Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι γυναίκες της Αθήνας είναι αποφασισμένες: δε θα ανεχτούν άλλο να τις κακολογεί ο Ευριπίδης στις τραγωδίες του. Η γιορτή των Θεσμοφοριών τους δίνει την τέλεια ευκαιρία για να συγκεντρωθούν μακριά από τα βλέμματα των ανδρών και να αποφασίσουν με ποιον τρόπο θα εκδικηθούν τον τραγικό ποιητή, που φοβάται πλέον για την ίδια του τη ζωή. Ο φίλος του Μνησίλοχος θα αναλάβει την επικίνδυνη αποστολή να παρακολουθήσει μεταμφιεσμένος τη συγκέντρωσή τους και να τον υπερασπιστεί. Ο Αριστοφάνης στρέφει για μιαν ακόμη φορά τα βέλη της κριτικής του στον Ευριπίδη και διατυπώνει με σαρκασμό...

Ο θεός Διόνυσος και ο υπηρέτης του Ξανθίας δε διστάζουν να κατέβουν στον σκοτεινό Άδη για να βρουν ένα μεγάλο ποιητή και να επιστρέψουν μαζί του στον κόσμο των ζωντανών. Το περιπετειώδες ταξίδι τους καταλήγει σε έναν παράξενο διαγωνισμό, με αντιπάλους δύο κορυφαίους ποιητές, τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη. Μα πίσω από αυτήν τη «μονομαχία» ο Αριστοφάνης στήνει μια υπέροχη αλληγορία για την ποίηση, την τέχνη που μπορεί να γλυκάνει και να δώσει νόημα στη σκοτεινιασμένη ζωή των ανθρώπων.

Όταν το 411 π.Χ. η Λυσιστράτη παρουσιάστηκε στην αρχαία Αθήνα, ο Αριστοφάνης διαδήλωνε για πρώτη φορά υπέρ του έρωτα και εναντίον του πολέμου. Στις μέρες μας, αυτό το αρχαίο παραμύθι των γυναικών, που αποφασίζουν να ενωθούν και να αναγκάσουν τους άντρες να σταματήσουν έναν ανώφελο πόλεμο, γίνεται διέξοδος στην προσπάθεια των ανθρώπων να εξασφαλίσουν μια καλύτερη και πιο ευτυχισμένη ζωή.

Ο Στρεψιάδης, πονηρός και αφελής ταυτόχρονα, ζητάει το δίκιο του μέσα από το άδικο, γυρεύει από τη γνώση τρόπους για να εξαπατά, ελπίζει στην αλήθεια για να κατακτήσει το ψέμα. Κι όταν ο ίδιος δεν τα καταφέρνει, νομίζει πως ο γιός του θα εκπληρώσει τις προσδοκίες του, μα στο τέλος θερίζει ό,τι έσπειρε: την αδικία. Ο Αριστοφάνης σαρκάζει την κουτοπονηριά των συμπολιτών του, τον ξεπεσμό των αρχαίων θεών, τη φιλοσοφία του Σωκράτη, και μέσα από τη σύγκρουση του Δίκαιου με τον Άδικο Λόγο υπενθυμίζει πόσο αδύναμοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι μπροστά στις ψεύτικες υποσχέσεις.

Ένας συνηθισμένος Αθηναίος, ο Τρυγαίος, αηδιασμένος από τον αδιάκοπο αλληλοσκοτωμό των ανθρώπων, καβαλάει ένα γιγάντιο σκαθάρι κι ανεβαίνει στον ουρανό για να μάθει από τους ίδιους τους θεούς, αν σκοπεύουν να δώσουν τέλος στο μακελειό πάνω στη γη. Όταν θα δει τον απαίσιο Πόλεμο να κοπανάει ανθρώπους και τόπους μέσα στο γουδί του, δε θα διστάσει πλέον στιγμή· στήνει αμέσως ολόκληρη επιχείρηση, αγνοώντας κάθε κίνδυνο, για να ελευθερώσει την Ειρήνη από τη σπηλιά όπου βρίσκεται φυλακισμένη. Μέσα από αυτή την ιστορία του ο Αριστοφάνης μάς υπενθυμίζει την ευθύνη μας: είναι ύψιστο...

Από τότε που άρχισε να διαχειρίζεται την εξουσία ο Παφλαγόνας, το αρχοντικό του γέροντα Αθηναίου Δήμου πάει από το κακό στο χειρότερο. Μα ποιος να κλονίσει από τη θέση του αυτόν τον παμπόνηρο διαχειριστή, που με κολακείες και ψευτιές κέρδισε την εμπιστοσύνη του αφεντικού του; Ο Αριστοφάνης κινείται στο πεδίο που καθορίζει σχεδόν το σύνολο του έργου του, την πολιτική, και σαρκάζει αδίστακτα τους ανθρώπους της εξουσίας αλλά και αυτούς που, παραπλανημένοι, τους επιλέγουν.

Ο Πισθαίτερος και ο Ευελπίδης, γέννημα θρέμμα Αθηναίοι και οι δύο, εγκαταλείπουν όπως όπως την πόλη τους, απελπισμένοι από την αδικία και την ασυδοσία που επικρατούν σ' αυτήν. Κι εφόσον δεν μπορούν να βρουν πουθενά την ιδανική πολιτεία, για να ζήσουν ανενόχλητοι, συλλαμβάνουν το πιο απίστευτο σχέδιο. Με σύμμαχους τα πουλιά, θα χτίσουν μια πόλη στα σύννεφα, ένα καταφύγιο για όλους τους κατατρεγμένους, για όσους επιθυμούν να ζήσουν με οδηγούς τη δικαιοσύνη και την εντιμότητα.

Πως είναι δυνατόν άνθρωποι τίμιοι και εργατικοί να ζουν μέσα στη φτώχεια, ενώ απατεώνες, ψεύτες και κατεργάρηδες απολαμβάνουν όλα τα αγαθά; Ο Χρεμύλος παύει να αναρωτιέται όταν συναντά τον ίδιο το θεό Πλούτο και διαπιστώνει ότι είναι τυφλός. Αν πετύχει το σχέδιό του, θα πάψει αυτή η αιώνια αδικία και επιτέλους θα ανταμειφθούν για τους κόπους τους όσοι πραγματικά το αξίζουν. Ο Αριστοφάνης σχολιάζει σκληρά τα πρότυπα ζωής του καιρού του, αλλά εντέλει και κάθε εποχής, αφήνοντας ωστόσο σε μια γωνιά της σκέψης μας ένα κρίσιμο ερώτημα αναπάντητο: η φτώχεια γεννά μόνο δυσκολίες;

Ο Αράπης είναι ένας γάτος που έζησε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Αυτός ο γάτος γεννήθηκε σε μια επαρχιακή πόλη με ευρύχωρα σπίτια με κεραμοσκεπές, μια πόλη με γειτονιές και πολλά παιδιά. Μια μέρα, η πρώτη οικογένεια που τον φιλοξενούσε, αυτή που τον αγάπησε και τον βάφτισε, μετακόμισε κι έτσι ο Αράπης βρέθηκε να ταξιδεύει με το τρένο στην πρωτεύουσα. Στην Αθήνα γνώρισε νέες γειτονιές και καινούρια "αφεντικά" και παρατήρησε όλα όσα γίνονταν γύρω του. Ένας γάτος που έζησε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έχει πολλά να πει: για τους ανθρώπους που τον φιλοξένησαν, τη ζωή τ...

Η Σαραντόκαρδη είναι μια μοναδική περίπτωση σαρανταποδαρούσας, η οποία στην αρχή δε διέφερε σε τίποτε από τις όμοιες της φάρας της: Λημέριαζε στ' ανήλιαγα και τα σκοτεινά, κάτω από πέτρες και σχισμάδες, όπου το χώμα είναι νοτισμένο, και πολύ την ευχαριστιόταν τη χαμοζωή της. Ένιωθε, σαν να λέμε, ευτυχισμένη. Και περήφανη, επιπλέον, για τα τόσα πόδια της. Τα καμάρωνε με τις ώρες και τα φρόντιζε με επιμονή. Έτσι κυλούσε ήρεμα και σαρανταποδαράτα η ζωή της, ώσπου άρχισε να σκέφτεται σαραντοκαρδάτα, μ' άλλα λόγια φιλεύσπλαχνα. Ν' ανακαλύπτει δηλαδή ότι πολλοί και διάφοροι χρειά...

Οι τρικλοποδιές που δέχθηκε ο Πουρός ΗΡΩΣ από τους Δεινόσαυρους της πολιτικής σκηνής (βλ. τον Α' τόμο) τον εμπόδισαν τελικά το 1985 να εκλεγεί Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, σύμφωνα με τις εντολές της Λέσχης των Αοράτων, τις οποίες προώθησε ο Χ-1 στον Φιλόδοξο Αντρέα. Δεν εμπόδισαν όμως τον τελευταίο να παραμερίσει πολιτικά τον Ζηλόφθονα Μεγάλο, που είχε απαγάγει το πρώην Παιδί-Φάντασμα, για να μείνει εκείνος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά και να εξουδετερώσει τον Γαλάζιο Εωσφόρο, ο οποίος άρπαξε τον Πουρό ΗΡΩΑ από τους απαγωγείς και του εμφύτεψε στο κεφάλι μία μικρο...

1985. Ο Γιώργος Θαλάσσης, ο Μικρός ΗΡΩΣ, ζει γερασμένος και αποτραβηγμένος κάπου στου Βρυώνη, στον Πειραιά, στο ανακαινισμένο πατρικό σπίτι του, με την Κατερίνα, στην οποία ξαναγύρισε, μετά από έναν αποτυχημένο γάμο. Ο Σπίθας αντιθέτως έχει αποδειχθεί ένας δαιμόνιος του πολιτικού στίβου, κάθε άλλο δηλαδή παρά το καθυστερημένο παιδί που έμπλεκε σε περιπέτειες κατά την κατοχή σε περιπέτειες τους φίλους τους. Διαθέτει μάλιστα αρκετή πολιτική δύναμη ώστε να προορίζει για νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον παλιόφιλό του, Ο Γιώργος Θαλάσσης, με τη σύμφωνη γνώμη του Χ-1, ο οποίος δεν...