Βασιλείου Βιργινία
Vasileíou Virginía
Η Βιργινία Βασιλείου γεννήθηκε στην Αθήνα. Είχε από μικρή το όνειρο να γίνει ζωγράφος. Στα χρόνια της Κατοχής, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής και στρατευμένη στην εαμική Αντίσταση, περνούσε πάντα με δέος μπροστά από τη Σχολή Καλών Τεχνών. Σχεδίαζε, ζωγράφιζε, δοκίμασε τις ικανότητες της στη γλυπτική, στη μικροτεχνία, στην εικονογράφηση. Μετά την απελευθέρωση έζησε τις περιπέτειες του κόσμου της εαμικής αριστεράς. Δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο με ανυπόστατες κατηγορίες, με πολλούς συγκατηγορούμενους, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μίμης Δεσποτίδης, παράλυτος από τα βασανιστήρια. Ο εγκλεισμός στους ασφυκτικά γεμάτους θαλάμους των φυλακών Αβέρωφ ήταν γι' αυτήν οδυνηρή και τραυματική εμπειρία. Όταν εξέτισε την ποινή της, δεν απελευθερώθηκε αλλά εκτοπίστηκε στο Τρίκερι. Μετά την εξορία δούλεψε πλάι στον χαράκτη Τάσσο στο εργοστάσιο γραφικών τεχνών ΕΛΚΑ και μαθήτευσε κοντά του στη χαρακτική. Δούλεψε επίσης ως ζωγράφος στον "Κεραμεικό" και αργότερα σε τοιχογραφίες εκκλησιών και σε αποκατάσταση πινάκων, στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Για τον εαυτό της έκανε ζωγραφική, τέμπερες, λάδια, ψηφιδωτά κ.λπ. Δεν επιδίωξε ποτέ να προβάλει τη δουλειά της. Η συμμετοχή της με λίγα έργα της σε ομαδικές εκθέσεις στη Μόσχα και στο Παρίσι οφείλεται σε προσπάθειες άλλων, μεταξύ των οποίων ο άντρας της, ζωγράφος Νέστορας Παπανικολόπουλος.
Ένα κλωνάρι ανθισμένο ρείκι
Βασιλείου Βιργινία
Θεμέλιο (1999)
"...Θυμάμαι την πρώτη βραδιά που πήγαμε στη φυλακή. Νυχτερινά φώτα, δηλαδή ούτε ημίφως, ακριβώς όπως είναι στο μούχρωμα πριν ξημερώσει. Γυναίκες-κρατούμενες στα παράθυρα, κρεμασμένες στις σιδεριές και με τα δυο τους χέρια, να φωνάζουν όλες μαζί: "Λαέ της Αθήνας, αυτήν τη στιγμή παίρνουν για εκτέλεση δυο γυναίκες, τη Βαΐτσα και την Αννούλα". Συγκλονισμένες, μαρμαρωμένες, δε γινότανε να κάνουμε την παραμικρή κίνηση. Μόλις είχαμε φτάσει απ' το Τμήμα Μεταγωγών της Πλάκας, στην οδό Υπερείδου θαρρώ, όπου μας είχανε μεταφέρει μετά τη θητεία μας στην Ασφάλεια. Είναι πέρα από κάθε...
