Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Οι λέξεις ξεχύνονταν από μέσα του σαν ένα είδος ματωμένου ιδρώτα, έβγαιναν από τις άκρες των δάχτυλων του, ξεπηδούσαν από τον βραχνιασμένο του λαιμό σαν φίδια που σφάδαζαν· τις έγραφε με την καρδιά του, με το μυαλό, με τον ιδρώτα, με το κορμί του· τις έγραφε με το αίμα του, με την ψυχή του· ξεχύνονταν από την έσχατη μυστική πηγή και ουσία της ίδιας του της ζωής. Και στις λέξεις εκείνες βρισκόταν συμπυκνωμένη η μορφή της πικρής του ανεστιότητας, της αβάσταχτης λαχτάρας του, του οργιαστικού του πόθου να επιστρέφει. Σ' εκείνες τις ξέφρενες και τσακισμένες φράσεις βρισκόταν σ...

Η ποίηση διαρκεί με την αντεστραμμένη της μορφή, την ανάποδη - όχι με την ορθή της, η οποία δεν υπάρχει: αυτό είναι το μυστήριό της. Ο αντίκτυπος μη υπαρχόντων στοιχειωδών υλικών που προσδιορίζουν την αδιαφορία προς τη μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου. Ηχώ προερχόμενη από νεκρική σιωπή... Η δεύτερη γραφή, εκείνη του παρασπουδαστή, έρχεται πρώτη. Αντιστροφή παράδοσης. Γλώσσα αφιχθείσα.

Η ποίηση διαρκεί με την αντεστραμμένη της μορφή, την ανάποδη - όχι με την ορθή της, η οποία δεν υπάρχει: αυτό είναι το μυστήριό της. Ο αντίκτυπος μη υπαρχόντων στοιχειωδών υλικών που προσδιορίζουν την αδιαφορία προς τη μάταιη αναζήτηση του ανθρώπου. Ηχώ προερχόμενη από νεκρική σιωπή... Η δεύτερη γραφή, εκείνη του παρασπουδαστή, έρχεται πρώτη. Αντιστροφή παράδοσης. Γλώσσα αφιχθείσα.

Αν αρκεστούμε στο συμπέρασμα πως το "Ουρλιαχτό" είναι απλά και μόνο το ποιητικό μανιφέστο της Μπητ Γενιάς, τότε έχουμε χάσει αυτόματα την εμπειρία ενός απ' των σπουδαιότερων δειγμάτων της μοντέρνας ποίησης. Το ποίημα διαθέτει μια πρωτόγνωρη για την εποχή του (κι όχι μόνο) ελευθερία στο λόγο και μια ασυνήθιστη ρητορική φόρμα, ξεχωρίζοντας από την κυρίαρχη γραμμή της αμερικάνικης ποίησης που απ' τα χρόνια του Ουΐτμαν μέχρι σήμερα λίγοι ποιητές κατάφεραν να την κρατήσουν στη ζωή (όπως ο Πάουντ, ο Κάμμινγκς, ο Κρέην, ο Ουίλλιαμς, ο Κέρουακ, ο Νορς, κ.ά.). Ο Γκίνσμπεργκ χρησιμοπ...

Αν αρκεστούμε στο συμπέρασμα πως το "Ουρλιαχτό" είναι απλά και μόνο το ποιητικό μανιφέστο της Μπιτ Γενιάς, τότε έχουμε χάσει αυτόματα την πραγματική εμπειρία ενός εκ των σπουδαιότερων δειγμάτων της μεταμοντέρνας ποίησης. Το ποίημα διαθέτει μια πρωτόγνωρη για την εποχή του (κι όχι μόνο) ελευθερία στο λόγο και μια ασυνήθιστη ρητορική φόρμα, ξεχωρίζοντας από την κυρίαρχη γραμμή της αμερικάνικης ποίησης που από την εποχή του Whitman μέχρι σήμερα, λίγοι ήταν οι ποιητές που κατάφεραν να την κρατήσουν στη ζωή (όπως ο Pound, ο Williams, ο Cummings, ο Berryman, ο Norse, ο Bukows...

Η αλληγορική νουβέλα "Ορφέας Ανέδυσε" ολοκληρώθηκε το 1945 όταν νεαρός ο Κέρουακ υπέγραφε ακόμη σαν "Τζων Κέρουακ" και πάσχιζε να βρει τη φωνή που θα εξέφραζε το πνεύμα της γενιάς του. Το βιβλίο περιγράφει τα πάθη, τις εμμονές, τις συγκρούσεις και τα όνειρα ενός κύκλου ανθρώπων που βίωναν αδέξια τα πρώτα αμυδρά σημάδια ενός πρωτόγνωρου, για την Αμερική, μποεμισμού. Όλα συμβαίνουν αμέσως μετά την γνωριμία του Τζακ Κέρουακ με τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ, τον Λούσιεν Καρ, τον Χέρμπερτ Χάνκε και άλλους, οι οποίοι στη συνέχεια θα απάρτιζαν την Μπιτ Γενιά. Στον πυρήνα του όμως, το "Ορφ...

Τα "Οράματα τον Κόντυ" γράφτηκαν μέσα σε ένα κλίμα θηριώδους δημιουργικής έντασης η οποία εισήγαγε στα αμερικανικά γράμματα μια μεταμοντέρνα ενορατική γραφή. Η κατακλυσμιαία της ροή, η εσωτερική της συγκρότηση και τα καινοφανή της πλαίσια, κατέστησαν την πεζογραφία εφάμιλλη της ποίησης. Είναι μία εξαιρετική σύνθεση προπετασμάτων, καταποντισμών και εκμαιεύσεων που παρουσιάζονται μέσω της καύσης δύο υποτυπωδών χαρακτήρων, που είναι συνάμα η, αριστοτεχνικά δοσμένη και ιδιότυπη, φιλία του Τζακ Κέρουακ (Τζακ Ντούλουοζ) και του Νιλ Κάσαντι (Κόντυ Πόμρεϊ)· από τα τέλη της δεκαετία...

Γιάννης Λειβαδάς είναι ένας ποιητής που χρειάζεται να ανατρέξουμε επειγόντως στο έργο του. Πρόκειται για ένα νεαρό δημιουργό που μεταχειρίζεται πρωτότυπα την ποιητική πρόζα και η συνειρμική της τζαζ. Μετατρέπει τον άμεσο, καθημερινό λόγο σε ένα ευθύβολο και ιδιαίτερα κριτικό εργαλείο μιας εκ βαθέων συνεννόησηςμε τους νεκρούς. Ερμηνεύει τις επιδράσεις και αναπτύσσει τη δική του παρατυπία, γλεντώντας την λες, καθώς απωθείται ο ίδιος από μέσα της, με πολύ χαρακτηριστικό και ανθρώπινο φέρσιμο. Είναι ο ποιητής της παρέκκλισης, ένας καταραμένος deracine σιβυλλικής φύσης, μα όχι κ...

Στο παρόν βιβλίο ο αναγνώστης θα διαβάσει έναν γέροντα, πιο σοφό και απροσδόκητο Μπουκόβσκι, "Οι λέξεις έγιναν απλούστερες μα πιο θερμές, πιο σκοτεινές... το πλησίασμα στον θάνατο δημιουργεί εγρήγορση". Όπως μέσα σε κάθε άλλο από τα βιβλία του, έτσι κι εδώ, ο Μπουκόβσκι επιμένει πως η ανθρωπότητα δεν θα μπορέσει να σωθεί αν δεν δοκιμάσει να ορθώσει το υπαρξιακό της ανάστημα. Όλα τα άλλα είναι δύστυχες φαντασίες.

Στο "Γυρισμό του ταξιδευτή" ο Τζακ Κέρουακ καταγράφει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες, από το 1956 έως το 1960, όταν ήταν στο δρόμο, ζώντας διαδοχικά στην Πόλη του Μεξικού, τη Νέα Υόρκη, την Ταγγέρη, το Παρίσι και το Λονδίνο, πριν γυρίσει οριστικά στις ΗΠΑ. "Ο γυρισμός του ταξιδευτή" αντιπροσωπεύει ίσως την πιο φωτεινή και δημιουργική του περίοδο. Ήταν, κατά τον ίδιο, από τα πιο φιλόδοξα και, ως προς το ύφος, ολοκληρωμένα κείμενα του. Εδώ ο Τζακ Κέρουακ αποκαλύπτει την πραγματική και, ως τότε πάντοτε στο ημίφως της συγγραφικής του δεινότητας, Ποιητική, που διέπνεε όλα του τ...

Κι εκείνος ήταν υπέροχος! Στα τριάντα τέσσερά του είχε ακόμη το κορμί του αθλητή. Και έκανε έρωτα σαν κανονικός άνθρωπος: αυθόρμητα, τρυφερά, αισθησιακά, και γεμάτος ενθουσιασμό. Αν και ήταν η πρώτη μας φορά, ήθελε να κάνει τα πάντα. Ακόμα και τα πράγματα που δεν ήθελα και τόσο να δοκιμάσω, τα δοκίμασα γιατί ο ίδιος μου άρεσε πολύ και γιατί προσέγγιζε καθετί μ' ένα παιχνιδιάρικο πνεύμα. "Έλα να κάνουμε...!" μου ψιθύρισε, λες και ήταν κάποιο παιχνίδι, λες και προσποιούμασταν ότι το κάναμε, λες και ήμασταν παιδιά που κάναμε τρέλες. Το έκανε να ακούγεται τόσο αθώο όλο αυτό.

Ένας από τους απτόητους εκείνης της εποχής, και πιθανόν ο πιο σημαντικός, ήταν ο Μπλεζ Σαντράρ. Ο Σαντράρ που προέκτεινε το βάθος της γραφής και το μετέτρεψε σε ύψος, ο Σαντράρ που ξεμπρόστιασε την αφήγηση, ο Σαντράρ που αποκάλυψε μία μέχρι πρότινος απόκρυφη ποιητική διαχρονικότητα, η οποία δεν αναζητούσε λύσεις, αποτελούσε λύση. Ο ποιητής που δεν ήρθε για να δώσει, αλλά για να δοθεί.

Ο συγγραφέας στο μοναδικό του θεατρικό έργο περιγράφει με την γνωστή του γραφή την ατμόσφαιρα μιας Νέας Υόρκης και των περιχώρων της που πια δεν υπάρχει. Διερωτήσεις και ενδιαφέρον για την θρησκεία, την θνητότητα την μετεμψύχωση, υπαρξιακή αναζήτηση, όλα μαζί εκκινούν από ένα μικρό διαμέρισμα, νωρίς το πρωί, με ανθρώπους του μόχθου, χαρακτήρες ξεπεσμένους, μέσα στο σκηνικό μιας ζωής ταλαίπωρης, περιορισμένης και άσκοπης που όμως απαυγάζει την μουσική μιας μακαριότητας.

Ο τραγικός ήρωας είναι εξιλαστήριο θύμα. Ένα εξιλαστήριο θύμα είναι σημείο, σύμβολο και μορφή μεσολάβησης. Η τραγική αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στην οδύνη που δεν δικαιώνει τίποτε και στον μύθο που δικαιώνει τα πάντα. Σ' αυτά τα μυθικά θεοφάνεια επιτελείται μια μεταμόρφωση του σκληρού θεού σε θεό δίκαιο, και του χρόνου, που καταβροχθίζει τα πάντα, σε ιστορία που εκπληρώνει τους σκοπούς της. Στην τραγική ανθρωπολογία μόνο το όνομα του εξιλαστήριου θύματος αλλάζει. Ο μύθος της μεσολάβησης παραμένει ο ίδιος. Ο δρόμος της εξορίας από τον παράδεισο, μέχρι τον άλλο παράδεισο που...