Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ "Θέλω να ξέρεις" είπες, με στάση ενοχλημένης έπαρσης, "πώς δεν υπήρχανε ποτέ τα όνειρα", κι έφυγες διασχίζοντας περήφανα τον Ναό, γεμάτο εμπόρους αγαθών, συνδιαλλαζόμενες ψυχές και ιδέες. Πόρνες και πωλητές αξιών, μαστροπούς και διεφθαρμένους ευεργέτες, με απλωμένη πραμάτεια στα πανέρια. Κι εγώ έστρεψα την πλάτη μου στον ήλιο, κοιτώντας σε σ’ απομακρύνεσαι δυνατή και ολομόναχη πληρωμένη και αλώβητη, κρατώντας στα χέρια σου το τρόπαιο, μια σταγόνα δικής μου περηφάνιας. Τότε άνοιξα τη χούφτα μου, με τον κρυμμένο θησ...

Σμιλεμένο μνήμα Ο πόνος που ’ρχεται να μείνει για πάντα μοιάζει με σμιλεμένο μνήμα μένει, μένει για όλη τη ζωή σου ο σμιλεμένος πόνος γίνεται άχρονος, απέθαντος, εκδικητικός δεν του ζητάς έλεος μήτε να γαληνέψει τον απιθώνεις στα κατάβαθα της ψυχής τού συνθλίβεις την ανάσα και κείνος σε βασανίζει αργά αργά με τις ψυχολιωμένες ανάσες του.

Στο παρόν βιβλίο, η συγγραφέας μέσα και από τον ποιητικό της λόγο, παλεύει και προσπαθεί ν' αντέξει το παράλογο του λογικού και του λογικού το παράλογο.

Αν ζούσε η Ξένη Μητσοβασίλη στις αρχές του 20ού αιώνα, κυρίως μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, σίγουρα θα συμμετείχε στο επαναστατικό κίνημα των λογοτεχνών για την δημιουργία του υπερρεαλισμού ή σουρρεαλισμού. Θα επιδίωκε και αυτή να συμβάλει στις πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης. Η Ξένη Μητσοβασίλη ανήκει από τη φύση της, στους λογοτέχνες που αγωνίζονται για την καθιέρωση των αξιών. Ο λόγος της καταγράφει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Ένας συνδυασμός μεταξύ ψυχαναλυτικών ερμηνειών και στα πολιτικά ιδεώδη του Μαρξισμού. Είναι ξεκ...

...Η ρηγματωμένη γη σίγασε κι απ' τις ρηγματώσεις αναβρύζει νερό, πολύ νερό. Να δροσιστούν οι άνθρωποι, να ποτιστούν ούλα τα ζωντανά της, να γιομήσουν τα ξεροπήγαδα, να σβήσει κι η φλόγα που καίει τ' αδικοσκοτωμένο αίμα. Κι μέσ' απ' τις αιματοκυλισμένες ρεματιές, ξεφυτρώνουν ανθισμένες λεμονιές κι ολοκόκκινα στάχια, φορτωμένα ψωμί κι ελευθερία...

Κι ο "ψηλωμένος νους" χαμήλωσε κι αγίασε ο πόνος .. Ν' αντέχω τα βασταγμένα δάκρυα που γίνηκαν κοφτερό γυαλί. Ν' αντέχω τις νύχτες που με σβουρίζουν αλύπητα. Να καταλαγιάσω τα βασταγμένα παράπονα που πνίγονται σ' ανάερες ανάσες. Να καταλαγιάσω τις κατάρες που βγήκαν από μάνα απόνετη και γίνηκαν εφιάλτες, γίνηκαν στοιχειά τρομερά κι απάλευτα. Ν' αλυσοδέσω τις βουβές κραυγές μου που τις νύχτες ουρλιάζοντας σκίζουν τα τείχη, ανεμοπλέκονται κι ανεμοσεργιανίζοντας με εκθέτουν. Κι οι γείτονες είναι κοράκια μαύρα μ' οχεντίσια στόματα, με φαρμακερές ψυχές... Κι ένα δάκρυ λαμπ...

«Σύντομα βρήκαμε δουλειά και μπήκαμε για καλά στο δρόμο του μαρτυρίου. Στο εργοστάσιο, τι να δω!... τεράστιες μηχανές, σαν τέρατα, με στόματα μεγάλα, σαν σπηλιές που έβγαζαν ήχους απόκοσμους που μου 'φερναν ζαλάδα. Αυτά τα τέρατα, έπρεπε, με απίστευτη γρηγοράδα να τα ταΐζω ως το απόγευμα που σταμάταγαν να μουγκρίζουν. Στο τέλος της μέρας το κεφάλι μου βούιζε, σαν να μου έφραξαν τα αυτιά εκατομμύρια μέλισσες. Άκουγα με δυσκολία. "Πω! Πω! μάνα, εκεί μέσα είναι χειρότερα κι απ' την κόλαση που μας μολόγαγε η βάβω"...»

- Το Νικολιό σκέφτομαι, μπάρμπα Γιάννη, τον «πόνεσα το Νικολιό, θα... Δεν πρόλαβε να του ζητήσει χάρη, ο μπάρμπα Γιάννης, ήταν μεγαλόψυχος, κι όπου δυστυχία βοηθούσε δίχως να το ζητήσουν. Το Νικολιό θα τον φροντίζω εγώ, και συ θα τον ακούς και θα τον βλέπεις κοιτάζοντας το φεγγάρι. Ακούγοντας για το φεγγάρι η Ρηνιώ λαχτάρισε, σα να τη δάγκωσε φίδι και σαν τρελή, σαν πουλί, διάβαινε το δρόμο κατά το Νικολιό, ο μπάρμπα Γιάννης ξοπίσω της να τρέχει λαχανιάζοντας σα σκύλος, ώσπου έφτασε στη στάνη και σαν είδε αυτά που είδε, κάηκαν τα σωθικά του, αγρίεψε και δεν άφησε Άγιο...