Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εννιά ιστορίες καθημερινής ψηφιακής τρέλας. Ιστορίες που έχουν ή θα μπορούσαν να έχουν συμβεί χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη τεχνολογία και το Διαδίκτυο, ιστορίες μέσα από e-mail, από chat rooms, από discussion forums, ιστορίες εμπνευσμένες από την αγάπη ή ακόμα και από το μίσος για την πληροφορική είναι το θέμα των διηγημάτων που περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Τα διηγήματα αυτά ανήκουν στους νικητές των οχτώ φάσεων του διαγωνισμού Cyber Stories, ο οποίος διοργανώθηκε -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- μέσω της ιστοσελίδας των εκδόσεων Μεταίχμιο. Αξιοσημείωτο είναι ότι επιλέχθηκαν ανά...

"Η Χαρά εκ Τζιμπαλίου Κωνσταντινουπόλεως τη νοικοκυροσύνη δεν την είχε περί πολλού κι ούτε σκάμπαζε και πολλά από δαύτη. Παρά τις επίμονες παραθέσεις ρωμαίικων και τουρκικών γνωμικών από τη μάνα της, τη Ρόζα τη Σμυρνιά, και από τη θεία της, τη Σουλτάνα την Πολίτισσα, άλλο μέλημα δεν είχε παρά να σεργιανίζει στο παζάρι μπαχαρικών του Εμίνονου για να ικανοποιεί το πάθος του ερασιτέχνη συλλέκτη οσμών και αρωμάτων που κόχλαζε μέσα της... Κι αυτό, μέχρι να πάρει τη θέση του το ερωτικό πάθος για τον αισθαντικό ζωγράφο που φώλιασε κυνηγημένος στο πατάρι τους· τον Νικήτα...Όσοι δε...

Στην παγωμένη Φυλλανδία, δίπλα στην γκούχου-γκούχου Νορβηχία, στη λευκή Λευκούπολη, στο χωριό του Αϊ-Βασίλη... Ένα κατάλευκο χειμωνιάτικο βράδυ, σε ένα κατάλευκο χειμωνιάτικο χωριό, γεννιέται ένα κατάλευκο αγοράκι που... Θα έκανε πατινάζ σε παγωμένη μαρμελάδα και θα έπαιζε χιονοπόλεμο με μπάλες παρφέ... Θα τρελαινόταν για σούπα με βατραχοπόδαρα της ερήμου Σαχάρας και κοκκινογούλια της Μαύρης Θάλασσας... Θα έλεγε τα ρόδια, βόδια, και τη φέτα, Βέτα... Ένας μικρούλης Αϊ-Βασίλης που θα ανακάλυπτε την Ωμέγα-Ψι αλλά θα έχανε την Άλφα-Βήτα... Τι θα συμβεί σαν έρθει η μέρα που τελε...

Στο Βόρειο Βόλο, στη λευκή Λευκούπολη, στο χωριό του Αϊ-Βασίλη... Ένα κατάλευκο χειμωνιάτικο βράδυ, σε ένα κατάλευκο χειμωνιάτικο χωριό, γεννιέται ένα κατάλευκο αγοράκι που... Θα μπέρδευε τα άσπρα με τα άστρα και τα γιαουρτάκια με τις ταραμοσαλάτες... Θα έπαιζε με τους λευκούς χιονάνθρωπους στο δάσος με τις λεύκες και θα πήγαινε διακοπές μονάχα στη Λευκάδα... Θα τραγουδούσε ολημερίς τον αγαπημένο του γλωσσοδέτη: Άσπρη πέτρα ξέξασπρη κι απ'' τον ήλιο ξεξασπρότερη... Ένας μικρούλης Αϊ-Βασίλης που τα έβλεπε όλα άσπρα... Τι θα συμβεί σαν έρθει η ώρα να μοιράσει τα δώρα; Θα μπερ...

Σμύρνη, 1906. Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης ήθελε να ζει ρεμπέτης, άδει το άσμα. Και όντως, ο συγκεκριμένος Σμυρνιός λεμβούχος έτσι ξεκίνησε κι έτσι συνέχιζε το βίο του. Αραχτός και άνετος, λέτσος και στερημένος. Μέχρι που ένα βράδυ διαολίζεται από τη στέρηση, αλλάζει χούι και αποφασίζει να ανέβει ψηλά. Εκεί, στο δεύτερο πάτωμα της Ζωζώς, όπου κατοικοεδρεύουν οι περιώνυμες Σμυρνιές παστρικές, προκειμένου να του κάτσει η Φροσάρα η γκαντέμω, η επονομαζόμενη και ακάθιστη... Βαθιά μέσα στη βράκα του κρύβει το καυτό του δόλωμα. Μια παλιά βυζαντινή εικόνα του Αγίου Φανουρίου...

"Το ξέρω..." του είπε η Αλκυόνη. "Είναι πολύ δύσκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας..." "Κάνεις λάθος" της απάντησε χαμογελώντας ο Αμπντάλ-Μουσά. "Είναι πολύ εύκολο να βαδίσει ένας άνθρωπος το δρόμο της ευτυχίας...Το δύσκολο είναι να καταφέρει να τον διακρίνει..." "Μα και να τον διακρίνω πώς να τον περπατήσω, αφού σημασία έχει μονάχα τι ορίζει για μένα το γραμμένο; Το κισμέτ..." "Το κισμέτ είναι απλώς αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο. Κι αυτό που επιθυμεί ο Θεός για τον άνθρωπο είναι να κάνει ο ίδιος ο άνθρωπος ό,τι επιθυμεί..." της απάντησε....

Οι ζητωκραυγές από το βυζαντινό Ιππόδρομο αντηχούσαν στα μπουντρούμια όπου κρυβόταν η τρελοπαρέα. "Ο Θεός σώζει τον Βασιλέα..." "Πολύχρονος, Αύγουστε Ιουστινιανέ..." "Αυτοί λένε πως έχουμε Αύγουστο, αλλά δεν έχει φοβερό κρύο;" πετάχτηκε η Βέρα Φοβέρα. "Δεν εννοούν το μήνα, άσχετη... Ιανουάριο έχουμε..." απάντησε ο Οδυσσέας ο Πολύξερος. "Αύγουστος στα πρώτα βυζαντινά χρόνια ονομαζόταν ο αυτοκράτορας..." "Ααα... Και ποιος είναι αυτός ο ... Αύγουστος μέσα στον... Ιανουάριο;" "Είναι ο Ιουστινιανός, ο..." ξεκίνησε ο Οδυσσέας, αλλά σταμάτησε απότομα από την τρομάρα του. "Οχ...

"...H μανούλα μου έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει την επανένταξή μου στο φυσιολογικό κόσμο. Συνέχιζε αγόγγυστα να κρατά τα παιδιά μου και ταυτόχρονα τσόνταρε κάμποσες από τις οικονομίες της, προκειμένου να αντιμετωπίσω τα δικαστικά έξοδα. "Έτσι κι αλλιώς, για σένα τα φύλαγα, παιδί μου..." μου δήλωσε απλώς, όταν διαμαρτυρήθηκα, κι έπειτα συμπλήρωσε με μάτια βουρκωμένα: "Eσύ να είσαι καλά, κοριτσάκι μου! Aυτό μόνο έχει σημασία". Nα μάνα, να μάλαμα! Aυτή ήταν. Tίποτα δεν της πήρα, ρε γαμώτο; Tίποτα; Eκτός από τις οικονομίες της εννοείται... " Mαίρ...

Κωνσταντινούπολη, 1941. Εκείνος; Ρωμιός στην Πόλη. Εκείνη; Μια μικρή Τουρκάλα που μεγαλώνει δίπλα του. Συναντιούνται. Κοιτάζονται. Mιλούν. Ένα χάδι, ένα φιλί μπροστά στο Βόσπορο. Κάπως έτσι ξεκινούν όλα. Η Ιστορία όμως κρατάει τα δικά της τεφτέρια και δε λογαριάζει. Αυτοί και οι άλλοι σε μια Πόλη χωρισμένων Θεών κι ανθρώπων. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Αποστολές τροφίμων στη λιμοκτονούσα κατοχική Ελλάδα από την τουρκική κυβέρνηση, αλλά και εκτοπίσεις, τρομοκρατία, αφανισμός. Ο Παναγιώτης; Προσπαθεί να συμβιβάσει το θάνατο με την αγάπη. Φίλοι και συγγενείς είχα...

Τους βρήκαν δίπλα δίπλα. Εκείνη έπασχε από ανίατη νόσο. Εκείνος, αν και απόλυτα υγιής, αποφάσισε να φύγει μαζί της. Λίγο πριν από το τέλος, της είχε γράψει: Παραμένεις πάντα όμορφη και ποθητή. Τελευταία σε ερωτεύτηκα για άλλη μία φορά... Ο Ε. και η Μπ. έζησαν για εξήντα ολόκληρα χρόνια το απεριόριστο της επιθυμίας και του έρωτα, ανακαλύπτοντας μαζί τι είναι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή ή απειλεί να της το στερήσει. Μια αληθινή ιστορία απέραντης συντροφικότητας, αγάπης και αφοσίωσης, που οι περισσότεροι θα ήθελαν να ζήσουν, αλλά με ένα τέλος, που ελάχιστοι θα είχαν τη...

"Κοριτσάκι τόσο δα ήταν όταν την άρπαξαν από την αγκαλιά μου. Ένα μπουμπούκι το κορμάκι της που δεν αξιώθηκα να το δω ν' ανθίζει. Δεν το χάρηκα. Δεν το χόρτασα. Μόνο τ' αγκάθια. Τ' αγκάθια μόνο χόρτασα. Τα βράδια, όταν οι σκιές της αβάσταχτης απουσίας απλώνονταν και μ' έπνιγαν, στα γόνατα έπεφτα, προσευχόμουν μόνο κι έλπιζα: "Κι αν σου ζητάω πολλά Παναγία μου, μάνα είσαι κι Εσύ και με νιώθεις. Σαν την αγάπη της μάνας, το ξέρεις, Θεέ μου, όμοια δεν υπάρχει σ' αυτό τον κόσμο που 'φτιαξες...". Γυναίκες του εμφυλίου... Στάχυα που τα άλεθαν αλύπητα οι μυλόπετρες της Ιστορί...

Γυναίκες του Εμφυλίου... Ψυχές που καρτεράνε τρεμοσβήνοντας... Σαν την ψυχή της Μέλπως που συλλογιέται τη Φανούλα της, δεκαεξάχρονο κορίτσι, στον αγώνα με το τουφέκι. Παιδί την πήρε η ανάγκη μακριά, γυναίκα θα τη γυρίσει πίσω η ζωή. Αν υπάρχει ακόμη ζωή, συλλογιέται βαριά. Σαν της Αγγέλας την ψυχή, γονατισμένη μυστικά κάτω απ' το εικονοστάσι. «Φέρ' τους πίσω, Παναγιά μου», ψιθυρίζει τρέμοντας, «φέρε το γιο μου και φέρε και τον άντρα μου, κουράστηκα, Παναγία μου, λύγισα μονάχη να παλεύω». Και σαν την ψυχή της Αριάδνης, βουβή, χαμένη ανάμεσα στον πάνω και στον κάτω...

Ο έρωτας είναι απλώς μια λέξη μέχρι κάποιος να έρθει και να της δώσει ένα νόημα. Όταν συμβεί αυτό, η ζωή μας αλλάζει για πάντα. Είναι η κορυφαία επιθυμία του ανθρώπου, το πιο ισχυρό αντίδοτο απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, το θάνατο. Ο έρωτας είναι η άνευ όρων εκχώρηση στον Άλλον, το κομμάτι μας που παραχωρούμε σε μια άλλη ύπαρξη. Είναι εκείνο που κάνει μια ζωή άξια να βιωθεί, εκείνο που γεννά τα πιο έντονα συναισθήματα: χαρά, πόνο, ανάγκη, αγωνία. Παρόλο που τον μοιραζόμαστε, άντρες και γυναίκες, συχνά τον βλέπουμε διαφορετικά. Άλλη η αντρική ματιά και άλλη η γυναικ...

Η πρώτη φωτιά άναψε ύστερα από την ολοκληρωτική νίκη του στρατού στον Εμφύλιο, το βράδυ της 30ής Αυγούστου του 1949, στο ύψωμα Κάμενικ, έπειτα στην Κιάφα, στο Τσάρνο, στην Αλεβίτσα. Όλη η πατρίδα μια φωτιά, ίδια ρομφαία των αγγέλων και των δακρύων. Όλη η πατρίδα μια παράλογη θυσία χωρίς θύτες και θύματα. Φαντάροι κι αντάρτες ρημαγμένες ψυχές, γονατισμένες, λιανισμένες από τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα. Αγγέλα, Μέλπω, Αριάδνη. Έτσι απόμειναν να κοιτάνε τις φωτιές ανήμπορες και ν' αποχαιρετούν βουβά· μορφές και μοίρες του λαού μας αδικοχαμένες. Έτσι απόμειναν να σκέφτοντ...

Οι ζητωκραυγές από το βυζαντινό Ιππόδρομο αντηχούσαν στα μπουντρούμια όπου κρυβόταν η τρελοπαρέα. "O Θεός σώζει τον Βασιλέα... " "Πολύχρονος, Αύγουστε Ιουστινιανέ..." "Αυτοί λένε πως έχουμε Αύγουστο, αλλά δεν έχει φοβερό κρύο;» πετάχτηκε η Βέρα Φοβέρα. "Δεν εννοούν το μήνα, άσχετη... Ιανουάριο έχουμε..." απάντησε ο Οδυσσέας ο Πολύξερος. "Αύγουστος στα πρώτα βυζαντινά χρόνια ονομαζόταν ο αυτοκράτορας..." "Ααα... Και ποιος είναι αυτός ο... Αύγουστος μέσα στον... Ιανουάριο;" "Είναι ο Ιουστινιανός, ο..." ξεκίνησε ο Οδυσσέας, αλλά σταμάτησε απότομα από την τρομάρα το...

Τις τραγικές εκείνες μέρες, ο σοφός κένταυρος Χείρων, ο εκπρόσωπος κι εκφραστής του λαμπρού αρχαίου πολιτισμού, παρατηρούσε την ατέλειωτη κατρακύλα κι η καρδιά του σφιγγόταν από θλίψη. "Ο φίλος μου ο Αριστοφάνης θα μπορούσε να περιγράψει την κατάστασή μας σε δέκα έργα του", μουρμούριζε μελαγχολικά. "Ευτυχώς όμως δε ζει. Θα έπαιρνε μεγάλη πίκρα βλέποντας τον Αισχύλο να το καταφέρνει μόνο σε ένα..." Σαράντα χρόνια μετά την έναρξη της Διευθυντικής Δημοκρατίας και τριάντα μετά τη Μεγάλη Αλλαγή, οι ευτυχισμένοι αρτίστες του Τσίρκο Γκρέκο ισχυρίζονταν περήφανοι πως είχαν ανακα...