Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τις τραγικές εκείνες μέρες, ο σοφός κένταυρος Χείρων, ο εκπρόσωπος κι εκφραστής του λαμπρού αρχαίου πολιτισμού, παρατηρούσε την ατέλειωτη κατρακύλα κι η καρδιά του σφιγγόταν από θλίψη. "Ο φίλος μου ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μας σε δέκα έργα του", μουρμούριζε μελαγχολικά. "Ευτυχώς όμως δε ζει. Θα έπαιρνε μεγάλη πίκρα βλέποντας τον Αισχύλο να το καταφέρνει μόνο σε ένα..." Σαράντα χρόνια μετά την έναρξη της Διευθυντικής Δημοκρατίας και τριάντα μετά τη Μεγάλη Αλλαγή, οι ευτυχισμένοι αρτίστες του Τσίρκο Γκρέκο ισχυρίζονταν περήφανοι πως είχαν ανακα...

"Η Χαρά εκ Τζιμπαλίου Κωνσταντινουπόλεως τη νοικοκυροσύνη δεν την είχε περί πολλού κι ούτε σκάμπαζε και πολλά από δαύτη. Παρά τις επίμονες παραθέσεις ρωμαίικων και τουρκικών γνωμικών από τη μάνα της, τη Ρόζα τη Σμυρνιά, και από τη θεία της, τη Σουλτάνα την Πολίτισσα, άλλο μέλημα δεν είχε παρά να σεργιανίζει στο παζάρι μπαχαρικών του Εμίνονου για να ικανοποιεί το πάθος του ερασιτέχνη συλλέκτη οσμών και αρωμάτων που κόχλαζε μέσα της... Κι αυτό, μέχρι να πάρει τη θέση του το ερωτικό πάθος για τον αισθαντικό ζωγράφο που φώλιασε κυνηγημένος στο πατάρι τους· τον Νικήτα...Όσοι δε...

"Η Χαρά εκ Τζιμπαλίου Κωνσταντινουπόλεως τη νοικοκυροσύνη δεν την είχε περί πολλού κι ούτε σκάμπαζε και πολλά από δαύτη. Παρά τις επίμονες παραθέσεις ρωμαίικων και τουρκικών γνωμικών από τη μάνα της, τη Ρόζα τη Σμυρνιά, και από τη θεία της, τη Σουλτάνα την Πολίτισσα, άλλο μέλημα δεν είχε παρά να σεργιανίζει στο παζάρι μπαχαρικών του Εμίνονου για να ικανοποιεί το πάθος του ερασιτέχνη συλλέκτη οσμών και αρωμάτων που κόχλαζε μέσα της... Κι αυτό, μέχρι να πάρει τη θέση του το ερωτικό πάθος για τον αισθαντικό ζωγράφο που φώλιασε κυνηγημένος στο πατάρι τους· τον Νικήτα...Όσοι δε...

Η πρώτη φωτιά άναψε ύστερα από την ολοκληρωτική νίκη του στρατού στον Εμφύλιο, το βράδυ της 30ής Αυγούστου του 1949, στο ύψωμα Κάμενικ, έπειτα στην Κιάφα, στο Τσάρνο, στην Αλεβίτσα. Όλη η πατρίδα μια φωτιά, ίδια ρομφαία των αγγέλων και των δακρύων. Όλη η πατρίδα μια παράλογη θυσία χωρίς θύτες και θύματα. Φαντάροι κι αντάρτες ρημαγμένες ψυχές, γονατισμένες, λιανισμένες από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη. Έτσι απόμειναν να κοιτάνε τις φωτιές ανήμπορες και ν' αποχαιρετούν βουβά· μορφές και μοίρες του λαού μας αδικοχαμένες. Έτσι απόμειναν να σκέφτοντ...

"Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ; Θα γιατρευτούμε απ’ τις πληγές;" "Παρακαλώ να μην ξεχάσω. Τούτος ο αγώνας από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί. Τόσες θυσίες, τόσες αδικοχαμένες ψυχές, ούτε μια να μη λησμονηθεί..." Πήρε το βλέμμα της από πάνω του και κοίταξε με μάτια βουρκωμένα τη Θεσσαλονίκη που έσβηνε αργά στην πρωινή ομίχλη. "Έχεις δίκιο..." ψιθύρισε στο τέλος. "Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών..." Ο Μήλιος, η Ανθή, η μικρούλα Βάσιλκα, λιανοκέρια της σκλάβας Μακεδονίας. Μια χούφτα χρόνια μόνο η ζωή τους, στεριωμένα σε φωτιά και πόλε...

"Άραγε θα ξεχάσουμε ποτέ; Θα γιατρευτούμε απ’ τις πληγές;" "Παρακαλώ να μην ξεχάσω. Τούτος ο αγώνας από τον νου και την καρδιά μου να μη σβηστεί. Τόσες θυσίες, τόσες αδικοχαμένες ψυχές, ούτε μια να μη λησμονηθεί..." Πήρε το βλέμμα της από πάνω του και κοίταξε με μάτια βουρκωμένα τη Θεσσαλονίκη που έσβηνε αργά στην πρωινή ομίχλη. "Έχεις δίκιο..." ψιθύρισε στο τέλος. "Ο μόνος τάφος των νεκρών είναι οι καρδιές των ζωντανών..." Ο Μήλιος, η Ανθή, η μικρούλα Βάσιλκα, λιανοκέρια της σκλάβας Μακεδονίας. Μια χούφτα χρόνια μόνο η ζωή τους, στεριωμένα σε φωτιά και πόλε...

Βιβλίο 1 - Οι κόρες της λησμονιάς Γυναίκες του εμφυλίου... Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορίας. Πατρίδα, κόμμα, προδοσίες, επαναστάσεις, αντάρτικα, σφαγές και, τέλος, το παιδομάζωμα. Η πιο απάνθρωπη, η πιο σκοτεινή σελίδα του αδελφοκτόνου σπαραγμού. Γυναίκες του εμφυλίου... Κεριά αναμμένα. Σαν την Αγγέλα, τη Μέλπω και την Αριάδνη. Ρωτούσαν, έτρεχαν, πόρτες χτυπούσαν μέρα και νύχτα, με μια μονάχα ελπίδα. Πως ίσως ξανανταμώσουν μια μέρα τα βλαστάρια τους. Κάποιες τα κατάφεραν. Κάποιες άλλες όχι. Βιβλίο 2 - Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς Γυναίκες του Ε...

Κωνσταντινούπολη, 1941. Εκείνος; Ρωμιός στην Πόλη. Εκείνη; Μια μικρή Τουρκάλα που μεγαλώνει δίπλα του. Συναντιούνται. Κοιτάζονται. Mιλούν. Ένα χάδι, ένα φιλί μπροστά στο Βόσπορο. Κάπως έτσι ξεκινούν όλα. Η Ιστορία όμως κρατάει τα δικά της τεφτέρια και δε λογαριάζει. Αυτοί και οι άλλοι σε μια Πόλη χωρισμένων Θεών κι ανθρώπων. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Αποστολές τροφίμων στη λιμοκτονούσα κατοχική Ελλάδα από την τουρκική κυβέρνηση, αλλά και εκτοπίσεις, τρομοκρατία, αφανισμός. Ο Παναγιώτης; Προσπαθεί να συμβιβάσει το θάνατο με την αγάπη. Φίλοι και συγγενείς είχα...

Φαντάσου να σε λένε Οδυσσέα και να είσαι και ξερόλας. Να μπλέξεις με μια χαριτωμένη τσιγγάνα ονόματι Βέρα Φοβέρα που κινδυνεύεις να την ερωτευτείς τρελά· με έναν τοσοδούλη πρόσφυγα που τον φωνάζουν Οσμάν· και τον Αζόφ απ’ την Αζοφική, έναν εκατοντάχρονο μικρό καλικάντζαρο που ταξιδεύει στον χρόνο με μια τεράστια βελανιδιά, αραχτός στην κουφάλα της. Δεν υπάρχει! Κι όμως υπάρχει. Όταν μπουρδουκλώνονται στην Αρχαία Αθήνα, κινδυνεύουν να καούν ζωντανοί στα θυσιαστήρια, τους πουλάνε για σκλάβους, το σκάνε καβάλα σε μια κατσίκα, σκαρφαλώνουν στην Ακρόπολη, πέφτουν στο κεν...

Φαντάσου να σε λένε Οδυσσέα και να είσαι και ξερόλας. Να μπλέξεις με μια χαριτωμένη τσιγγάνα ονόματι Βέρα Φοβέρα που κινδυνεύεις να την ερωτευτείς τρελά· με έναν τοσοδούλη πρόσφυγα που τον φωνάζουν Οσμάν· και τον Αζόφ απ’ την Αζοφική, έναν εκατοντάχρονο μικρό καλικάντζαρο που ταξιδεύει στον χρόνο με μια τεράστια βελανιδιά, αραχτός στην κουφάλα της. Δεν υπάρχει! Κι όμως υπάρχει. Όταν μπουρδουκλώνονται στην Αρχαία Αθήνα, κινδυνεύουν να καούν ζωντανοί στα θυσιαστήρια, τους πουλάνε για σκλάβους, το σκάνε καβάλα σε μια κατσίκα, σκαρφαλώνουν στην Ακρόπολη, πέφτουν στο κεν...

Τους βρήκαν δίπλα δίπλα. Εκείνη έπασχε από ανίατη νόσο. Εκείνος, αν και απόλυτα υγιής, αποφάσισε να φύγει μαζί της. Λίγο πριν από το τέλος, της είχε γράψει: Παραμένεις πάντα όμορφη και ποθητή. Τελευταία σε ερωτεύτηκα για άλλη μία φορά... Ο Ε. και η Μπ. έζησαν για εξήντα ολόκληρα χρόνια το απεριόριστο της επιθυμίας και του έρωτα, ανακαλύπτοντας μαζί τι είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή ή απειλεί να της το στερήσει. Μια αληθινή ιστορία απέραντης συντροφικότητας, αγάπης και αφοσίωσης, που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ζήσουν, αλλά με ένα τέλος, που ελάχιστοι θα είχαν τη...

Γυναίκες του Εμφυλίου... Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας... Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. Αν υπάρχει ακόμη ζωή, συλλογιέται βαριά. Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ' το εικονοστάσι. «Φέρ' τους πίσω, Παναγιά μου», ψιθυρίζει τρέμοντας, «φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω». Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω...

"Κοριτσάκι τόσο δα ήταν όταν την άρπαξαν από την αγκαλιά μου. Ένα μπουμπούκι το κορμάκι της που δεν αξιώθηκα να το δω ν' ανθίζει. Δεν το χάρηκα. Δεν το χόρτασα. Μόνο τ' αγκάθια. Τ' αγκάθια μόνο χόρτασα. Τα βράδια, όταν οι σκιές της αβάσταχτης απουσίας απλώνονταν και μ' έπνιγαν, στα γόνατα έπεφτα, προσευχόμουν μόνο κι έλπιζα: "Κι αν σου ζητάω πολλά Παναγία μου, μάνα είσαι κι Εσύ και με νιώθεις. Σαν την αγάπη της μάνας, το ξέρεις, Θεέ μου, όμοια δεν υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο που 'φτιαξες...". Γυναίκες του εμφυλίου... Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορί...

Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη. Η μια απέναντι από την άλλη μέχρι χτες. Η μια δίπλα στην άλλη τώρα. Γυναίκες και μάνες του Εμφυλίου, τραγικές μορφές, σύμβολα και σημεία των πικρών καιρών, ιστορία ζωντανή, αργασμένη στα πρόσωπα, στα βλέμματα, στις καρδιές τους. Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων· στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουν...

Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη. Η μια απέναντι από την άλλη μέχρι χτες. Η μια δίπλα στην άλλη τώρα. Γυναίκες και μάνες του Εμφυλίου, τραγικές μορφές, σύμβολα και σημεία των πικρών καιρών, ιστορία ζωντανή, αργασμένη στα πρόσωπα, στα βλέμματα, στις καρδιές τους. Μετά τον εμφύλιο σπαραγμό στα πεδία των μαχών, ένας εμφύλιος σπαραγμός στις ζωές των ανθρώπων· στις σχέσεις, στις φιλίες, στις οικογένειες. Μαύρες μαντίλες και χιλιάδες απουσίες απ’ τη μια μεριά. Κόκκινες σημαίες κι εκατοντάδες εκτελέσεις απ’ την άλλη. Σκύλλα και Χάρυβδη. Μετεμφυλιακή δεξιά εξουσία και αυταρχικά κομμουν...

"Το ξέρω..." του είπε η Αλκυόνη. "Είναι πολύ δύσκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας..." "Κάνεις λάθος" της απάντησε χαμογελώντας ο Αμπντάλ-Μουσά. "Είναι πολύ εύκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας...Το δύσκολο είναι να καταφέρει να τον διακρίνει..." "Μα και να τον διακρίνω πώς να τον περπατήσω, αφού σημασία έχει μονάχα τι ορίζει για μένα το γραμμένο; Το κισμέτ..." "Το κισμέτ είναι απλώς αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο. Κι αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο είναι να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος ό,τι επιθυμεί..." της απάντησε....