Παϊδούσης Μικές
Ο Μικές Παϊδούσης γεννήθηκε στον Κάμπο της Χίου το 1906. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο έγινε διδάκτορας το 1948. Σαν γιατρός υπηρέτησε σε διάφορα νοσοκομεία του κέντρου και της περιφέρειας. Κατά τη θητεία του στον Ερυθρό Σταυρό στράφηκε στην αιματολογία, ενώ αργότερα έγινε ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Αιματολογικής Εταιρείας. Σε συνεργασία με τον μεγάλο Χιώτη χειρούργο Μαθιό Μακκά, εγκαινίασε την οργανωμένη αιμοδοσία στην Ελλάδα, ιδρύοντας το 1935 την Υπηρεσία Αιμοδοσίας του Ερυθρού Σταυρού. Υπηρέτησε σαν γιατρός στο Αλβανικό Μέτωπο. Το 1944 απεστάλη στη Χίο, για την περίθαλψη των τραυματιών από τον βομβαρδισμό του πλοίου του Ερυθρού Σταυρού "Βίριλ". Συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση, κυνηγήθηκε από τους Γερμανούς και τέλος βγήκε στην παρανομία, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες σαν ιατρός. Σε ανταμοιβή, η Ελληνική κυβέρνηση στα μετακατοχικά χρόνια της μισαλλοδοξίας, τον έστειλε για "αναμόρφωση" στην Ικαρία για 6 μήνες εξαιτίας των ιδεολογικών αντιλήψεων του. Στη συνέχεια απολύθηκε από τον Ερυθρό Σταυρό. Το 1950 ο Σμπαρούνης, τον προσέλαβε στο "Γερουλάνειο Ίδρυμα", όπου και ίδρυσε τράπεζα αίματος. Από το 1952 μέχρι το 1972, διηύθυνε το Β' Περιφερειακό Κέντρο Αιμοδοσίας των Αθηνών στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Υπήρξε προσωπικός γιατρός της Πηνελόπης Δέλτα και του Ι. Μεταξά, φίλος του Καζαντζάκη, του Βάρναλη, του Τσίρκα, του Ρίτσου, του Μ. Θεοδωράκη, του Μυταράκη, του Δαρζέντα, του Απέργη, του Καλμούχου και άλλων σπουδαίων ανθρώπων. Το επιστημονικό του έργο, πλούσιο και ενδιαφέρον, είναι μεγάλο. Πολλές οι δημοσιεύσεις με λαογραφικό, ιστορικό και φιλολογικό περιεχόμενο στον Αθηναϊκό και Χιώτικο τύπο της εποχής. Τιμήθηκε με το Πολεμικό Σταυρό Γ' Τάξεως και το Μετάλλιο των Εξαίρετων Πράξεων. Πέθανε στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1974 από οξύ καρδιακό επεισόδιο.
