Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

τόπο. Προσπερνούν καθημερινά την μάντρα που έγινε η ομαδική εκτέλεση από τους Γερμανούς και δεν γνωρίζουν τίποτα. Και όμως οι άνθρωποι αυτοί, χωρίς ούτε οι ίδιοι να το γνωρίζουν, έχουν την ίδια στάση ζωής όπως οι παππούδες και οι πατεράδες των παππούδων τους. Έχει περάσει στους νεώτερους το πνεύμα της υπερηφάνειας , της δημοκρατικότητας και της αλληλεγγύης. Είναι σαν να τους ορίζουν αόρατες κατευθύνσεις. Αυτός ο τόπος στοιχειώνεται από ένα παρελθόν που δεν είναι πια παρόν, αλλά ούτε απόν είναι.

Όχι μόνο τη Βουγιουκλάκη, αλλά και τη Μονρόε, τον Πρίσλεϊ, τον Τζέρι Λιούις, όλους τους έκανε ολόιδιους. Αξεπέραστη όμως ήταν όταν έκανε τη Μελίνα. Στα χρόνια της δικτατορίας η Μελίνα της είχε γίνει έμμονη ιδέα. Αλλά και αργότερα, μεγάλη γυναίκα πια, όταν την εγκατέλειψε ο άντρας της κι έφυγαν τα παιδιά της για σπουδές. Τότε ήταν που ντυνόταν τη Μελίνα κι άπλωνε τα χέρια σχίζοντας τον αέρα της ερημιάς της, μέσα σ' ένα σπίτι λαβωμένο απ' το σεισμό. ΄Ωσπου μια μέρα παραπάτησε στη λαϊκή της γειτονιάς της και δυο στιβαρά χέρια τη στήριξαν, ενώ μια ζεστή αντρική φωνή την πρόσταξ...

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μιαν αθηναϊκή πολυκατοικία της δεκαετίας του '60 υπό τον απόηχο μακρινών γεγονότων, όπως η δολοφονία του Κένεντι. Από τα παράθυρα του φωταγωγού και πάνω στο φαράσι μιας φιλότιμης και εχέμυθης θυρωρού πέφτουν μικρά και μεγάλα ανθρώπινα μυστικά. Από το ρετιρέ ως το υπόγειο άνθρωποι -βιομήχανοι, γιατροί, νοικοκυρές, εργάτες, νεαρά παιδιά και μια γεροντοκόρη- αγωνίζονται, ελπίζουν, αγαπιούνται, καταφεύγουν στις χίμαιρες, ορθοποδούν ξανά. Ήρωες τόσο πειστικοί που νομίζεις ότι θα τους αγγίξεις. Εκεί που οι ανθρώπινες ζωές είναι κοντά, η δροσερή πένα της...

Τράβηξα απαλά τα χέρια μου και διορθώνοντας τάχα τα μαλλιά μου, του είπα: "Ξέρεις πού να κοιτάς και τι να βλέπεις". "Αυτό είναι αλήθεια! Όμως χρειάζεται και εκπαίδευση. Όλα χρειάζονται εκπαίδευση, ακόμη και η αγάπη", απάντησε όλο υπονοούμενο. "Η αγάπη;" τον ρώτησα εγώ. "Ναι! Και η αγάπη Μαρία μου! Αυτή είναι που χρειάζεται το μεγαλύτερο σχολείο. Είναι σαν ένα ευαίσθητο λουλούδι, που πέφτει σαν θείο δώρο μέσα στα χέρια μας. Πώς θα το συντηρήσουμε, πώς θα το προστατεύσουμε, πως θα αντιληφθούμε την μοναδικότητά του; Αυτή που του δίνει την ανεκτίμητη αξία του;"

Είδε τον επαίτη, ανάμεσα σε δύο υπεύθυνους του σταθμού. Πλησίασε περισσότερο. "Η επαιτεία απαγορεύεται", ενημέρωσε τον επαίτη ο υπεύθυνος. "Κι' εσύ επαιτούσες", συμπλήρωσε με αυστηρό ύφος. "Εγώ, εγώ δεν, δεν απαντούσα". "Ζητιάνευες", του φώναξε στη γλώσσα του ο άλλος υπεύθυνος. "Έλεγα τον πόνο μου και τα βάσανά μου", δικαιολογήθηκε. "Λοιπόν, φύγε αμέσως, διαφορετικά θα καλέσουμε την αστυνομία". Το τρένο συνέχισε τη διαδρομή του. Κοίταξε τα πρόσωπα των επιβατών. Πόσοι άραγε από αυτούς, ήσαν επαίτες χωρίς να το γνωρίζουν οι υπεύθυνοι και το σπουδαιότερο, να το αγνοούν ακόμη κ...