Καλαντίδης Δημήτρης
Kalantídis Dimítris
Ο Δημήτρης Καλαντίδης γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι ιστορικός και κριτικός του κινηματογράφου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ, της οποίας έχει διατελέσει μέλος του ΔΣ). Αποφοίτησε από το τμήμα Αγγλικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Απέκτησε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στην Ιστορία και Θεωρία του Ελληνικού και Παγκόσμιου Κινηματογράφου, από τον τομέα Θεατρικών Σπουδών του Φιλολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης. Σήμερα είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αντικείμενο τη "Διασκευή των έργων της νεοελληνικής αφηγηματικής πεζογραφίας στον ελληνικό κινηματογράφο". Είναι ο συντάκτης της "Ελληνικής κινηματογραφικής βιβλιογραφίας 1923-2000" (εκδ. Αιγόκερως, 2000), και των ανανεωμένων εκδοχών της, καθώς και πλήθους άλλων κριτικών κειμένων σε συλλογικούς τόμους, περιοδικά και εφημερίδες.
Οπτικοακουστική κουλτούρα: Ξαναβλέποντας τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο
Συλλογικό έργο
Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (2002)
Ξαναβλέποντας τον Παλιό Ελληνικό Κινηματογράφο (ΠΕΚ) συνειδητοποιούμε για μια ακόμη φορά τη ραγδαία αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, αλλά συγχρόνως και την εξέλιξη μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα της αισθητικής και, ειδικότερα, της κινηματογραφικής θεωρίας. Κατά την άποψή μας, η ελληνική κοινωνία πέρασε με "συνοπτικές διαδικασίες" από μια σχεδόν προνεοτερική κατάσταση σε μια sui generis μετανεοτερική, χωρίς στο μεταξύ να προλάβει να αφομοιώσει πλήρως τους χυμούς της νεοτερικότητας. Ο πολιτικός και πολιτισμικός συντηρητισμός της περιόδου 1950-1974 αντικα...
Οπτικοακουστική κουλτούρα: Όψεις του νέου ελληνικού κινηματογράφου
Συλλογικό έργο
Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (2002)
Η ταυτότητα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου είναι πολύ πιο περίπλοκη και αντιφατική απ' όσο συνήθως φαίνεται. Αν θέλουμε να την κατανοήσουμε πληρέστερα, θα πρέπει να διερευνήσουμε το πλαίσιο των περιορισμών και των προταγμάτων μέσα στο οποίο δημιουργήθηκε. Όψεις, λοιπόν, του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, με την έννοια αφενός των επάλληλων θεματικών του πλευρών και αφετέρου των διαφορετικών οπτικών θεώρησής του. Μια πρώτη συλλογή μελετών-αναστοχασμών για έναν κινηματογράφο που σημάδεψε τη μεταπολιτευτική καλλιτεχνική μας κουλτούρα. Ένα καλλιτεχνικό κινηματογραφικ...
Οπτικοακουστική κουλτούρα: Ανιχνεύοντας τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο
Συλλογικό έργο
Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (2002)
Με τον τόμο αυτό ολοκληρώνεται μια τριλογία για τον ελληνικό κινηματογράφο (παλιό, νέο, σύγχρονο). Αν ο λεγόμενος Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος, όπως είδαμε στον προηγούμενο τόμο, υπήρξε σε γενικές γραμμές νεοτερικός, καλλιτεχνικός, αντισυμβατικός, πολιτικοποιημένος και "κινηματογράφος του δημιουργού", ο Σύγχρονος θα πρέπει να θεωρηθεί μάλλον ως μετανεοτερικός (κυρίως στη λαϊκή έκδοση του όρου), εμπορικότερος, καλλιτεχνικά συμβατικότερος και σίγουρα απολιτικός. Σε πολλές από τις ταινίες του τελευταίου η σοβαρότητα των θεμάτων τους εξανεμίζεται σε μια ελαφρότητα που δι...