Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όλες οι κουκκίδες στον χάρτη του ελληνικού αρχιπελάγους έχουν όνομα. Ακόμα και οι πιο μικρές. Τις βλέπεις από ψηλά και σε πιάνει μια λαχτάρα να βρεθείς εκεί. Σε χαμηλή πτήση πάνω από τα νησιά του Αιγαίου συνήθως το μάτι κολλάει σε μικρά πάλλευκα σύνολα που εκτυφλωτικά επιστρέφουν στον ουρανό το φως του ήλιου. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως πρόκειται για "χώρες", αυτόνομες κοινωνίες, μικρές πολιτείες ανθρώπων σε χρώμα που δεν επιλέχθηκε τυχαία. Θα περίμενε κανείς πως με παρόμοια ονομασία και ένα κυρίαρχο χρώμα, θα έμοιαζαν μεταξύ τους. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Πολύ ξε...

Φάρος. Μια λέξη σύμβολο και μια γνήσια πηγή έμπνευσης. Θα μας πείτε ρομαντικούς και ίσως δεν θα έχετε άδικο. Σκεφτείτε όμως αυτή τη δέσμη φωτός που εκπέμπεται σταθερά, περιοδικά στο δυσδιάκριτο τη νύχτα όριο ανάμεσα στη γη και τη θάλασσα. Δώστε σημασία σε αυτή τη φωτεινή ακτίνα που μετριέται σε ναυτικά μίλια, αλλά έχει αξία μη μετρήσιμη. Ξεχάστε τα ηλεκτρικά βοηθήματα ναυσιπλοΐας που περισσεύουν στον 21ο αιώνα και κάνουν ασφαλή τα θαλασσινά ταξίδια και ελάτε μαζί μας σε μια μοναχική περιήγηση γεμάτη ευαισθησία. Οι πέτρινοι πύργοι των φάρων θα παρελαύνουν στις σελίδες που ακ...

Έβρεχε πολύ... ο θεός με τον θεό. Ο Κηρέας ανάμεσα στο Προκόπι και το Μαντούδι μούγκριζε φουσκωμένος. Είχε αυτό το καφετί χρώμα του πηλού που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τις άγριες προθέσεις του ποταμού. Σε κάποια σημεία ασυγκράτητος, καβαλούσε τις όχθες και χυνόταν στο δρόμο... για λίγο έτσι προειδοποιητικά, για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ποιος κάνει κουμάντο. Στο μυαλό έρχονταν οι στίχοι (του Μάντι Γουότερς αν δεν κάνω λάθος) "Μαρία πάρε το παιδί, το ποτάμι φουσκώνει. Η λάσπη παίρνει πίσω τη γη που της ανήκει...". Κάθε ώρα που περνούσε η κατάσταση χειροτέρευε και εγώ...

Έβρεχε πολύ... ο θεός με τον θεό. Ο Κηρέας ανάμεσα στο Προκόπι και το Μαντούδι μούγκριζε φουσκωμένος. Είχε αυτό το καφετί χρώμα του πηλού που δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τις άγριες προθέσεις του ποταμού. Σε κάποια σημεία ασυγκράτητος, καβαλούσε τις όχθες και χυνόταν στο δρόμο... για λίγο έτσι προειδοποιητικά, για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι ποιος κάνει κουμάντο. Στο μυαλό έρχονταν οι στίχοι (του Μάντι Γουότερς αν δεν κάνω λάθος) "Μαρία πάρε το παιδί, το ποτάμι φουσκώνει. Η λάσπη παίρνει πίσω τη γη που της ανήκει...". Κάθε ώρα που περνούσε η κατάσταση χειροτέρευε και εγώ...

Είναι αλήθεια ότι για να μπορέσουμε να φτάσουμε ως την έκδοση αυτής της σειράς των βιβλίων μαθητεύσαμε για πολλά χρόνια στην... Ελλάδα! Ίσως το μεγαλύτερο "πανεπιστήμιο" απ' όσα έχουμε πάει να βρίσκεται στο πεδίο, στον δρόμο, στη διαδρομή, στο ταξίδι σε τούτη δω τη χώρα. Οι περισσότεροι από τους συντελεστές της έκδοσης "Ρίζες Ελλήνων", δημοσιογράφοι και φωτογράφοι, είναι τα τελευταία χρόνια με μια βαλίτσα στο χέρι. Μια βαλίτσα που δεν αδειάζει σχεδόν ποτέ, δεν έχει περιττά πράγματα μέσα, δεν έχει χώρο για πολλά παραπάνω. Ταξιδεύοντας μάθαμε για τους Σαρακατσάνους, εκτιμήσα...

Κάποτε ρώτησαν έναν κορυφαίο Έλληνα μουσικό που έπαιζε τύμπανα, πώς έπαιζε τύμπανα, πώς κατάφερε να φτάσει τόσο ψηλά και να συμμετέχει σε διεθνείς παραγωγές. Η απάντησή του ήταν αποστομωτική: "Αφού κατάφερα να παίξω ποντιακά, όλα τα άλλα ήταν εύκολα... ήρθαν μόνα τους". Μόνο εκείνοι που ήρθαν από τον Πόντο μπορούν να αγγίξουν τις εσωτερικές δονήσεις, μπορούν να ανταποκριθούν στον ρυθμό, μπορούν να εξωτερικεύσουν τη δύναμη για ζωή, την όρεξη για γλέντι, για τραγούδι, για χορό, για όλα τα όμορφα πράγματα που απολαμβάνουμε στη ζωή. Εκείνοι ξέρουν γιατί διαφύλαξαν ακέραια κομμ...

Καμάρες από πέτρα, τοξωτά αριστουργήματα, περίτεχνα μνημεία της ανάγκης επικοινωνίας των ανθρώπων στους αιώνες που πέρασαν. Τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια εξακολουθούν να μαγνητίζουν το βλέμμα και την ψυχή των ανθρώπων ως σήμερα. Μπορεί να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνα που χρησιμοποιούνται καθημερινά, όμως τίποτε δεν μειώνει την αξία τους και -το πιο σημαντικό- κανένα δεν προσβάλλει την αισθητική του χώρου. Θα τα θαυμάσετε να γεφυρώνουν και τις σελίδες του λευκώματος που κρατάτε στα χέρια σας και θα αναρωτηθείτε πού ήταν είναι κρυμμένος τόσος πλούτος. Κι όταν απ...

Σαββατοκύριακο... Επιστροφή στην πραγματικότητα, ξανά σαββατοκύριακο και πάλι πίσω. Μικρές ανάσες ζωής για εκείνους που μένουν "αλλού", για επισκέπτες, τουρίστες, αλλά όχι ξένους στον ίδιο σου τον τόπο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα έρχεσαι, ποτέ δεν θέλεις να φύγεις, να επιστρέψεις στην καθημερινότητα. Γι' αυτό, το σαββατοκύριακο ανακηρύσσεται πανηγυρικά ως ιερό διήμερο. Το σκέφτεσαι, το οργανώνεις και πραγματοποιείς... Του προσφέρεις τον καλύτερο εαυτό σου και εκείνο σε γεμίζει με νέες εικόνες, δυνατές εμπειρίες, ζωντάνια, ελπίδα και αισιοδοξία. Φτιάχνεις τα καλύτερα σενά...

Σαββατοκύριακο... Επιστροφή στην πραγματικότητα, ξανά σαββατοκύριακο και πάλι πίσω. Μικρές ανάσες ζωής για εκείνους που μένουν "αλλού", για επισκέπτες, τουρίστες, αλλά όχι ξένους στον ίδιο σου τον τόπο. Η αλήθεια είναι ότι πάντα έρχεσαι, ποτέ δεν θέλεις να φύγεις, να επιστρέψεις στην καθημερινότητα. Γι' αυτό, το σαββατοκύριακο ανακηρύσσεται πανηγυρικά ως ιερό διήμερο. Το σκέφτεσαι, το οργανώνεις και πραγματοποιείς... Του προσφέρεις τον καλύτερο εαυτό σου και εκείνο σε γεμίζει με νέες εικόνες, δυνατές εμπειρίες, ζωντάνια, ελπίδα και αισιοδοξία. Φτιάχνεις τα καλύτερα σενά...

Οι παραλίες ανήκουν στους ανεκτίμητους θησαυρούς της Ελλάδας. Μήπως είμαστε λίγο υπερβολικοί; Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φυσικού μας πλούτου αλλά πολιτισμό δεν "παράγουν". Ποιος είπε όμως ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο; Κοιτάξτε τις μικρές κοινωνίες των ανθρώπων που σχηματίζονται σε καθεμία θαλασσινή αγκαλιά. Από το Super Paradise όπου η μουσική ακούγεται πιο δυνατά από τα κύματα και τις ομιλίες των ανθρώπων μέχρι τον Κήπο της Σαμοθράκης όπου το μπάνιο είναι τελετουργία κάθαρσης, οι λουόμενοι εναποθέτουν έστω και για μερικές ώρες τον δικό τους "πολιτισμό" στην ακρογιαλιά...

Στολίδια σε υψόμετρο. Όλα πέτρινα, όλα διαφορετικά μεταξύ τους και όλα τόσο όμοια στη μορφολογία. Τη ζωή στο βουνό τη διαμορφώνει... το βουνό! Ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται. Προσαρμόζεται, βρίσκει λύσεις και όταν μπορεί γίνεται καλλιτέχνης. Φροντίζει το σπιτικό του, εξωτερικεύει το μέσα του, το προσφέρει σε δημόσια θέα. Ο χρόνος στα ορεινά λέμε ότι κυλάει πιο αργά. Κάποιες φορές σταματάει κιόλας. Κάπως έτσι κατάφεραν και διατηρήθηκαν οι περισσότεροι οικισμοί που σήμερα θαυμάζουμε. Χωρίς δραστηριότητα, χωρίς ανθρώπους, χωρίς ζωή. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο στις μέρες μας. Η το...

Ο οδηγός περιλαμβάνει τις ενότητες: "Δράμα: Φαλακρό", "Σέρρες: Λαϊλιάς", "'Εδεσσα: Καϊμακτσαλάν (Βόρας)", "Φλώρινα: Βίγλα Πισοδερίου", "Νάουσα: 3-5 Πηγάδια", "Βέρμιο: Σέλι & Χρυσό Ελάφι", "Καστοριά: Βίτσι", "Γρεβενά: Βασιλίτσα", "Πιερία: Ελατοχώρι", "Μέτσοβο: Καρακόλι, Πολιτσές", "Περτούλι", "Πήλιο: Αγριόλευκες", "Καρπενήσι: Βελούχι", "Παρνασσός: Γεροντόβραχος, Φτερόλακκα, Κελλάρια", "Ζήρεια: Αθλητικό Κέντρο", "Καλάβρυτα: Χελμός".

Πολύχρωμη πολύνησος Εύκολα μιλάς για το Αιγαίο, δύσκολα νιώθεις την αλήθεια του. Εύκολα το αγαπάς κάθε καλοκαίρι, δύσκολα αντέχεις τον χειμωνιάτικο αποκλεισμό. Εύκολα βγάζεις τον ποιητή από μέσα σου, δύσκολα σκέφτεσαι τον εαυτό σου νησιώτη μεροκαματιάρη. Δεν γνωρίζω εάν το ομορφότερο κομμάτι της Ελλάδας βρέχεται από το πέλαγος του Αιγέα, ξέρω όμως ότι χωρίς την ελληνική πολύνησο θα ήμασταν πιο φτωχοί και λιγότερο... χρωματιστοί! Και το χρώμα δεν βάφει μονάχα τα παραθυρόφυλλα, αλλά μπαίνει στην εκφορά του λόγου, στο τραγούδι, στην καθημερινότητα, στην ψυχή των ανθρώ...

Η θάλασσα που ενώνει Ένα υγρό συνδετικό νήμα ξετυλίγεται σε όλο το Αιγαίο, ενώνει τη Δύση με την Ανατολή και κάνει τουε ανθρώπουε να επικοινωνούν ακόμα κι αν δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα, ακόμα κι αν δεν έχουν την ίδια θρησκεία. Οι διαχωριστικές συνοριακές γραμμές πάνω στον υγρό καμβά είναι θεωρητικά δεδομένες, αλλά η επικοινωνία στον 21ο αιώνα δεν γίνεται πια να εμποδιστεί γιατί δεν ακολουθεί τους ίδιους κανόνες, τις ίδιες πρακτικές με αυτές του παρελθόντος. Σαν μικρές αυτόνομες, αυτοδύναμες οάσεις στεριάς, τα νησιά του Αιγαίου- ιδιαίτερα εκείνα του βορρά- διατηρούν την π...

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Αλληλεγγύη" της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην προσπάθειά της να διαφυλάξει, να προασπίσει και κυρίως να αναδείξει τα έργα, τα οποία συνιστούν έκφραση πολιτισμικής δημιουργίας, αγκάλιασε με ιδιαίτερη θέρμη και ενδιαφέρον την εκδοτική αυτή προσπάθεια της εφημερίδας "Έθνος". Η παρούσα αυτή έκδοση συνιστά ένα εμπειρικό ταξίδι, που σκοπό έχει να προαγάγει τον πολιτισμό της χώρας μας. Πρόκειται για μια σειρά εκδόσεων, οι οποίες περιέχουν σημαντικές πληροφορίες για τους Ναούς, τα Μοναστήρια και τα Παρεκκλήσια του τόπου μας, ένα οδοιπορικό πίστης και πο...

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Αλληλεγγύη" της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην προσπάθειά της να διαφυλάξει, να προασπίσει και κυρίως να αναδείξει τα έργα, τα οποία συνιστούν έκφραση πολιτισμικής δημιουργίας, αγκάλιασε με ιδιαίτερη θέρμη και ενδιαφέρον την εκδοτική αυτή προσπάθεια της εφημερίδας "Έθνος". Η παρούσα αυτή έκδοση συνιστά ένα εμπειρικό ταξίδι, που σκοπό έχει να προαγάγει τον πολιτισμό της χώρας μας. Πρόκειται για μια σειρά εκδόσεων, οι οποίες περιέχουν σημαντικές πληροφορίες για τους Ναούς, τα Μοναστήρια και τα Παρεκκλήσια του τόπου μας, ένα οδοιπορικό πίστης και πο...

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση "Αλληλεγγύη" της Εκκλησίας της Ελλάδος, στην προσπάθειά της να διαφυλάξει, να προασπίσει και κυρίως να αναδείξει έργα, τα οποία συνιστούν έκφραση πολιτιστικής δημιουργίας, αγκάλιασε με ιδιαίτερη θέρμη και ενδιαφέρον την εκδοτική αυτή προσπάθεια της εφημερίδας "Έθνος". Η παρούσα αυτή έκδοση συνιστά ένα εμπειρικό ταξίδι, που σκοπό έχει να προαγάγει τον πολιτισμό της χώρας μας. Πρόκειται για μια σειρά εκδόσεων, οι οποίες περιέχουν σημαντικές πληροφορίες για τους Ναούς, τα Μοναστήρια και τα Παρεκκλήσια του τόπου μας, ένα οδοιπορικό πίστης και πολιτισμο...

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τους ερευνητές και μελετητές της ιστορίας της Μικράς Ασίας, διότι οι ακμαίες κοινότητες των Ελλήνων στις περιφέρειες των μικρασιατικών παραλίων που άνθιζαν ή στα μικρά χωριά στα βάθη της ενδοχώρας, στην περιοχή ιδίως της τουρκόφωνης Καππαδοκίας, θα παρέμεναν, απροσπέλαστες δίχως τη δική τους μακρόχρονη ενασχόληση και συνεισφορά. Όμως το ταξίδι δεν τέλειωσε. Ο λαογραφικός πλούτος της Μικρασίας, πραγματική κιβωτός μνήμης και πολιτισμικών αξιών, καλεί τον σύγχρονο αλλά και τον μελλοντικό μελετητή να ολοκληρώσει την έρευνα τόσο για τις πα...

Η Μανιάτισσα μάνα στον 20ό αιώνα έδιωχνε τον αγαπημένο της γιο και του έλεγε: "Αν δεν νικήσεις να μη γυρίσεις"... κάπως έτσι το έλεγαν και οι αρχαίοι κάτοικοι της λακωνικής γης. Κάπως έτσι οι πέτρες απέκτησαν αξία σ' αυτό το κομμάτι της Ελλάδας και δεν χαρίστηκαν σε κανένα. Το ίδιο και το νερό, το ανεκτίμητο υγρό και η ελιά, ο πολύτιμος καρπός. Η Μάνη κρατάει ένα κομμάτι από την "ψυχή" του Έλληνα και κανένας δεν μπορεί να το αγνοήσει ή να το υποβαθμίσει όσο κι αν προσπαθήσει. Αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τους Μανιάτες στο δεύτερο βιβλίο της σειράς "Ρίζες Ελλήνων", όχι ως μ...