Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο πρώτος τόμος περιέχει εκτενές εισαγωγικό σημείωμα του επιμελητή για τη σημασία του έργου του Λυσία, τη ρητορεία, το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής, τα κυριότερα ιστορικά γεγονότα (με χρονολογικό πίνακα), καθώς και τους λόγους "Υπέρ αδυνάτου", "Υπέρ Αριστοφάνους χρημάτων" και "Υπέρ του Ερατοσθένους φόνου" (στο πρωτότυπο και σε μετάφραση).

Ο δεύτερος τόμος περιέχει τους λόγους: "Υπέρ Καλλίου ιεροσυλίας", "Υπέρ Μαντιθέου", "Υπέρ των του Νικίου αδελφού", "Υπέρ Πολυστράτου" και "Υπέρ στρατιώτου".

Οι "Τρωάδες" αποτελούν το τελευταίο έργο μιας τριλογίας: τριών δηλαδή τραγωδιών που συνδέονταν θεματικά, από τις ελάχιστες που έχει γράψει ο Ευριπίδης. Η πρώτη τραγωδία είχε τον τίτλο "Αλέξανδρος" και αναφερόταν στην ιστορία του Πάρη, ενώ η δεύτερη λεγόταν και αναφερόταν στην ιστορία του Πάρη ενώ η δεύτερη λεγόταν "Παλαμήδης". Και οι δυο τους έχουν χαθεί. Οι "Τρωάδες" οφείλουν το όνομά τους στο χορό, που τον αποτελούν οι Τρωαδίτισσες αιχμάλωτες. Αυτές ήταν γυναίκες που είχαν πιάσει οι Αχαιοί μετά τη νίκη τους στον Τρωικό πόλεμο και τις οποίες σκόπευαν, φεύγοντας από την Τρο...

Η τραγωδία αυτή ανήκει στο ιδιαίτερο εκείνο είδος, που ο Αριστοτέλης ονόμασε "επεισοδιώδεις". Κάθε περιστατικό δηλαδή δεν προβάλλει ως γενετική αιτία ενός άλλου περιστατικού, και τούτο ενός τρίτου κτλ., αλλά όλα τα περιστατικά ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο από την ίδια τη θέληση των περιστάσεων και στέκονται παράλληλα, ενώ από το άλλο μέρος το καθένα υψώνεται εσωτερικά και αποκτά το δικό του ύψος. Υπάρχει, δηλαδή, μια ιδιόρρυθμη παρατακτική αρχιτεκτονική. Πέτρος Σπανδωνίδης, "Τρωάδες - Εισαγωγή", εκδ. Ζαχαρόπουλος

Οι σκηνές που ακολούθησαν την άλωση της Τροίας. Η πυρπόληση και οι θάνατοι μελών της οικογένειας του Πριάμου. Οι αιχμάλωτες γυναίκες οδηγούνται στα πλοία των Αχαιών. Δεσπόζει η φυσιογνωμία της Εκάβης.

Ο Ευριπίδης είναι ο τρίτος της τριάδας των μεγάλων ποιητών της δραματικής ποίησης της αρχαίας Ελλάδας. Χαρακτηρίζεται ρεαλιστής συγγραφέας, καθώς δίνει τους χαρακτήρες των προσώπων των έργων του όπως είναι περίπου στην πραγματικότητα, και "από σκηνής φιλόσοφος", επειδή αντιμετωπίζει στοχαστικά τα θέματα που επεξεργάζεται. Από το πλούσιο έργο του μας σώζονται ένα "σατυρικό δράμα", ο "Κύκλωψ", και δεκαοκτώ τραγωδίες: "Άλκηστις", "Ανδρομάχη", "Μήδεια", "Ηρακλείδαι", "Ιππόλυτος", "Εκάβη", "Ικέτιδες", "Ηρακλής μαινόμενος", "Τρωάδες", "Ιφιγένεια η εν Ταύροις", "Ηλέκτρα", "Ελένη"...

[...] Προσπάθησα να "μεταφέρω" το λόγο του Ευριπίδη, αποφεύγοντας περίεργα και δήθεν "πρωτότυπα" ποιητικά σχήματα. Ακολούθησα-κυρίως στα χορικά- μιά ποιητική σύνταξη απλή, χωρίς καμμία πρόθεση εντυπωσιασμού, άλλα με σταθερή την έγνοια να διασώσω το λυρικό στοιχείο του έργου. Το τι κατάφερα μέλλεται να κριθεί όταν οι "Τρωάδες", που προτείνω μ' αυτή μου την μετάφραση, θα έχουν την τύχη να δοκιμαστούν επί σκηνής. Οι "Τρωάδες" είναι ένα αντιπολεμικό έργο, κυρίως διότι καταγγέλλει την ανελέητη αυθαιρεσία των νικητών έναντι των ηττημένων. Ενδεχομένως σ' αυτή την καταγγελία να...

To χιούμορ (ευτραπελία) των Aρχαίων Eλλήνων ως έκφραση των ποικίλων μορφών της πολιτικής και κοινωνικής τους ζωής αλλά και της ψυχικής τους ιδιοσυγκρασίας.

Οι "Τραχίνιες" είναι διπλό δράμα: της Δηιάνειρας και του Ηρακλή. Τα δύο δράματα δεν διαπλέκονται. Το πρώτο έχει τελειώσει όταν αρχίζει το δεύτερο. Οι ήρωες δε συναντιούνται μεταξύ τους, το κοινό δεν τους βλέπει ταυτόχρονα - άλλωστε ο ίδιος ηθοποιός έπαιζε και τους δύο ρόλους εναλλάξ. Μια τέτοια σύνθεση φαίνεται να παραβαίνει την ενότητα της δράσης. Όμως όχι. Τα γεγονότα δένονται με μια έξοχη λογική. Η ενότητα είναι η θεία θέληση, που τα έχει συνδέσει από πριν. Η δράση προχωρεί κανονικά και κάθε επεισόδιο φανερώνει όλο και καλύτερα την αδυναμία των ανθρώπων μπροστά στις μυστ...