Στις 8 Νοεμβρίου 1934 απονεμήθηκε στον Luigi Pirandello (Λουίτζι Πιραντέλλο) το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας "για το θάρρος και την έξυπνη αναπαράσταση της δραματικής και θεατρικής τέχνης".
Ο Λουίτζι Πιραντέλλο (1867-1936), πεζογράφος και ίσως ο σημαντικότερος σύγχρονος ιταλός θεατρικός συγγραφέας, γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Ο ίδιος, μάλιστα, ισχυριζόταν ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ότι το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος.
Σπούδασε νομικά, φιλολογία και γλωσσολογία στα πανεπιστήμια του Παλέρμο, της Ρώμης και της Βόννης και δίδαξε ως καθηγητής ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας.
Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με λογοτεχνικά περιοδικά, δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1899. Η οικονομική καταστροφή του πατέρα του όμως, το 1903, τον ανάγκασε να αποδυθεί σε σκληρό αγώνα επιβίωσης ο οποίος τον έφερε στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Μέσα σ' αυτή την ατμόσφαιρα έγραψε το κυριότερο μυθιστόρημά του, "Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ" (1904), που η απήχησή του τον επέβαλε σαν πεζογράφο. Ακολούθησαν τα έργα "Οι γέροι και οι νέοι" (1909), "Τερτσέτι" (1912), "Η τράπουλα" (1915), κ.ά.
Εκείνο όμως που έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο ήταν το θεατρικό του έργο, το πρώτο μέρος του οποίου συνέθεσε και πάλι σε μια οδυνηρή εποχή γι' αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της γυναίκας του. Τα κυριότερα θεατρικά έργα του, με τα οποία αποκρυσταλλώθηκε το ύφος γνωστό ως "πιραντελλισμός", είναι: "Έτσι είναι (αν έτσι νομίζετε)" (1917), "Η ηδονή της τιμιότητας" (1917), "Όλα σε καλό" (1920), "Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα" (1921), "Να ντύσουμε τους γυμνούς" (1922), "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" (1930) κ.ά.
Ο Αντρέα Καμιλέρι, Σικελός και ο ίδιος, συνέθεσε τη βιογραφία του σημαντικού αυτού δραματουργού, η οποία κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Μια ζωή σημαδεμένη από τη δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, ένα χαρακτηριστικό που θα καθορίσει την ύπαρξή του ως ανθρώπου, ως συζύγου, ως πατέρα και θα οδηγήσει την πορεία του ως συγγραφέα. Μια αφήγηση που εκτυλίσσεται γύρω από το θέμα της ταυτότητας, θεμέλιο αυθεντικό και αναπόφευκτο για τη ζωή και το έργο του Πιραντέλο, το οποίο ο Καμιλέρι ερευνά με βλέμμα ανθρώπινο και αυστηρό.