Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα «κλικ»· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά από τη μνήμη σου. Και κάτι ακόμα: μέσα από ένα βιβλίο λες ένα "Σ’ αγαπώ" ή μια "Συγγνώμη"...

Πόσες τσαγιέρες χωρούν σε ένα σπίτι; Μπορείς να ποτίσεις ένα λιβάδι με τσάι; Γίνεται να σε ζεσταίνει ένας ήλιος από πλαστελίνη; Πώς ένα μαραμένο λουλούδι ανθίζει ξανά; Μια ιστορία για την αγάπη που όλα τα κάνει να ζωντανεύουν και τα μισά τα κάνει ολόκληρα!

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα "κλικ"· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά από τη μνήμη σου. Και κάτι ακόμα: μέσα από ένα βιβλίο λες ένα "Σ’ αγαπώ" ή μια "Συγγνώμ...

Οι λέξεις έχουν τη δύναμη να ανοίγουν δρόμους στο χρόνο, να ανασύρουν γεγονότα, συναισθήματα. Με τις λέξεις περιγράφεις τους ανθρώπους που συνάντησες. Τις κινήσεις τους, τη σπίθα στο βλέμμα τους, ό,τι θυμάσαι από την αύρα τους. Αλλά και τον τρόπο που πορεύτηκαν, μερικές από τις αποφάσεις που πήραν, την κατεύθυνση που διάλεξαν μπροστά σε κάποια σταυροδρόμια. Ένα βιβλίο είναι σαν φωτογραφία, σαν πολαρόιντ. Κάτι πασχίζεις να κρατήσεις μ’ ένα «κλικ»· έστω μια στιγμή, πριν σβηστεί οριστικά από τη μνήμη σου. Και κάτι ακόμα: μέσα από ένα βιβλίο λες ένα "Σ’ αγαπώ" ή μια "Συγγνώμη"...

- Πετάει ο γάιδαρος; - Για να δούμε... Ο Γκάρης ήταν ένας γάιδαρος όπως όλοι οι άλλοι. Δούλευε σκληρά, κουβαλούσε φορτία, είχε υπομονή, άντεχε στην πείνα και στη δίψα. Μέχρι που μια μέρα, ο Γκάρης άλλαξε και δεν ήταν πια ένας γάιδαρος όπως όλοι οι άλλοι. Απέκτησε δυνάμεις που κανένας από τη γενιά του δεν είχε ποτέ, ούτε είχε καν ονειρευτεί, για να βοηθάει όλα τα ζώα που έχουν ανάγκη. Γι’ αυτό μιλούν γι’ αυτόν με θαυμασμό πρόβατα και γουρούνια, κότες και λαγοί, αετοί και μοσχάρια. Ακόμα και άλογα. Ή μάλλον, κυρίως τα άλογα. Και δεν τον θαυμάζουν μόνο. Τον ζηλεύουν. Γιατί...

Μικρές ιστορίες για παρουσίες και απουσίες, για νίκες και για ήττες, για τη ζωή που ζήσαμε κι αυτήν που ζούμε τις νύχτες στα όνειρά μας. Στα γυμνασιακά μου χρόνια, στα λευκώματα των φίλων μου -αυτά ήταν τα timelines όσων είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε χωρίς τα social media- μου άρεσε να γράφω ένα απόσπασμα από το ποίημα "Εκεί..." του Μανόλη Αναγνωστάκη, από τη συλλογή "Η συνέχεια του 1954": "Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας". Το πίστευα για πολλά χρόνια. Όχι πια. Σήμερα το ξέρω καλά: η ποίηση δεν εί...

Ένας γάτος που ζει σε ένα διαμέρισμα στη μεγάλη πόλη. Κι ένα σκυλάκι που γεννήθηκε σε ένα χωριό ψηλά στο βουνό. Τους χωρίζουν πολλά. Όμως τους ενώνει κάτι που άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί. Ούτε άλογο. Ούτε κατσίκα. Ούτε αγελάδα. Ούτε κότα. Ούτε κουνέλι. Ούτε... ούτε... Ο γάτος είναι ο Γούρης, από το Γουργούρης. Ο σκύλος δεν έχει όνομα. Αν θέλετε, όμως, μπορούμε να τον φωνάζουμε κι αυτόν Γουργούρη. Ναι, αλλά τα σκυλιά δε γουργουρίζουν, θα μου πείτε. Είστε σίγουροι; Μια ιστορία για την αγάπη που ποτέ δε χάνεται. Για την ανθρωπιά και την απανθρωπιά -ανθρώπων και ζώων...

"Σε λίγο θα σταματήσω να γράφω. Θ’ αφήσω το χέρι σου και θα προχωρήσω, χωρίς να κοιτάξω ξανά πίσω. Δε χρειάζεται. Έτσι κι αλλιώς, πάντα μπροστά μου θα σε βλέπω. Πάντα θα βαδίζω στους άγιους τόπους όσων ζήσαμε και μοιραστήκαμε. Πάντα εσύ θα είσαι το μέτρο των πραγμάτων μου, ο καθρέφτης που θα με δείχνει στις αληθινές μου διαστάσεις, που θα αποκαλύπτει τις χάρες και τα κουσούρια μου. Και πάντα θ’ ακούω τη φωνή σου. Δε γίνεται διαφορετικά. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο άνθρωπός μου". H αγάπη δύο ανθρώπων, η κοινή πορεία τους επί δύο και πλέον δεκαετίες, η απώλεια, η δυσκο...