Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Φορές η καρδιά τ' ανθρώπου σκιρτά από κάτι ασήμαντο, φευγαλέο, τόσο μικρό, μα και τόσο μεγάλο. Θαρρείς κι ο πλάστης λωλάθηκε την ώρα που βάφτιζε τα συναισθήματα, πριν τα φυτέψει στην καρδιά τ' ανθρώπου. Στη λάβα του ηφαιστείου, δηλαδή βαθιά στην καρδιά μας, υπάρχει μια Μαγδαληνή που 'χει ψυχή άδολη, παιδιακίσια, αμόλυντη και μας πλένει τα πόδια με τ' αγιασμένα και μυρωμένα της δάκρυα που μοσχοβολάνε φως. Σ' αυτήν τη Μαγδαληνή, αφιερώνω το έργο τούτο. Γιάννης Έξαρχος ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ Δυο όχθες στο ποτάμι της ευτυχίας η μια όχθη εσύ η άλλη εγώ. ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ Στ...

Κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι ο Βαλέριος: είναι ο "Νάρκισσος, ή ο εραστής του εαυτού του". Ο ναρκισσισμός που τον διακατέχει χρήζει θεραπείας, σύμφωνα πάντα με τη γνώμη των ανθρώπων που τον περιτριγυρίζουν. Για τον ίδιο όμως είναι ό,τι πιο φυσικό και συνάμα ωραίο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Όταν θα αντικρίσει ένα πορτρέτο στην τουαλέτα του, θα τον κυριεύσει ένας ανυπέρβλητος και αθεράπευτος θαυμασμός για το πρόσωπο που απεικονίζεται σε αυτό. Την ίδια στιγμή θα ερωτευτεί τη γυναικεία μορφή του πορτρέτου και θα αρχίσει να παραφέρεται. Ο ερωτευμένος Βαλέριος θα αρχίσει...

Ζούμε χορτάτοι, εν ειρήνη, κοιτώντας ανέξοδα, ακίνδυνα, ανώδυνα και εκ του ασφαλούς, παιδιά να πεινάνε, ή να σκοτώνονται από "έξυπνες βόμβες". Ζούμε ήσυχοι, βολεμένοι αδιάφοροι. Ζούμε κωπηλατώντας λοξά στο ποτάμι του χρέους, κοιτώντας λοξά στους καιρούς που μας ορίζουν. . Ζούμε αψηφώντας τα βλέμματα που μας ικετεύουν βοήθεια εξακοντίζοντας σαΐτες ολόισια στα εσώψυχά μας μα εμείς δε νιώθουμε πόνο κι ούτε ντροπή απλά δε νιώθουμε... Λες και δε ζούμε στον ίδιο κόσμο....