Δαββέτας Δημοσθένης
Davvétas Dimosthénis
Ο Δημοσθένης Δαββέτας γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και είναι Διδάκτωρ Αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Paris VIII. Διδάσκει στο IESA στο Παρίσι. Έχει διδάξει Φιλοσοφία της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, στο Strate College και στο Creapole στο Παρίσι. Έχει παραδώσει σεμινάρια Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Ecole des Beaux-Arts (Παρίσι), σεμινάρια φιλοσοφίας και μοντέρνας τέχνης στο Paris IV (Παρίσι) και Φιλοσοφία Εφαρμοσμένων Τεχνών στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών. Συχνά, δίνει διαλέξεις σε σχολές τέχνης και πανεπιστήμια. Ποιητής και συγγραφέας, ζωγράφος και εικαστικός, γράφει ήδη από το 1982 σχετικά άρθρα και δοκίμια στα περιοδικά Art Forum, Art in America, Art Studio, Beaux Arts Magazine, Galleries Magazine, Parkett Risk, και στις εφημερίδες Liberation, Le Figaro και Les Echos. Είναι πολιτικός σχολιαστής και αναλυτής, στην τηλεόραση και στον έντυπο Τύπο. Διατηρεί εβδομαδιαία στήλη στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος.
Έρωτας δαίμονας
Δαββέτας Δημοσθένης
Δρόμων (2017)
Ο Άγγελος, καθηγητής φιλοσοφίας στο Παρίσι, χωρίζει από την αρκετά νεότερη σύντροφό του. Ο χωρισμός τού προκαλεί μία σειρά από βίαια υπαρξιακά ερωτήματα, που συνοψίζονται σε ένα μόνιμα βασανιστικό: Τάχα αγάπησε ποτέ; Υπήρξε κάποιος έρωτάς του εκείνος ο μοναδικός, ο ένας, που όλοι ονειρεύονται κι επιθυμούν; Για να βάλει τάξη σε αυτήν την χαώδη κατάσταση των σκέψεών του, αποφασίζει να περάσει μετά από χρόνια το καλοκαίρι του στη χώρα της καταγωγής του, στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα εκεί που πέρασε τα νεανικά του καλοκαίρια, στην Κέρκυρα. Τι θα συμβεί όμως εκεί; Ένα ταξί...
Στον δρόμο του Ορφέα
Δαββέτας Δημοσθένης
Καλέντης (2019)
Οι εξηγήσεις δεν μπορούν να περιλάβουν ό,τι νοιώθεις. Πώς να γίνουν οι λέξεις χέρια, να σε κλέψουν και να σ' επιστρέψουν δίπλα μου; Το βάθος μιας αγάπης μπορεί κάλλιστα να γίνει βάρος και να της κόψει τα φτερά. Απ' όπου βρεθήκαμε ή περάσαμε μαζί, απ' όπου ονειρευτήκαμε όποτε και να περνώ η παρουσία σου επίμονα με καλεί. Στις λέξεις εναποθέτεις τα λόγια σου και την σιωπή σου ταυτόχρονα. Ίδιος ο Ορφέας λιώνω από τον πόθο να γυρίσω κοντά σου, να σ' αγγίξω με κίνδυνο να σε χάσω για πάντα.