Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη;" "Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ' όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι' αυτό". "Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω..." "Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός". Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: "Τι εννοείτε;" "Χρειάζεται κάπο...

Ένα μυθιστόρημα-ντοκουμέντο γύρω από την πολυτάραχη ζωή της γυμνάστριας φαινόμενο Νάντια Κομανέτσι και τις πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις της εποχής της. Από το πρώτο και παντοτινό απόλυτο δεκάρι στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ (1976), έως και την μυστηριώδη αυτομόληση της στις Η.Π.Α. (1989). Η νεράιδα, το αγοροκόριτσο με το σώμα "λάστιχο", το αίνιγμα ενός κοριτσιού που της απαγόρευσαν να μεγαλώσει. Το απάνθρωπο καθεστώς Τσαουσέσκου και η νέα γυναικεία ταυτότητα που προσπάθησε να επιβάλει. Της άσπιλης, άφθαρτης εργάτριας και ισόβιας πρωταθλήτριας. Η κόλαση μιας ιδεοληψίας,...

Μέσα από την προσωπική ιστορία του γιατρού Κωνσταντίνου Μ. (1874-1941) ξετυλίγεται η άνθηση της αθηναϊκής αστικής τάξης με τις χάρες και τις αδυναμίες της, οι πόλεμοι και οι πολιτικές διαμάχες που έσκισαν τη χώρα στα δύο, οι βαθιές πληγές και οι μεγάλες στιγμές δόξας της Ελλάδας. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα όπου ο έρωτας, τα ηθικά διλήμματα, η ματαιοδοξία, η προσφορά, οι φιλοδοξίες και η αίσθηση χρέους συνθέτουν τον καμβά μιας γενιάς Ελλήνων, επώνυμων κι ανώνυμων, που σήμερα μοιάζουν μακρινοί και άγνωστοι, όμως συνεχίζουν να μας καθορίζουν με τρόπο ανεξίτηλο.

"Το έργο είναι η ζωή του δημιουργού" ήταν το περίφημο ρητό του Χένρι Τζέιμς. Ο ίδιος ήταν ένας "ορκισμένος εργένης" αποφασισμένος να κρατήσει τη ζωή του μακριά από τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που δημιουργούνται από τον έγγαμο βίο και να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Είχε ανάγκη να είναι ελεύθερος, να είναι εγωιστής - "εγωιστικά δοσμένος" στην τέχνη του. Ήταν πεπεισμένος πως οι ευθύνες μιας οικογένειας θα περιόριζαν τους φυσικούς και πνευματικούς ορίζοντές του. "Για να είναι πραγματικά μεγάλο ένα έργο τέχνης", έγραψε ο Χένρι Τζέιμς σε μια από τις πρώτες του κριτικέ...

[...] "Σε ποιον έμοιασα τελικά;" ρωτάω τον πατέρα μου. "Στη μαμά σίγουρα όχι, αλλά ούτε και σ' εσένα νομίζω". "Οχ πια όλες αυτές οι ιστορίες με τις ομοιότητες..." "Καθώς μεγαλώνει κανείς αποκτούν σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να βρουν ποιοι είναι, γι' αυτό. Την ταυτότητά τους". "Γιατί όλοι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, γι' αυτό. Αν δούλευαν δεν θα είχαν καιρό γι' αυτές τις ανοησίες". "Όλοι δουλεύουμε, μπαμπά. Απλώς υπάρχουν στιγμές που έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι σίγουρο. Και τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο από τη φύση. Τη φύση μας". Τα μάτια...

Πολλές είναι οι αναλύσεις που γράφτηκαν και ακόμα περισσότερες αυτές που θα γραφτούν για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Το βιβλίο του Ι. Μανωλόπουλου "Το "επαχθές" χρέος της Ελλάδας - Τα σαθρά θεμέλια της Ευρωζώνης, η ευθύνη της πολιτικής ελίτ και της επενδυτικής κοινότητας" (Jason Manolopoulos "Greece's "odious" debt"), διαθέτει το πλεονέκτημα ότι ο συγγραφέας δεν "χαϊδεύει τα αφτιά" του (Έλληνα) αναγνώστη. "Το "επαχθές" χρέος της Ελλάδας" δεν είναι γραμμένο από κάποιον αντικαπιταλιστή ή πολέμιο της ελεύθερης αγοράς. Κάθε άλλο. Ωστόσο ο συγγραφέας βασίζει τη...

[...] Τον κοίταξα υπό τον ήχο των κελαρυστών νερών και έδειξα με το δάχτυλο τα χαρτιά μπροστά του. "Τα έχω όλα γραμμένα στην αίτησή μου". Τα μάτια του ανοιγόκλεισαν ανάποδα, το κάτω βλέφαρο προς τα πάνω, σαν ερπετό. "Εννοείται ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη ταύτιση εμπειριών, κυρία μου. Εννοείται. Αλλά κάποιες βασικές κοινές τάσεις..." "Να φοβάται την ανατολή; Να του αρέσει να σέρνει όλη μέρα τον ίδιο καφέ και να τρώει μέσα από την κατσαρόλα; Να θέλει να ξυπνάει το πρωί από μια μουσική που έβαλε κάποιος άλλος; Να λέει ότι έχει χάσει τις ελπίδες του για κάτι καλύτερο αλ...

Επίσης, ο Ιορδάνης έχει ερωμένη. Ίσως επειδή είναι καλλιτέχνης. Ίσως επειδή η Λίντια είναι τόσο επιτυχημένη στο ρόλο της συζύγου ώστε μερικές σκηνές σεξ που παίζουν στην οθόνη του μυαλού του δεν θα μπορούσαν ποτέ να την έχουν για πρωταγωνίστρια. Πάντως η ερωμένη του Ιορδάνη είναι ένα γλυκό κορίτσι που δεν ξέρει τίποτε περί Λούσιαν Φρόυντ αλλά κάνει καλό κρεβάτι. Κι επιπλέον τον θαυμάζει, τον θαυμάζει απεριόριστα, όχι επειδή η ζωγραφική του θυμίζει κάτι από τα έργα του Μπέικον ή επειδή οι παραγγελίες που παίρνει τον ανεβάζουν σταδιακά σε "στεθερή αξία", αλλά επειδή, αν και...