Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κάθε ριζική αλλαγή στα μέσα επικοινωνίας έχει συνοδευτεί από μια έκρηξη θετικών προσδοκιών αλλά και δυσοίωνων προφητειών. Το ίδιο συνέβη και με την εμφάνιση των ψηφιακών μέσων, τα οποία συχνά αντιμετωπίζονται με ένα μείγμα ενθουσιώδους μελλοντολογίας και ακραίας καταστροφολογίας. Οι συγγραφείς του συλλογικού αυτού τόμου δεν επιδιώκουν να καταθέσουν μία ακόμη προφητεία ή πρόγνωση, αλλά να συμβάλουν στη νηφάλια διάγνωση, τη μεθοδική διερεύνηση και κατανόηση της ψηφιακής συνθήκης, Τι ακριβώς είναι τα ψηφιακά μέσα; Πώς αλλάζουν τα ήθη και τις πρακτικές μας, τους όρους παραγω...

"Άνθρωποι τρέχουν σαν τα μυρμήγκια. [...] Φυσάνε τη μύτη τους στο έδαφος και μετά πατάνε οι ίδιοι επάνω στη μύξα τους. Βρίσκουν κέρματα και χάνουν χαρτονομίσματα. Τρέχουν να προλάβουν λεωφορεία που έχουν ήδη απομακρυνθεί. Συναντιούνται και χωρίζουν. Χαίρονται και λυπούνται. Αγαπούν και μισούν. Κανένας τους, όμως, δεν κοιτάζει ψηλά. Ψηλά, εκεί που τα περιστέρια χορεύουν στον ουρανό. Εκεί που γεννιέται η βροχή. Εκεί στην άκρη, όπου στέκεται ο Μαξίμ." (απόσπασμα από το έργο) "Ο νεαρός Μαξίμ ζει σ' έναν κόσμο που έχει την όψη της επίγειας κόλασης, και η καθημερινότητά του...

Το "Οξυγόνο" (2003) εγκαλεί την Ιστορία και ανασκολοπίζει έναν 21ο αιώνα που ασφυκτιά. Το έργο, με αφετηρία τις Δέκα (Αντί)Εντολές, δομημένο σε δέκα χορικά, εγείρει τα μεγάλα ηθικά προβλήματα του σήμερα και σκιαγραφεί μια γενιά που ζητά εξηγήσεις. Το "Οξυγόνο" είναι μια συμπύκνωση ζωής και ένα φάρμακο κατά του εφησυχασμού.

Δύο μοντέρνα έργα μιλούν για ένα θέμα τόσο παλιό όσο και η ιστορία του ανθρώπου: τον πόλεμο. O Aμερικανός Charles Mee και ο Γάλλος Laurent Caude σχολιάζουν τη βία, το πάσχον σώμα, τον έλεγχο των ανθρωπίνων σχέσεων. Mέσα από εικόνες θανάτου και πόνου προσπαθούν να αναδείξουν την κρυμμένη ομορφιά της ζωής, την ανάγκη επιστροφής του ανθρώπου πίσω στον Άνθρωπο. Eπάνω στα σακατεμένα σώματα των ηρώων τους αφήνουν να φανούν τα αποτυπώματα του ανθρώπινου νου που τρελαίνεται για δύναμη και εξουσία. Δύο έργα που μας αφορούν, δύο σύγχρονες τραγωδίες που μας υπενθυμίζουν τα θεμελιώδη π...

Τον Ιανουάριο του 1995 έκανε πρεμιέρα το Blasted, το πρώτο θεατρικό έργο κανονικής διάρκειας της Σάρα Κέην, στο Θέατρο Royal Court. Προκάλεσε σάλο και αποτέλεσε το μεγαλύτερο θεατρικό γεγονός της χρονιάς, ξεσηκώνοντας κριτικούς και θεατές με την ωμότητα που η συγγραφέας χειρίστηκε θέματα όπως ο βιασμός, τα βασανιστήρια και η βία του εμφύλιου πολέμου.