Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΛΑΥΔΙΟ ΦΛΑΒΙΟ ΙΟΥΛΙΑΝΟ Η σκιά μας που στέγνωσε, ντύνει μούμιες με ψυχές απ' άχυρο. Και ψάχνουμε τον άργυρο τις προδοσίες που πλήρωσε. Μαχαίρια μας έκλεψαν το σώμα. Λεπίδες γαμψές μας τρύπησαν τα όνειρα. Κατάσαρκα μας έσκισαν απόλυτα χωρίς ενδοιασμό μας μπόλιασαν με χώμα. Και πέσαμε μέσα, εντός, μ' αλαλαγμούς. Γλύψαμε το σαπούνι στεγνό απ' τις λεπίδες. Ποιος Καίσαρας, ποιος Αύγουστος και ποιες ελπίδες· θεός ποιος αποπερατωτής μιας τύχης διηνεκούς;

Την φέραμε ως ιδέα, που την πότισε αίμα, που την έσπειρε το τέλος, ως την λήξη μας και μόνο. Το άπειρο της ύλης, στο άπειρο του χρόνου την ενέργεια ξοδεύει ως μας μένει μόνος· αθάνατος ο χρόνος.

Βρεθήκαμε μαζί στην ίδια στάση, εγώ κι ο κανένας· που είχα τα πάντα σχεδόν κι εκείνος μόνο τα μαύρα του χέρια, που είχα τα πάντα να χάσω κι εκείνος κανέναν. Το μαύρο του σώμα το 'χε κυρτωμένο, κι εγώ ο λειψός, από σθένος σωμένος, σταθήκαμε του ενός με χαμόγελο ο άλλος. Στα μάτια μας μέσα κάθε άγχος θα σβήσει· καιρό τώρα ο ένας κρατώντας το χέρι του άλλου, λιτοί στην σκέψη πως δεν έτυχε να 'μαστε ίσοι. Κι όπως έτσι μας στίβαξ' η μοίρα, στα μαύρα του μάτια κοίταξα κι είδα, κι ας διαφέρουμε τόσο, πως είμαστε ίδιοι.