Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας φόνος στη θέση ενός άλλου. Ένας πνιγμένος στη θέση ενός φυγά. Ένας φονιάς στη θέση του Επιστάτη. Άλλα περίμενε, άλλα ήρθαν. Μια πλεκτάνη που ξεδιπλώνεται αργά, τον τυλίγει και τον τραβάει στον βυθό μιας θάλασσας συμπτώσεων, τόσο βαθιά που νομίζει πως δεν θα αναδυθεί ποτέ ξανά στην επιφάνεια. Κι όμως, καθώς το κουβάρι ξετυλίγεται, αν πιάσει το νήμα του μπορεί και να σωθεί. "Όταν πήραμε τον ανήφορο γύρισα να κοιτάξω το σπίτι, τον κήπο και πιο μακριά, στην αμμουδιά, που ασήμωνε από το ψυχρό και σιωπηλό φως του φεγγαριού, τον Τοίχο. Πίσω του ακουγόταν αχνά ο ήχος των κυ...

Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ένα πρωί σκόρπισε κάποιες φωτογραφίες ανάποδα σαν τραπουλόχαρτα, διάλεξε μια στην τύχη και τη γύρισε, κι ήταν αυτή, θεώρησε, κομμάτι ενός παζλ που όφειλε να συνθέσει. Ταξίδεψε στη Χώρα για να ψάξει τα υπόλοιπα κομμάτια και βρήκε εκεί έναν κόσμο διαλυμένο. Συνάντησε ανθρώπους χωρίς μοίρα κι άλλους χωρίς ενδοιασμούς, και άκουσε τις ιστορίες τους, περιπλανήθηκε σε ερείπια και σε υπόγειες στοές, μίλησε με φαντάσματα, γνώρισε από κοντά το θάνατο και γεύτηκε τον έρωτα χωρίς αύριο. Και για κάθε κομμάτι που ανακάλυπτε και έβαζε στη σωστή...

Οι ιστορίες αυτές είναι αληθινές. Τις ήξερα πριν μου τις διηγηθούν εκείνοι οι επισκέπτες. Τα χείλη μου ανοιγόκλειναν μαζί με τα δικά τους και η φωνή μου αντηχούσε στη δική τους. Ερχόντουσαν τη νύχτα. Έμπαιναν σπίτι μου γλιστρώντας μέσα από τις χαραμάδες, κάθονταν στη γωνιά σε μια καρέκλα, ένα με το σκοτάδι, και μου διηγιόντουσαν τις ιστορίες τους. Ύστερα φεύγανε όπως ήρθαν. Σφίγγω τα κάγκελα του παραθύρου. Μακριά διακρίνω κάποια φώτα. Είναι η Χώρα; αναρωτιέμαι. Έρχεσαι δίπλα μου, κοιτάς δήθεν αδιάφορα έξω. Μαντεύεις τη σκέψη μου. "Δεν υπάρχει Χώρα", μου λες ξερά. "...