Καλαπανίδας Κώστας
Ο Κώστας Καλαπανίδας γεννήθηκε στην Παλαιοκαρυά Τρικάλων το 1935. Είναι συνταξιούχος σχολικός σύμβουλος, ένας από τους συγγραφείς των βιβλίων "Η γλώσσα μου", καθώς και δύο σειρών γλωσσικών βιβλίων για τους παλιννοστούντες και για τα ελληνόπουλα των αγγλόφωνων χωρών. Βιβλίο του ιστορίας βραβεύτηκε από το ΥΠΕΠΘ και διδάχτηκε για 8 χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Το κύριο συγγραφικό έργο του όμως είναι η ποίηση. Από τις ποιητικές του συλλογές, "Ο Σταύρος, ο μηχανικός της οδού Καλλιρόης" έλαβε το Β΄ βραβείο "Μάρκου Αυγέρη". Το "Κύριε δάσκαλε" το Α΄ βραβείο "Κηφισείων". Πήρε επίσης δύο πρώτα βραβεία της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, για τις συλλογές παιδικών ποιημάτων "Κουβέντα με τ' αστέρια" και "Μ' αλογάκι φτερωτό". Εβδομήντα ποιήματα από τις τρεις συλλογές για παιδιά μελοποιήθηκαν από τους συνθέτες Νικηφόρο Ρώτα, Δίωνα Αρύβα, Σπύρο Θεοδώρου κ.ά., οχτώ πέρασαν στα βιβλία του δημοτικού σχολείου και η παιδική ποίησή του, συνολικά, διδάσκεται στα πανεπιστημιακά παιδαγωγικά τμήματα. Σημαντικό θεωρείται το βιβλίο του "Ροδιά: τρία επώνυμα, ένα χωριό" που εκδόθηκε με τη χορηγία του υπ. Πολιτισμού. Ο Κώστας Καλαπανίδας είναι πατέρας δύο παιδιών και διαμένει στην Αργυρούπολη.
Ωδική ανθολογία
Βασδέκης
Τα γιορτινά μας
Συλλογικό έργο
Παπαδημητρίου (1993)
Τα γιορτινά μας είναι μια μικρή ανθολογία, μια ποικιλία ευχάριστων και εύληπτων κειμένων και ποιημάτων που έγραψαν βραβευμένοι συγγραφείς της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.
Ροδιά: Τρία επώνυμα, ένα χωριό
Καλαπανίδας Κώστας
Καλαπανίδας Κώστας (2003)
Τούτο το βιβλίο ανα-διηγείται την ιστορία ενός άντρα, γενάρχη και ιδρυτή ενός δυσπρόσιτου αλλά όμορφου ορεινού χωριού 200 ετών, 12 σπιτιών (που ακόμη "αναθρώσκουν καπνόν") και τριών επωνύμων. Σήμερα, οι υπερχίλιοι απόγονοί του, διασπαρμένοι σε πάνω από 100 σημεία της Ελλάδας και του κόσμου, πονάνε αυτό το χωριό. το νοσταλγούν, το επισκέπτονται και, με αγάπη, το λένε πατρίδα. Έτσι, το διπλό αυτό βιβλίο (Ένας άντρας στήνει χωριό - Από τη Ροδιά στη διασπορά), ανακινώντας μνήμες μάλλον, παρά αρδευόμενο από τις πηγές της ιστορίας (που καθόλου δεν παραβλέπει), παίρνει χαρακτήρα...
Πιστόλι στο μέλι
Καλαπανίδας Κώστας
Άγκυρα (2007)
Σε ένα χωριό του Ασπροπόταμου, στα χρόνια της Κατοχής, εκδηλώθηκε, με την ορμή φυσικού φαινομένου, μια δυνατή, όμορφη αγάπη, μεταξύ του Ηλία και της Ανθούλας, που είχε τις κρυφές ρίζες της στην τρυφερή, σχολική ηλικία. Όμως τίποτε δεν μένει κρυφό, γιατί πάντα θα υπάρχουν "καλοθελητές". Έτσι, στο φεγγαρόφωτο τριφύλλι, στη σκιά της καρυδιάς, τάραξε την ανείπωτη ευτυχία τους η αιφνίδια εμφάνιση του αδελφού της Ανθούλας. Ο Αργύρης, επικαλούμενος την τιμή του οικογενειακού ονόματος και κραδαίνοντας το πιστόλι της αντίστασης, οδήγησε τους δυο νέους σ' έναν βίαιο, ταπεινωτικό γάμο...
Η αγάπη γράφεται με κιμωλία
Καλαπανίδας Κώστας
Πάσσαρη (2010)
Πρωταγωνιστές σ' αυτό το (σαν μυθιστόρημα) βιβλίο είναι τα 22 παιδιά της πρώτης μετεμφυλιακής Η' τάξης (1949-1950) του Οκτατάξιου Γυμνασίου Δολοπίου, και φυσικά το κοινωνικό περιβάλλον και ο ιστορικός χρόνος (τους). Τα παιδιά αυτά σφυρηλατήθηκαν άγρια και ωρίμασαν πρόωρα μέσα στην τραγικότερη δεκαετία (1940-1950) της νεοελληνικής ιστορίας μας. Και δεν συνθλίφτηκαν. Αντίθετα, κατόρθωσαν να κατανοήσουν την εποχή τους και να την υπερβούν, κατακτώντας προσωικά και ομαδικά χαρακτηριστικά, που τα κατέστησαν άξια αν αναχθούν σε πρόσωπα μυθιστορηματικής αφήγησης.
Τα ποιήματα του 2018
Συλλογικό έργο
Κοινωνία των (δε)κάτων (2019)
Διαβάζοντας ένα ποίημα μπαίνεις στον κόσμο του ποιητή. Διαβάζοντας ένα καλό ποίημα μεταφέρεσαι σε έναν χώρο που δεν ήξερες ότι υπήρχε, είναι σαν μία ανακάλυψη. Διαβάζοντας ένα πολύ καλό ποίημα τότε βρίσκεσαι μπροστά σε μία έκπληξη, σε μία αποκάλυψη, κάτι σε συνεπαίρνει, κάτι ξυπνά μέσα σου και σε ωθεί να το συγκρίνεις με άλλα ποιήματα και ποιητές που σε έχουν συνεπάρει. Ο όγκος των ποιητών και ποιητριών στον ανά χείρας τόμο δεν παρουσιάζει πολλές εκπλήξεις. Πώς το 'πε ο Σεφέρης; "Λίγες οι νύχτες με φεγγάρια που μ' άρεσαν". Λίγα τα ποιήματα στον τόμο του 2018 που ξυπνάν κάτι...