Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο δον Ζουάν, "γαμπρός κατά συρροήν", παρουσιάζεται ως κατακτητής, ποτέ ως ερωτευμένος. Μπορεί η ομορφιά να είναι ένα πρώτο ξύπνημα της επιθυμίας, ο πόθος όμως αφορά την κατάκτηση, που συντελείται με στρατηγική μάχης και σβήνει μόλις το θύμα κυριευτεί: "από τη στιγμή που την κυρίευσες μία φορά [...] όλο το ωραίον του πάθους έχει λήξει". Ο λόγος του είναι γεμάτος πολεμικές μεταφορές: μάχομαι, εκπορθώ, κυριεύω, κατακτώ, νικώ, πετώ από νίκη σε νίκη, η νεαρή που παραδίδει τα όπλα, είναι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί για να ταυτιστεί τελικά με τον Μέγα Αλέξανδρο, ανα...

Είναι τρομακτικό, όπως και η ίδια η ζωή, όταν πέφτουν τα λέπια από τα μάτια μας και βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι. Το έργο έχει στέρεη φόρμα και περιεχόμενο, τη σοφία που έρχεται με την πάροδο της ηλικίας, καθώς η γνώση συσσωρεύεται και μαθαίνουμε να κατανοούμε. Με αυτόν τον τρόπο ο "υφαντής" υφαίνει τη μοίρα των ανθρώπων. Μυστικά σαν αυτά (του έργου) υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Οι άνθρωποι είναι πολύ εγωιστές για να το παραδεχτούν. Οι περισσότεροι κομπάζουν για την καλή τους τύχη και κρύβουν τη μιζέρια τους. Ο Συνταγματάρχης παίζει την προσωπική του κωμωδία μέχρι το τέλος. Η...

Γραμμένα από τον Μπέκετ σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από το 1937 έως το 1988, και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο, τα κείμενα της παράστασής μας μοιράζονται ωστόσο την ίδια έγνοια, -αγάπη αλλά και αμφισβήτηση-, για τον λόγο και τον ρόλο του στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ζωές τους. Άλλοτε φειδωλός και ελλειπτικός, άλλοτε χειμαρρώδης και ασταμάτητος, άλλοτε παντελώς απών ή απαγορευμένος, χωρίς να είναι πάντα αυτός το κεντρικό θέμα, γίνεται το κρυφό νήμα που διατρέχει την παράσταση και εγγυάται τη συνοχή της. [...] Περιεχόμεν...

"Ο θάνατος του Τενταζίλ" είναι το τελευταίο έργο της πρώτης και πιο λαμπρής περιόδου στη θεατρική παραγωγή του Μαίτερλινκ, του πιο σημαντικού αναμφίβολα εκπροσώπου του Συμβολισμού στο θέατρο. Είναι επίσης το τελευταίο μιας τριλογίας που δημοσιεύεται το 1894 με τον γενικό υπότιτλο: "Τρία μικρά δράματα για μαριονέτες" (τα άλλα δύο έργα είναι τα: "Αλλαδίνη" και "Παλομίδης και Εσωτερικό"). Η υπόθεση: Ένα μικρό παιδί, ο Τενταζίλ, επιστρέφει παρά τη θέληση του στο νησί απ' όπου τον είχαν φυγαδεύσει οι δυο αδελφές του, η Υγκραίν και η Μπελανζέρ, για να τον σώσουν από τα χέρια...

O 2ος τόμος, όπως και ο πρώτος, αποτελεί μια εισαγωγή στην ιστορία της σκηνοθεσίας και καλύπτει την περίοδο 1914-1940 που είναι από τις πιο γόνιμες και τις πιο σύνθετες που γνώρισε ποτέ το θέατρο. Tο εγχείρημα τώρα είναι πιο σύνθετο, πιο δύσκολο, με μια πολυπλοκότητα ανάλογη με εκείνη της ίδιας της ιστορίας, μιας πολιτικής ιστορίας μπερδεμένης, φορτωμένης με κρίσεις, εντάσεις, πολέμους και επαναστάσεις, αποτυχημένες ή «επιτυχημένες». H συγγραφέας, προκειμένου να αποδώσει με κάποια καθαρότητα τις τόσες πολλές και τόσο διαφορετικές αναζητήσεις, προτίμησε να ασχοληθεί περισσότ...

Το μυθιστόρημα "Η συνοδός" γράφτηκε το 1934 αλλά πρωτοδημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1985, από τη Νίνα Μπερμπέροβα, μια ευκατάστατη Ρωσίδα εμιγκρέ που κατέφυγε στη Δύση μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το θέμα του αναφέρεται στη σχέση αγάπης/μίσους μεταξύ δύο γυναικών, της ταλαντούχας τραγουδίστριας Μαρίας Νικολάγιεβνα και της συνοδού της στο πιάνο, στην καθημερινή της εξάσκηση και στις παραστάσεις της, νεαρής Σόνιας. Το μυθιστόρημα εκτός από το θέατρο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, το 1992, από τους Luc Beraud (σενάριο) και Claude Miller (σκηνοθεσία), με τις ηθοποιο...

Το μυθιστόρημα "Η συνοδός" γράφτηκε το 1934 αλλά πρωτοδημοσιεύτηκε στη Γαλλία το 1985, από τη Νίνα Μπερμπέροβα, μια ευκατάστατη Ρωσίδα εμιγκρέ που κατέφυγε στη Δύση μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το θέμα του αναφέρεται στη σχέση αγάπης/μίσους μεταξύ δύο γυναικών, της ταλαντούχας τραγουδίστριας Μαρίας Νικολάγιεβνα και της συνοδού της στο πιάνο, στην καθημερινή της εξάσκηση και στις παραστάσεις της, νεαρής Σόνιας. Το μυθιστόρημα εκτός από το θέατρο έχει μεταφερθεί και στον κινηματογράφο, το 1992, από τους Luc Beraud (σενάριο) και Claude Miller (σκηνοθεσία), με τις ηθοποιο...

Όσο πιστοί κι αν θέλουμε να είμαστε στο θεατρικό έργο και στις προθέσεις του συγγραφέα του, σκηνοθεσία είναι πρώτα απ' όλα η επιλογή μιας προσωπικής αντίληψης για το κείμενο στο οποίο επιθυμούμε να δώσουμε σκηνική ζωή. Είναι η υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης γραμμής. Είναι η χρησιμοποίηση, στην υπηρεσία του έργου και της αντίληψης που έχουμε γι' αυτό, των μέσων έκφρασης που μας διαθέτει το θέατρο. Είναι η επιβολή τάξης και ο συντονισμός, ώστε να μπορέσει το θέαμα να αποκτήσει καλλιτεχνική ενότητα, απαραίτητη συνθήκη της αποτελεσματικότητάς του. Είναι η διεύθυνση και η εμψύχωση...