Παπασωτηρίου Γιώργος Χ.
Ο Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου γεννήθηκε στους Κωστακιούς Άρτας. Σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι "συγκριτική πολιτική" και επικοινωνία. Εργάστηκε στο ραδιόφωνο (Γ΄Πρόγραμμα, Δίαυλος 10). Υπήρξε διευθυντής στα περιοδικά "Χάος", "Account", "Ταξιδεύοντας", και αρχισυντάκτης στο "Ithaca" του ΕΚΕΒΙ. Εργάστηκε στις εφημερίδες "Εξουσία", "Ελευθεροτυπία-Βιβλιοθήκη", "Καθημερινή" και διατέλεσε διευθυντής της εφημερίδας "Η Βραδυνή". Έγραψε τα βιβλία: "Κάπου να δω το πρόσωπό μου", "Homo Americanus" και "Το ματωμένο θέρος του 1882). Διαχειρίζεται και γράφει στον ιστότοπο ARTInews.gr
Το ματωμένο θέρος του 1882
Παπασωτηρίου Γιώργος Χ.
Ηπειρωτική Εταιρεία Πολιτισμού Τεχνών και Επιστημών Άρτας (ΗΠ.Ε.ΠΟ.Τ.Ε.) (2014)
Homo Americanus
Παπασωτηρίου Γιώργος Χ.
Εκδόσεις Καστανιώτη (2008)
Γιατί το 95% των Αμερικανών είναι θρησκευόμενοι, ενώ στην Ευρώπη συμβαίνει το αντίθετο; Ποιος ο ρόλος της θρησκείας στην πολιτική του Λευκού Οίκου; Ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι «τρελός» ή εμείς οι Ευρωπαίοι δεν αντιλαμβανόμαστε την αμερικανική ιδιαιτερότητα; Σε τι συνίσταται η ιδιοπροσωπία του Αμερικανού ανθρώπου και ο αμερικανικός ατομικισμός; Γιατί η Αριστερά δεν αναπτύχθηκε ποτέ στις ΗΠΑ κατά το ανάλογο της Ευρώπης; Πώς αντιμετωπίστηκαν τα μεταναστευτικά κύματα και ποιες πολιτικές υπέθαλψαν τους «εμφυλίους των κάτω»; Γιατί οι ΗΠΑ επέστρεψαν στο 1920, ενώ οι αριστεροί νοσ...
Chercher... la France
Συλλογικό έργο
Αντίκτυπος (2007)
Πρόκειται για μια συλλογή πεζογραφημάτων από συγγραφείς, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς, επιστήμονες και καλλιτέχνες που το κοινό τους γνώρισμα είναι ότι σπούδασαν και έζησαν στη Γαλλία από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα. Η φοιτητική ζωή, οι συνθήκες διαβίωσης σε μια άλλη χώρα, οι αγωνίες της καθημερινότητας, η νοσταλγία, οι κλαυσίγελες καταστάσεις, αλλά και οι δύσκολες συνθήκες στη δικτατορία, η Γαλλία του πολιτισμού και της πολιτικής, είναι το φόντο της αφήγησης των ιστοριών.
Κάπου να δω το πρόσωπό μου
Παπασωτηρίου Γιώργος Χ.
Εκδόσεις Πατάκη (2003)
"Μην πάρεις τα μάτια σου από μένα και πνιγώ μες στο σκοτάδι" έγραφε η Μαρία Πολυδούρη στον Κώστα Καρυωτάκη. Σήμερα, όμως, που δε βρίσκεις ένα βλέμμα να φωνάξεις το όνομά σου, πώς να μη χαθείς; Πώς να πορευτείς χωρίς οδό, δίχως μια πίστη, μια ιδέα, έναν έρωτα; Ο Ορέστης και ο Στέφανος βιώνουν το μαρτύριο του τυφλού καθρέφτη, της έκπτωσης, της γενικευμένης αδιαφορίας και το ξερίζωμα από έναν κόσμο που κάποτε τους «έβλεπε». Αρχικά πετρώνουν μπροστά σ' αυτή την αλλαγή. Στη συνέχεια αυτοεξορίζονται στο χώρο του φανταστικού, όπου προσπαθούν να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Ο Στέφαν...