, αποτελείται από κείμενα, που με συγκίνησαν, με τάραξαν, με συγκλόνισαν αλλά κυρίως με έκαναν να ζηλέψω. Αυτά είναι τα κείμενα που θα ήθελα να είχα γράψει.

Τη ζωγραφική τέχνη του Σωτήρη Σόρογκα την έχουν τιμήσει έγκυροι κριτικοί με αναλύσεις που άγγιξαν το στοχαστικό της βάθος. Ανατρέχοντας σ' αυτές τις κριτικές, αναρωτιέσαι ποια αθέατη πλευρά του έργου του μπορεί ακόμη να εξερευνήσει ένα άλλο βλέμμα. Σχεδόν αποθαρρύνεσαι. Δεν σου απομένει άλλη επιλογή από το να ξαναζήσεις αυτήν τη συνάντηση με το έργο, ριψοκινδυνεύοντας μια επανάληψη ή μια κοινοτοπία. Η ζωγραφική του Σωτήρη Σόρογκα ανθίζει μέσα στο κλίμα που δημιούργησαν στη δεκαετία του '70 δύο συγκλίνοντα ρεύματα: η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το σχέδιο και το μινι...

Mια καλλιτεχνική παρουσία ευθύβολη και διακριτική, που κυριαρχεί με το δικό της, πηγαία προσωπικό ύφος στην εικαστική ζωή της χώρας, είναι ο ζωγράφος Σωτήρης Σόρογκας. Zωγράφος με καταβολές στην πιο στέρεη και διαχρονική μας παράδοση, της προσθέτει εδώ και δεκαετίες τη δική του εκδοχή του ελληνικού φωτός. Γι' αυτόν ακριβώς τον ζωγράφο, που εξαγιάζει τις ταπεινές μορφές ζωής, μια πλειάδα ανθρώπων των γραμμάτων, θεωρητικών της εικαστικής δημιουργίας, ποιητών και συγγραφέων, έχει εκφραστεί μέσα στο διάστημα τριάντα πέντε και πλέον χρόνων. Tα κείμενα αυτών ακριβώς των δ...

"Στον κόσμο του ελληνικού τραγουδιού, οφειλέτης". Με αυτή την αφιέρωση κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Μιχάλη Γκανά με τους στίχους των τραγουδιών του. Πρόκειται για στίχους που γράφτηκαν στο διάστημα μιας εικοσαετίας σχεδόν, από το "Σουμιτζού" του Νίκου Ξυδάκη (1983) μέχρι το "Για των ματιών σου το χρώμα", με την Ελευθερία Αρβανιτάκη (2001). Σ' αυτά τα 18 χρόνια, ο Μιχάλης Γκανάς είχε την τύχη να συνεργαστεί με σημαντικούς Έλληνες συνθέτες και τη χαρά να ακούσει τα τραγούδια του από σπουδαίες φωνές. Μερικά τραγούδια του έγιναν ευρύτερα γνωστά. Άλλα πάλι ακούστηκαν λιγότερο κ...

Επτά ποιητικές συλλογές σε διάστημα 34 ετών, από μια ποιητική φωνή ευδιάκριτη και διακεκριμένη που έχει αποσπάσει τον έπαινο και του Δήμου και των Σοφιστών, κατά τον ποιητή και κριτικό Κώστα Κουτσουρέλη. Ο ίδιος σημειώνει: "Καμιά εκατοστή χρόνια πριν, ο Ούγκο Χόφμαννσταλ, έλεγε ότι ένας δημιουργός δύο πράγματα έχει ανάγκη. Το πρώτο είναι να πείσει τους ομότεχνούς του και τους κριτικούς. Το δεύτερο ν' αγγίξει το ευρύ κοινό. Ο Μιχάλης Γκανάς από καιρό τα έχει πετύχει και τα δύο. Ενώ διαθέτει γλώσσα δική του απολύτως διακριτή, η τέχνη του δεν έχασε τη ζωτική της επα...

Μια πρωτότυπη νέα "Οδύσσεια" ξαναγραµµένη από έναν σύγχρονο δηµιουργό. Ο Μιχάλης Γκανάς ξαναγράφει και ξαναλέει την "Οδύσσεια" µε τον δικό του τρόπο, βάζοντας µέσα στο κείµενο στοιχεία από την πλούσια γλωσσική µας παράδοση. Θυµήθηκε ολοκάθαρα εκείνη την ηµέρα που διάβηκε στερνή φορά την όµορφη καµάρα να πάει στα καράβια του, έτοιµα να σαλπάρουν για την Αυλίδα τη µικρή και τη µεγάλη Τροία. Με τον λαό τριγύρω του, την Πηνελόπη πλάι και τον Τηλέµαχο µωρό να κλαίει και να χτυπιέται σαν να ’ταν Κάλχας κι έβλεπε το τι τους περιµένει: αυτόν και τη φαµίλια του, τους Έλλη...

Πιάσε το χέρι μου, Θεά· ψυχή μου δώσε ρεύμα, να γράψω μ' έναν κεραυνό πάνω σε μαύρη πλάκα του Αχιλλέα τον θυμό και τ' Αρχηγού το πείσμα μήπως και ταρακουνηθούν οι δύο πολεμάρχοι. Θυμώσανε, πεισμώσανε και πήραν στον λαιμό τους τόσες χιλιάδες Αχαιούς που δάγκασαν το χώμα και τους κατασπαράξανε οι σκύλοι και τα όρνια. Τόσες ψυχές αθάνατες γκρεμίστηκαν στον Άδη για έναν γυναικοκαβγά που 'καναν οι μεγάλοι: ο Αγαμέμνων ο Αρχηγός κι ο Μέγας Αχιλλέας. Δάχτυλος Δία βέβαια κρύβεται από πίσω μα την πληρώσαν οι θνητοί, όπως συμβαίνει πάντα. Μια πρωτότυπη νέα Ιλιάδα ξαναγρ...

Πιάσε το χέρι μου, Θεά· ψυχή μου δώσε ρεύμα, να γράψω μ' έναν κεραυνό πάνω σε μαύρη πλάκα του Αχιλλέα τον θυμό και τ' Αρχηγού το πείσμα μήπως και ταρακουνηθούν οι δύο πολεμάρχοι. Θυμώσανε, πεισμώσανε και πήραν στον λαιμό τους τόσες χιλιάδες Αχαιούς που δάγκασαν το χώμα και τους κατασπαράξανε οι σκύλοι και τα όρνια. Τόσες ψυχές αθάνατες γκρεμίστηκαν στον Άδη για έναν γυναικοκαβγά που 'καναν οι μεγάλοι: ο Αγαμέμνων ο Αρχηγός κι ο Μέγας Αχιλλέας. Δάχτυλος Δία βέβαια κρύβεται από πίσω μα την πληρώσαν οι θνητοί, όπως συμβαίνει πάντα. Μια πρωτότυπη νέα Ιλιάδα ξαναγρ...

Οι γιατροί δε διακινδυνεύουν να βγάλουν τη σφαίρα από το κεφάλι του Τόμι και αυτός δεν μπορεί να το πάρει απόφαση. Τον ενοχλεί. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί βρέθηκε εκείνο το βράδυ στο δρόμο του Καζάκου. Γιατί δεν έτρεξε όταν είδε το όπλο να τον σημαδεύει στο κεφάλι. Και ο Θεός τι έκανε; Γιατί τον άφησε απροστάτευτο; Γιατί τον άφησε να έρθει στην Αθήνα; Γιατί δε τον έσπρωξε να φύγει μια ώρα αρχύτερα για το Λονδίνο, αφού εκεί ήθελε από την αρχή να πάει; Τώρα όλα μπερδεύτηκαν. Όλα σταμάτησαν. Και τα όνειρα και τα σχέδια. Ακόμη και η ηλικία του σταμάτησε στη νύχτα που τον πυ...

Βγάλαμε τα κόκαλα βιαστικά από το κοιμητήριο. Άλλα σε ξύλινα κασόνια, άλλα σε σακούλες της ζάχαρης, τα περισσότερα χύμα. Μόλις ακούγονταν τ' αεροπλάνα, τρυπώναμε μέσα. Βαριά μυρουδιά μούχλας, σάπιος αέρας. Έξω πέφτανε βόμπες, έτρεμε ο τόπος, κάναμε το σταυρό μας μικροί μεγάλοι. Από μέρα σε μέρα τα πράγματα αγρίευαν. Οι αντάρτες πέρα δώθε όλο φούρια, τ' αεροπλάνα έρχονταν συχνότερα. Είδαν κι απόειδαν ο κόσμος, ανεβήκαμε στο βουνό, στη Λακκότρυπα. Ανάψαμε φωτιές οι γυναίκες, βάλαμε να μαγειρεύουμε, ο καπνός ανέβαινε ως τον τρούλο, ζαλίζονταν τα περιστέρια. Όσα πέφτανε τα μαγε...