Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κατά Τιμοκράτους: Ο Δημοσθένης στρέφεται εναντίον ενός νόμου που θα επέτρεπε στους οφειλέτες του Δημοσίου να αποφεύγουν τη σύλληψη για τα χρέη τους. Κατά Αριστογείτονος Α΄: Ο συκοφάντης Αριστογείτων, επανειλημμένα καταδικασμένος για τη δράση του, προχωρεί σε δημόσιες ενέργειες απαγορευμένες από δικαστικές αποφάσεις. Ο λόγος του Δημοσθένη εναντίον του είναι ουσιαστικά καταγγελία της τάξης των συκοφαντών, πραγματικής πληγής για την Αθήνα της εποχής. Κατά Αριστογείτονος Β΄: Λόγος που αφορά την ίδια υπόθεση με τον προηγούμενο, αλλά που η γνησιότητά του αμφισβητείται.

Κατά Μειδίου: Ο Μειδίας, παλαιός αντίπαλος του Δημοσθένη, επιτίθεται και γρονθοκοπά τον ρήτορα δημόσια κατά τη διάρκεια της γιορτής του Διονύσου. Ο Δημοσθένης διατυπώνει το πρώτο προσωρινό κατηγορητήριο, δικαιώνεται από την εκκλησία του δήμου και ετοιμάζεται για την κανονική δίκη. Γράφει έναν έξοχο λόγο κατηγορίας, τον οποίο όμως δεν εκφώνησε ποτέ, αφού παραιτήθηκε από τη δίωξη του αντιπάλου του. Σπουδαίο κείμενο που συνδέεται με ένα αδιευκρίνιστο ερώτημα για την πολιτεία του ρήτορα. Κατά Ανδροτίωνος: Κατηγορία εναντίον του μαθητή του Ισοκράτη Ανδροτίωνα για κατάθεση παρ...

Ο Δημοσθένης και ο αντίπαλός του Αισχίνης ήταν μέλη της πρεσβείας προς τον Φίλιππο, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η Φιλοκράτεια ειρήνη του 346 π.Χ. Η απογοήτευση που διαδέχτηκε την ειρήνη αποτυπώνεται στον λόγο του Δημοσθένη για την «ψεύτικη πρεσβεία», όπου κατηγορεί τον Αισχίνη για την αρνητική για την Αθήνα εξέλιξη της κατάστασης.

Οι Πέρσες κυριεύουν την Αίγυπτο. Ο Δαρείος στον θρόνο. Οργάνωση του κράτους του. Πολυκράτης, τύραννος της Σάμου.

Εκστρατεία του Δαρείου εναντίον των Σκυθών. Πρώτη περσική επέκταση στην Ευρώπη. Εκστρατεία των Περσών στη Λιβύη.

Όρκος: Η ηθική του ιατρικού επαγγέλματος. Οι ηθικές αντιλήψεις της ιπποκρατικής σχολής. Νόμος Προϋποθέσεις και μέθοδος για την εκμάθηση της ιατρικής. Περί αρχαίης ιητρικής: Εγκώμιο της αρχαίας ιατρικής σε αντίθεση προς τα νεότερα συστήματα. Κριτική της άποψης ότι όλες οι αρρώστιες έχουν μία και μοναδική αιτία. Περί ιητρού: Δεοντολογικές παρατηρήσεις για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά του γιατρού όπως και για την άσκηση του λειτουργήματός του. Περί τέχνης: Η υπόσταση της ιατρικής τέχνης. Περιεχόμενο, αντικείμενο και σκοπός της. Περί ευσχημοσύνης: Ο γιατρός που ασκεί το...

Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, βιβλία Η΄, Θ΄. Ολοκλήρωση της ιστορίας του Απολλώνιου. Η δίκη του. Οι μεταθανάτιες εμφανίσεις του. Απολλωνίου του Τυανέως επιστολαί Κείμενα που εν μέρει συμφωνούν και εν μέρει αντιφάσκουν προς τη βιογραφία που συνέγραψε ο Φιλόστρατος.

Βιβλία Δ΄-Ζ΄. Συνέχεια στην αφήγηση της ζωής του Απολλώνιου. Οι διδασκαλίες του, οι συζητήσεις του, γεγονότα της ζωής του.

Βιβλία Α΄-Γ΄. Η ζωή του Απολλώνιου από τα Τύανα, περίφημου φιλοσόφου, ασκητή, μύστη και μάγου, στον οποίο πολλοί απέδιδαν θεϊκή φύση και τον οποίο πολλοί παγανιστές της εποχής του έφτασαν να προβάλλουν ως ίσο αντίπαλο του Ιησού Χριστού. Ιδιότυπη σύνθεση ιστοριογραφίας, λογοτεχνίας και θρησκευτικής συγγραφής.

Ιστορικό αλλά και ανεκδοτολογικό υλικό για τους σοφιστές που άκμαζαν στα χρόνια του συγγραφέα. Η "αρχαία" και η "δεύτερη" σοφιστική.

Τα σωζόμενα αποσπάσματα ενός από τους πολυγραφότερους συγγραφείς της αρχαιότητας. Οι βασικές διδασκαλίες του (Κύριαι δόξαι) και οι επιστολές που συνοψίζουν τις θεωρίες του στη φυσική και την ηθική. Το 10ο βιβλίο του Διογένη Λαέρτιου.

Η επιστημολογική μεθοδολογία του Αριστοτέλη. Η απόκτηση της γνώσης μέσω της απόδειξης και του ορισμού. Ο αποδεικτικός συλλογισμός.

Περί γενέσεως και φθοράς: Τα πάθη στα οποία υπόκεινται τα σώματα της υποσελήνιας περιοχής, η γένεση και η φθορά, εξηγούνται και διακρίνονται από παρεμφερή φαινόμενα. Τα υλικά συστατικά όλων των δημιουργημένων πραγμάτων είναι τα τέσσερα βασικά στοιχεία. Πώς συνδυάζονται ή μετατρέπονται το ένα στο άλλο. Υλικό, μορφικό και τελικό αίτιο της γένεσης και της φθοράς. Περί κόσμου: Θεολογική κοσμολογία, στη βάση των περιπατητικών αντιλήψεων, αλλά με εμφανείς επιρροές από άλλες σχολές (νεοπυθαγόρειοι, στωικοί). Νόθο σύγγραμμα, πιθανότατα της περιόδου του εκλεκτικισμού.

Η γενική διδασκαλία για τον παραγωγικό συλλογισμό, διατύπωση και απόδειξη των νόμων του και των μορφών που μπορεί να λάβει. Όψεις και ιδιότητες του συλλογισμού και αντίστοιχες συλλογιστικές μέθοδοι.

Μικρές πραγματείες που αποδίδονται στον Αριστοτέλη, αλλά η γνησιότητά τους αμφισβητείται. Περί χρωμάτων (ερμηνεία των αιτιών που προκαλούν την εμφάνιση των χρωμάτων), Εκ του περί ακουστών (εξηγήσεις για την παραγωγή των ήχων), Φυσιογνωμονικά (μελέτη της σύνδεσης των σωματικών χαρακτηριστικών, των κινήσεων και των εκφράσεων του προσώπου με τον χαρακτήρα και τη διάθεση), Περί φυτών Α΄, Β΄, Περί θαυμασίων ακουσμάτων (παράδοξα πράγματα που άκουσε ο συγγραφέας).

Συνέχεια των παραπάνω πραγματειών. Μηχανικά (απλή έκθεση σχετικά με καθημερινά φαινόμενα και επίσης σχετικά με την κατασκευή οργάνων, χρηστικών αντικειμένων κ.λπ.), Περί ατόμων γραμμών (αντίκρουση της άποψης του Ξενοκράτη ότι όλες οι μορφές και τα μεγέθη παράγονται από ατόμους γραμμάς, το ελάχιστο και αδιαίρετο τμήμα της γραμμής), Ανέμων θέσεις και προσηγορίαι (οι άνεμοι και τα σημεία απ’ όπου πνέουν), Περί Ξενοφάνους, περί Ζήνωνος, περί Γοργίου.