Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Στρέφουμε τώρα την προσοχή μας σ' ένα άλλο σπουδαίο διεθνές τρένο, το οποίο, ξεκινώντας από την Πετρούπολη, μέσω του Βερολίνου, των Παρισίων και της Μαδρίτης, θα φθάνει στη Λισσαβώνα, όπου θα συνδέεται με τα υπερωκεάνια για τη Νότιο Αμερική. Το τρένο αυτό, που θα αποκαλείται "Εξπρές Βορρά-Νότου", θα συνδέει μεταξύ τους επτά ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Θα συντομεύσει τη διαδρομή από το Παρίσι στην Πετρούπολη κατά είκοσι ώρες." Με αυτά τα λόγια ο Βέλγος Georges Nagelmackers περιέγραψε, το 1884, το όραμά του για το "Εξπρές Βορρά-Νότου", σε μια συνάντηση της Compagnie Internation...

Τα ξεχασμένα γράμματα και τα θολά νερά της μνήμης. Τα σκοτεινά πατήματα του ρόδου, το σκιάχτρο της σειρήνας και ο τριγμός της τροχαλίας. Τα στοιχειωμένα παραπήγματα, οι λάσπες και οι γκρεμισμένοι τοίχοι. Τα σβησμένα εμβατήρια και οι ξεραμένες δάφνες μετά την κατάθεση στεφάνου. Τα πετρωμένα εργοστάσια, τα παραπήγματα του χρόνου, τα λεηλατημένα πρόσωπα, που ανατέλλουν και δύουν μες στον χειμώνα της καρδιάς και την έρημο της φαντασίας. Αυτά φωτίζει "Ο ήλιος στην τάφρο".

Ο γνωστός συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος Αναστάσης Βιστωνίτης, καταθέτει σε έναν τόμο μία ενδεκάδα λογοτεχνικών δοκιμίων γύρω από ποικίλα θέματα του πολιτικού και πνευματικού κυρίως βίου της εποχής μας. Στο πρώτο, που δίνει και τον γενικό τίτλο της συλλογής ("Οι σημαίες του αναχρονισμού"), στηλιτεύει με πάθος τον εθνικισμό και την πατριδοκαπηλία, στο δεύτερο ("Ο θάνατος είναι τέχνη") περιγράφει τις νέες μορφές που παίρνουν σήμερα οι ακραία απολυταρχικές ψευδοθεωρίες, στο επόμενο ("Η μεταμοντερνιστική αυταπάτη") υπεισέρχεται σε κατά μείζονα λόγο λογοτεχνικά ζητήματα,...

Στην "Κοίτη του χρόνου" συνυπάρχουν πόλεις, άνθρωποι και τόποι, το παρελθόν και το παρόν, η Ιστορία και η φαντασία, οι ζωντανοί και οι νεκροί. Η αφήγηση ξεκινά από τα παιδικά χρόνια του συγγραφέα και προχωρεί στον περίπλου της Μαύρης Θάλασσας, της Οδησσού, της Κωνστάντζας και της Βάρνας, για να συνεχισθεί στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στην Έφεσσο και στην Πέργαμο. Από εκεί περνά στη Σλοβενία των ποιητών και του προϊστορικού φλάουτου και πάει βορειοδυτικά, στη Λαπωνία των πάγων, του χιονιού και του ήλιου του μεσονυχτίου, και κατόπιν στην Αίγυπτο του Νείλου, των Ζεμπαλίν...

Το τεύχος του προγράμματος περιλαμβάνει τα κείμενα (ως επί το πλείστον πρωτότυπα): - Σωκράτης Καμπουρόπουλος, "Κείμενα και εικόνες" - Μάνος Ευστρατιάδης, Χαιρετισμός - Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Μάκβεθ" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Τάσος Γουδέλης, "Μακμπέθ" του Όρσον Ουέλς - Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Οθέλος" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Ηλίας Κανέλλης, "Οθέλος" του Σεργκέι Γιούτκεβιτς - Κώστας Γεωργουσόπουλος, "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ - Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Μπαζ Λούρμαν - Χανς Σλουμ, "Τα χρόνια μαθητείας του Βίλχελμ Μάιστερ" του Γ.Β....

Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που ο Αλέξανδρος Κοτζιάς έφυγε από κοντά μας, και το κενό που άνοιξε ο παράλογος χαμός του γίνεται όλο και βαθύτερο. Το συναισθανόμαστε με οδύνη, εμείς που είχαμε την τιμή να εκδώσουμε το σύνολο του πεζογραφικού του έργου και είδαμε πάντα στο πρόσωπό του όχι μόνον έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς του τόπου, αλλά κι έναν ανεκτίμητο φίλο, ο οποίος δεν έπαφε να μας εμψυχώνει με τη σεμνή ανθρώπινη παρουσία του. Να γιατί, ύστερα από τη μεταθανάτια έκδοση της νουβέλας "Το σοκάκι", με την οποία ολοκληρώθηκε -αλίμονο, οριστικά- αυτό το έ...

Στα έξι αφηγήματα των Φασμάτων φθοράς οι χώροι, τα πράγματα και τα πρόσωπα μεταμορφώνονται σε τοπία του χρόνου, φωτίζοντας τα βιώματα και αλλάζοντας τη συνείδηση. Από την περιγραφή μιας περιφοράς του Επιταφίου στη Νέα Υόρκη ως το «πέρασμα» του αφηγητή, μέσα από μια παλιά φωτογραφία, στο σπίτι των παιδικών του χρόνων, γεγονότα, καταστάσεις και μνήμες ξετυλίγονται σε ένα λεπτό νήμα σκέψεων, συνειρμών και εικόνων, ανασύροντας από τη φθορά και τη λήθη εκείνα που όχι μόνον αποτυπώνονται στη μνήμη, αλλά και σημαδεύουν τη ζωή μας.

Τον αντικρύσαμε να έρχεται από μακρνά και από ψηλά, με τα φτερά απλωμένα μεγάλα, να κρατεί στο ράμφος του χλωρό βλαστάρι από τους απόρρητους λειμώνες του ανθρώπινου μυστηρίου: ήταν ο Ποιητής Δ. Π. Παπαδίτσας. Από εκεί που ήλθε, προς τα εκεί κάποια νύχτα βιαστικός μας έφυγε, κληροδοτώντας μας ένα έργο μεγάλο, όπου η γλώσσα μας χαριτώθηκε με τόσην ισχύ ώστε να γίνει πραγματική γλώσσα χρησμοδότη, προφήτη και ιεροφάντη μαζί. Η ευγένεια και ο ασίγαστος οίστρος της ψυχής του Παπαδίτσα αποτυπώθηκαν με τρόπο ουσιώδη και μαζί υπερούσιο μέσα στο σπουδαίο και ακήρατο αυτό έργο....