Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Έχω μεγάλες δουλειές για σένα φίλε μου", ξεκίνησε ο κ. Γουίνθροπ. "Πολύ ευχάριστο αυτό σενιόρ." Ο κύριος Γουίνθροπ σκέφτηκε: Μόλις μάθει τι του ετοιμάζω θα τιναχτεί όρθιος και θα τρελαθεί. Είπε λοιπόν φωναχτά στον ινδιάνο: "Μπορείς να κάνεις χίλια τέτοια καλαθάκια;" "Γιατί όχι πατρονσίτο; Αν μπορώ να κάνω δεκαέξι, μπορώ και χίλια." "Σωστά καλέ μου άνθρωπε. Μπορείς να κάνεις και πέντε χιλιάδες;" "Φυσικά, σενιόρ. Μπορώ και πέντε χιλιάδες αν μπορώ χίλια." "Ωραία. Τι θα έλεγες τώρα αν σου ζητούσα να μου κάνεις δέκα χιλιάδες; Και ποιά θα ήταν η τιμή του καθενός; Μ...

Δεκαπέντε ιστορικοί, ιστορικοί της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και του λόγου, αρχιτέκτονες και αρχαιολόγοι παρουσιάζουν κριτικά το συνολικό καλλιτεχνικό έργο του Παντελή Λαζαρίδη, ως ένα Αρχείο προς αποκωδικοποίηση μέσα στο γενικότερο κοινωνικό και ιστορικό του πλαίσιο, από τα χρόνια του '60 στη Θεσσαλονίκη έως σήμερα. Εξετάζονται συγχρόνως εικόνες της εποχής και δυναμικές πτυχές της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργικής έκφρασης, που επίκεντρο της έχει τη ζωή στην πόλη, στο περιβάλλον που ορίζεται από την κυριαρχία των αναπαραστάσεων. Η πόλη, η σπαρακτική φαντασμαγορία τη...

Εδώ και πάνω από έναν αιώνα το συρματόπλεγμα έχει γίνει καθολικό σύμβολο καταπίεσης, τυραννίας και βίας. Εμφανίστηκε αρχικά στη Βόρεια Αμερική για τον περιορισμό των κοπαδιών μέσα σε έναν περίκλειστο χώρο, χρησιμοποιήθηκε μαζικά στον πόλεμο χαρακωμάτων ανάμεσα στο 1914 και το 1918 και στη συνέχεια στα αρχιπελάγη των στρατοπέδων συγκέντρωσης σε όλο τον κόσμο κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Το συρματόπλεγμα, λόγω της μέγιστης αποτελεσματικότητας και του ελάχιστου κόστους του, καταλαμβάνει εξέχουσα θέση μεταξύ των επινοήσεων που σημαδεύουν την ιστορία του 20ού αιώνα. Οι τρόπο...

Περιέχονται τα κείμενα: - Editorial - Silvia Federici, George Caffentzis: "Να ξαναχτίσουμε τη μυρμηγκοφωλιά τους;" - Anselm Jappe: "Οπαδοί της αποανάπτυξης, ακόμη μια προσπάθεια....!" - Silvia Federici, George Caffentzis: "Σημειώσεις για μια συζήτηση με θέμα την πολεμική παραγωγή και τον καπιταλισμό" - Raj Patel: "Της γης οι πεινασμένοι" - Massimo De Angelis: "Κρίσεις: νοεφιλελεύθερα αδιέξοδα και πολιτική ανασύνθεση" - Μαγικές εικόνες - Silvia Federici, George Caffentzis: "Τι είναι τελικά αυτή η κρίση;" - Silvia Federici: "Αφρική: κυνήγι μαγισσών, παγκοσμιοποίησ...

Περιέχονται τα κείμενα: - "Τέλος του καπιταλισμού ή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης;" - Το ερωτηματολόγιο - Silvia Federici, George Caffentzis: "Κρίση είναι η καθημερινότητα που ζούμε" - Anselm Jappe: "Τα καλά και τα κακά νέα" - Robert Kurz: "Ο τρόμος της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης - πώς επιχειρείται να γίνει η Ελλάδα μια περίπτωση για παραδειγματισμό" - Julio Broka: "Το κράτος-μέγγενη, η υπερσυσσώρευση, ο φασισμός και οι καθημερινοί άνθρωποι" - Sasha Lilley: "Η τέταρτη παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος" - Ernie Larsen: "State of emergency" - Φώτης Τ...

Τα κείμενα που απαρτίζουν τον παρόντα τόμο (κείμενα με μορφή συζητήσεων και συνεντεύξεων) καλύπτουν μια σημαντική περίοδο της ζωής του Μισέλ Φουκώ. Εκτείνονται από το '72 μέχρι τις αρχές του '84. Παρότι διατρέχονται πρωτίστως από τη θεματική της εξουσίας (δηλαδή των "σχέσεων εξουσίας"), αναφέρονται επίσης σε πλήθος άλλων ζητημάτων: την αρχαιολογία της γνώσης, την πολιτική, την έλλειψη πολιτικής φαντασίας, την έννοια του συμβάντος, τον Μάη του '68, τη σxέση του Φουκώ με τον Μαρξισμό και την αριστερά, και τέλος την επιμέλεια εαυτού ως ηθική πρακτική. Περιέχονται τα κείμενα...

Η έκθεση αυτή αφορά σε ένα σημαντικό αριθμό νέων Ελλήνων καλλιτεχνών, η δουλειά των οποίων, για πολλούς μοιράζεται θεματικές, στοιχεία, τεχνοτροπίες και μορφές με την αισθητική του goth, με το μπαρόκ, με το ρομαντισμό, με τον εξπρεσιονισμό και με το γκροτέσκο. [...] Έχω την εντύπωση, ότι στο έργο των εν λόγω καλλιτεχνών, πέρα από τον ομολογούμενο θαυμασμό για τις παραπάνω αναφορές, διακρίνουμε ταυτόχρονα και μία κριτική στάση που θέλει να αντιστρέψει "τα χιμαιρικά τους αδιέξοδα": την λατρεία της απώλειας, το ναρκισσισμό, την εξιδανίκευση του υποκειμένου, την εσωτερικότητα,...

Ο όρος "απο-ανάπτυξη" ηχεί σαν πρόκληση, έστω κι αν όλοι γνωρίζουμε ότι μια απεριόριστη ανάπτυξη είναι ασυμβίβαστη με τον πεπερασμένο πλανήτη στον οποίο ζούμε. Το αντικείμενο του έργου αυτού είναι να δείξει ότι αν μια ριζική αλλαγή είναι επιτακτική αναγκαιότητα, η εθελούσια επιλογή μιας κοινωνίας απο-ανάπτυξης είναι ένα στοίχημα που αξίζει τον κόπο να βάλουμε ώστε να αποφύγουμε την οπισθοδρόμηση ή την καταστροφή των κοινωνιών μας.

Αφομοιώθηκε λοιπόν ο Γκυ Ντεμπόρ, όπως πάντοτε φοβούνταν οι ορθόδοξοι οπαδοί του ή όπως εύχονταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι είναι αδύνατο να ζήσει κανείς όλη του τη ζωή ενάντια στο "θέαμα"; Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι πια "παράνομος" συγγραφέας, κάθε άλλο μάλιστα. Έχει γίνει όμως ένας συγγραφέας σαν όλους τους άλλους, κλειδωμένος στο κάλπικο πάνθεον των κλασικών μοντέρνων; Συνεξετάζοντας τις απόψεις του Ντεμπόρ για τις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες και το "τέλος της τέχνης" με αυτές του Τέοντορ Αντόρνο, ο Ινσελμ Γιάππε ξαναθέτει το ερώτημα.