Παπαστεργίου Δημήτρης Γ.
Ο Δημήτρης Γ. Παπαστεργίου γεννήθηκε το 1968 στη Βέροια όπου ζει και εργάζεται. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές: "Η τράπουλα του καλοκαιριού" (εκδ. Ars Poetica, 2012), "Furor Scribendi" (εκδ. Ars Poetica, 2013), "Ο άστεγος της οδού Χαμογέλων" (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2015) και "Έλαβον" (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2017), ενώ συμμετέχει με ποιήματά του στα συλλογικά έργα: "Ποιητικός Πυρήνας - Ανθολογία" (εκδ. Ενδυμίων, 2012) και "Ποιητικός και Πεζός Λόγος των Μελών της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (1980 - 2015)" (εκδ. Ρώμη, 2016).
Furor Scribendi
Παπαστεργίου Δημήτρης Γ.
Ars Poetica (2013)
Furor Scribendi: Μανία για γραφή. Το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου αποτελείται από δύο διακριτές ενότητες. Την πρώτη ενότητα, "Ένα σμήνος ποιήματα", την αποτελούν 27 σύντομα ποιήματα που αναφέρονται στην γραφή και στην καταγραφή. Ποιήματα που αφορούν κάθε είδος καταγραφής. Μπορεί ένα ποίημα να χωρέσει σε ένα σύντομο sms; Μπορεί ένας κατάλογος ποιητών να αποτελέσει έμπνευση για ένα ποίημα; Μπορεί να βρεθεί η ποιητική γραφή μέσα στους καταλόγους και στα τιμολόγια ενός αποθηκάριου; Μπορεί μια απογραφή προσωπικών αντικειμένων όπως η ταυτότητα, ένας συνδ...
Έλαβον
Παπαστεργίου Δημήτρης Γ.
Σαιξπηρικόν (2017)
ΑΝΑΣΚΑΦΗ Ζούμε σε μινωικά πιθάρια όμορφα διακοσμημένα δε βλέπουμε ουρανό, ακούμε από πάνω τους αρχαιολόγους. Έχουν φτάσει στη βυζαντινή περίοδο. Θέλουν πολύ ακόμη για μας εδώ κάτω. Ασφυκτιούμε τους φωνάζουμε απελπισμένοι να κάνουν πιο γρήγορα να μας βγάλουν στο φως και χτυπάμε τα τοιχώματά μας. Μια μέρα τα πιθάρια σπάνε και γεμίζουμε χώματα. Πεθαίνουμε με την θλίψη πως δεν γίναμε κάτι παραπάνω από χωμάτινοι αντίλαλοι
Η τράπουλα του καλοκαιριού
Παπαστεργίου Δημήτρης Γ.
Ars Poetica (2012)
Το βιβλίο περιλαμβάνει 52 ποιήματα, που διαρθρώνονται σε 7 ενότητες. Ποιήματα για το καλοκαίρι, τις αναμνήσεις, τον έρωτα, της μύχιες σκέψεις που ανοίγονται σαν καλοκαιρινή τράπουλα μπροστά στα μάτια του αναγνώστη.
Τα μεροκάματα ενός έρωτα
Παπαστεργίου Δημήτρης Γ.
Εντευκτήριο (2019)
Τη θαυμάζει και την ποθεί από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό της βάρδιας. Γιορτάζει τις εργάσιμες, θλίβεται τις αργίες και, τον καιρό των αδειών, μακριά της, υποφέρει. Στις ρανίδες του ιδρώτα της βλέπει γιορτινά λαμπιόνια· στων μαλλιών της το τίναγμα, στιγμές του οργασμού της. Η ώρα του θανάτου του εύχεται να τον βρει μέσα στην αγκαλιά της και πλήρη ηδονών. Άλλοτε τη φαντάζεται ως πόρνη, άλλοτε ως θεά, και τότε ιερουργεί στα μύρα του κορμιού της ενώ, την ίδια στιγμή, η φρόνηση, η ζήλεια και η προσδοκία παίζουν μαζί του επικίνδυνα παιχνίδια. Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει σε τ...