Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Ηλίας Κωνσταντίνου τραβάει στο "Κοχύλι στην άμμο" την ένταση μέχρι τον τριγμό της κατάρρευσης και, μέσα από την πτώση, κατορθώνει να σηκωθεί. Ο ασθματικός αντρικός μονόλογος με τα ποιητικά ιντερμέδια έχει τον ήχο και τον απόηχο της θάλασσας, αυτής της μακρινής και ξένης κι όμως κοντινής και οικείας. Σ' αυτό ήχημα ως σκηνικό, ο έρωτας παφλάζει ως παροντική μνήμη και ανακεφαλαιώνει το παρελθόν ενός χωρισμού. Μα το τόξο του χρόνου, ενώ κοιτά προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, επανακάμπτει με την επιθυμία να επαναφέρει την χαμένη θέρμη και ζέση ως καταφατική πράξη επανεκκίνηση...

Ποιήματα - διαδρομές ψυχής, αναπαραστατικά της αντιφατικότητας της ανθρώπινης κατάστασης. Από τη μία η συναίσθηση της μοναξιάς και της φθαρτής μας φύσης, από την άλλη η ανάγκη για επικοινωνία και έκφραση, για σπάσιμο των ορίων του εγώ. Για φυγή στο επέκεινα του ονείρου, του μοιράσματος, της αγάπης. Αυτοσυντήρηση και αυταπάρνηση, θλίψη και χαρά, ματαιότητα και σκοπός, χορεύουν στην περιδίνηση ενός ανηλεούς σύμπαντος, όπου προτείνεται σαν επιλογή η αγάπη που δίνει νόημα στο χάος, κι ας υπόκειται κι αυτή στις αντιφάσεις της ίδιας μας της ύπαρξης.