Κωσταράκης Λάμπρος
Ο Λάμπρος Κωσταράκης γεννήθηκε στα Παλιάμπελα Βόνιτσας το έτος 1950. Είναι πτυχιούχος Πολιτικός Μηχανικός τέως Υπάλληλος Περιφέρειας Ηπείρου και από το 2010 συνταξιούχος του Δημοσίου. Του άρεσε ιδιαίτερα η ποίηση και η πεζογραφία και άρχισε να γράφει στίχους τραγουδιών και ποιήματα εξωτερικεύοντας την ανάγκη έκφρασης της αγάπης του για τον στίχο. Σήμερα ζει και κατοικεί στην πόλη της Πρέβεζας. Την Άνοιξη του 2017 μελοποιήθηκε στίχος του με τίτλο "Ευχή" συμπεριλαμβάνεται στο cd "Τραγούδια Ταξιδιάρικα" και κυκλοφορεί από τη Dando Music. Έχει συμμετάσχει στην 4η ποιητική συλλογή των εκδόσεων Διάνυσμα και στο Ανθολόγιο Ποιήσεως 2017-2018 των εκδόσεων Όστρια. Το 2018 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Λιμνάζοντα Νερά" από τις εκδόσεις Όστρια. Έργα του και ένα αφιέρωμα - συνέντευξη, φιλοξενούνται στην "Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών".
Ματιά στον χρόνο
Κωσταράκης Λάμπρος
Όστρια Βιβλίο (2020)
Αυτές τις αναμνήσεις των γεγονότων και παραστάσεις της εικοσαετίας 5 έως 25 χρόνων, κάνοντας αναδρομή στο παρελθόν, τοποθετώντας τις δίπλα στις αντίστοιχες παραστάσεις του σήμερα, τις φέρνω στο νου μου με νοσταλγία και συγκίνηση. Εποχές δύσκολες, όμως αγνές και όμορφες με διάχυτο το πνεύμα αγάπης. Εποχές που η αξία τους ξεθώριασε σήμερα με την επανάσταση της τεχνολογίας, την κυριαρχία του διαδικτύου και την αλλαγή στις διαπροσωπικές σχέσεις. "Εικοστός πρώτος αιώνας Μας βρήκε κατά μόνας Φτώχεια, μιζέρια, ανέχεια Στα δρώμενα απέχθεια Γοργός ρυθμός, αγώνας Μας πήρε κ...
Ανοιχτά σύνορα
Κωσταράκης Λάμπρος
Όστρια Βιβλίο (2019)
ΝΙΟΤΗ Θέλω το χρόνο που περνά να γελάσω Να μείνει στάσιμος να μη γεράσω Να τον κλειδώσω σε μια ηλικία Η νιότη μη γίνεται παλιά ιστορία. Θέλω η νιότη να κρατάει για πάντα Κάποιες ρυτίδες να πηγαίνουν στη μπάντα Σκέψεις πικρές να κοπούνε μαχαίρι Τον άπιστο χρόνο να βάλω στο χέρι. Θέλω οι βάσεις της ζωής μου να ανέβουν Κάποιες αχτίνες του ήλιου να κλέβουν Να τις σκορπούν μέσα στο βράδυ Να σκίζουν το μαύρο βαθύ σκοτάδι. Θέλω να ζω σε γλυκό παραμύθι Να μη πλευρίζω της νιότης τη λήθη Σε κάποιο σημείο του κόσμου να λέει Υπάρχουνε άνθρωποι που μένουνε νέοι.
