Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΗΣ ΓΥΦΤΙΣΣΑΣ Είπα σε μια Γύφτισσα θέλω να γίνω γύφτος να σε πάρω Μπορείς μου λέει να φας για βράδυ χόρτα πικρά χωρίς αλάτι κι έπειτα να πλαγιάσεις; Μπορώ της λέω Μπορείς μου λέει να πλαγιάσεις χωρίς να κλαις από το κρύο πάνω στην παγωμένη λάσπη; Μπορώ της λέω Μπορείς μου λέει πάνω στη λάσπη να μου ανάψεις το κορμί και να το κάνεις στάχτη; Αυτό κι αν το μπορώ της λέω Μπορείς μου λέει τη στάχτη μου να τη ρίχνεις στο κρασί σου για να μεθάς πολύ, να με ξεχνάς; Όχι αυτό, δεν το μπορώ της λέω Γύφτος δε γίνεσαι μου λέει.

[...] Η Θεσσαλονίκη είναι μια γεωγραφία της σκέψης μας. Πού όσο περνάει ο καιρός τούς δρους αλλάζει και τα σύνορά της. Μια γεωγραφία που η καθεμία μεταφράζει διαφορετικά σε λέξη. Έχουν πολλές φορές και ομίχλη και υγρασία τα ποιήματα εδώ και φως θαλασσινό. Οι ενότητες που παρουσιάζονται έχουν η καθεμιά την ιδιοχρωμία της, η καθεμιά και το ιδιοσυγκρασιακό της κλίμα. Δεν θα μπορούσε να 'ναι διαφορετικά άλλωστε. Κι αν θεωρείται βέβαιο πώς ο χρόνος επέφερε αλλαγές στους τρόπους εκφοράς του στίχου, το άλλο ερώτημα είναι αν έφερε αλλαγές και στη χροιά του ήχου της ποιητικής λέξης...

Η Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, όπως και οι Αυστριακοί συγγραφείς της "Ομάδας της Βιέννης" Ρόμπερτ Μούζιλ, Τόμας Μπέρνχαρντ και Πέτερ Χάντκε, ασχολήθηκε με το θέμα της υπαρξιακής σχέσης ανάμεσα στη γλώσσα, τη νόηση και τον κόσμο. Το ποιητικό εγώ δεν μιλάει εκ των έσω ενός εξωτερικού κόσμου, αλλά μένει στα σύνορα, στην περιφέρεια, και η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι γλώσσα ορίων: "συνορεύει εδώ μια λέξη με μένα, την αφήνω να συνορεύει". "Τα όρια της γλώσσας μου [...] επισημαίνουν τα όρια του κόσμου μου. Δεν μπορεί να υπάρξει ένας καινούργιος κόσμος χωρίς μια νέα γλώσσα". Με το έργο...

"Δεν ήταν πραγματικό, δεν ήταν μόνο ανάμνηση, θα μπορούσαμε, ναι, να βρούμε κάποτε αυτό το χρόνο που ζητούσαμε: τώρα". Η απώλεια της πραγματικότητας είναι κεντρικό θέμα στα κείμενα της Μπάρμπαρα Καίλερ. Η "νοσταλγία για το παρόν", όπως και η απουσία του έρωτα, της ευτυχίας, όνειρα καταδικασμένα να ναυαγήσουν: "έχασα το νήμα προχωρώ χωρίς στόχο ακολουθώντας αυτή τη συνάντηση που άνοιξε το λαβύρινθο πάνω του μόνο ένας ουρανός και αυτός πρέπει να φτάνει για δύο". Η ίδια αναζήτηση θεματοποιείται στο λυρικό πεζό της κείμενο "Σύντομο γράμμα για την απουσία": "αλλά ίσως εδώ αρχ...

ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ Μην λες ούτε μία λέξη διαβάζω τις σκέψεις σου στο βλέμμα σου Έμαθα τη γλώσσα των ματιών στο Γκέτο όταν το στόμα μου έπρεπε να σωπαίνει Ένα σημάδι με τον δείκτη του χεριού μια βαθιά ανάσα ένα βήμα στη νεκρή ζώνη όπου συναντιούνται οι γλώσσες ανθρώπων και πραγμάτων