Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...Ως εδώ ή ως αιδώ; Ως εδώ (μπορεί και ως αιδώ)για τα όσα μέχρι τώρα έγραψα ή ως εδώ για τα όσα άντεξα; Ως αιδώ (ή σωστότερα ως αιδώς)για τα όσα τόλμησα να κάνω ή για τα όσα έκανα; Ως αιδώ για τα όσα δεν θέλησα να ανεχτώ ή για τα όσα χωρίς αιδώ θέλησα και ανέχτηκα; Παλαιόθεν, πάντως, η ποίηση αποτελούσε την καταφυγή μου. Το μέσον που εξισορροπούσε την αντίφαση της κατά καιρούς καθημερινότητας μου. Από την εποχή που έγραφα "εφηβικά τετράδια" και συμπλήρωνα κάποιο "ερωτικό λεύκωμα", μέχρι που συνειδητοποίησα πως οι "σπονδές ασπονδύλων" ξορκίζουν τη χαμένη ραχ...

Ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα. Σε ταξιδεύει. Σε ζαλίζει. Σε τρομάζει. Σε γλυκαίνει. Σε αποπροσανατολίζει. Σε αρρωσταίνει. Σε απελευθερώνει. Σε αναζωογονεί. Σε διαλύει. Σε τρελαίνει. Σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει δυστυχισμένο. Και, κάποιες φορές, σε σκοτώνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα. Σε ξαγρυπνάει. Σε προκαλεί. Σε αρμενίζει. Σε ταρακουνάει. Σε αιχμαλωτίζει. Σε γοητεύει. Σε πικραίνει. Σε ξοδεύει. Σε υπνωτίζει. Σε φοβίζει. Σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει δυστυχισμένο. Και, κάποιες φορές, σε πνίγει.

Μεγάλο πράγμα να νιώθεις την ανάγκη να εκφράσεις στο χαρτί ορμές και συναισθήματα που στροβιλίζουν τον εσωτερικό σου κόσμο. Μεγάλο και με αρκετή ανασφάλεια το τόλμημα, όταν μάλιστα επιχειρείται μέσω του έμμετρου λόγου. Ο "ποιητής" είναι αναγκασμένος να ακροβατεί συνέχειασε δύσβατα, απόκρημνα και κακοτράχαλα μονοπάτια με τον κίνδυνο να βρεθεί ξαφνικά στο κενό που παραμονεύει δίπλα του.

Όταν καταλάβουμε της Αγάπης το Α, το Α θα γίνει η Αρχή και η Αλήθεια για ν' αναστήσει τη μνήμη, να βγει από το κύτταρο ένας νέος Ανθός Αγάπης! Κ. Κ.

Παράξενα βράδια σκισμένα τετράδια Μια φάλτσα η ζωή μου μπαλάντα. Το νόημα χάνω, ανοίγω το πιάνο Μα είναι ξεκούρδιστο πάντα.

... τρέχει η σκέψη στις φλέβες της καθαρής νόησης, να τρυπώσει στις συμπαντικές συμφωνίες να 'βρει σ' αυτές της ψυχής το άντρο... ... ανεμογυρίζει της φιλοσοφίας η σφαίρα... ποια δέσμη φωτός απ' της αλήθειας το φως θα φτάσει το κατώι της ύπαρξης ν' απαντήσει την αυτογνωσία;

Στο έργο τής Ιωάννας Ιακωβάκη αποτυπώνονται ο έρωτας, ο ρομαντισμός, η θλίψη, η μελαγχολία, η απογοήτευση, η ελπίδα και ίσως η αναγέννηση.

Το φρέσκο ψάρι και το αλίπαστο, ψαρεύτηκαν αλόγιστα στο νόμισμα της Ζωής. Αν η θάλασσα - χώρα αδειάσει όλη, οι άνυδρες ευχές θα μεταλλαχθούν...

ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια. 'Οταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη. Όταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν. Όταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους. Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα. Όταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν. Όταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους. Εκείνους...

Τριάντα επτά ποιήματα και μια ..."Προσευχή" συνθέτουν την ποιητική δουλειά: "...με μια δεύτερη ματιά...", τού Μάριου Μακρυγιωργάκη... ...Σε μια θεματολογία, όχι από "βαρύγδουπα" ή "αφηρημένα" αλλά από "καθημερινά" -μικρά ή μεγάλα- τού καθενός μας ζητήματα, η νοσταλγία, η ελπίδα, κάποια "γιατί;", μερικά "πρέπει", η "ανατροπή", η κριτική και -κυρίως- η αυτοκριτική... ...αναμιγνύονται σ' έναν έμμετρο στοχασμό τής επίκαιρης και όχι μόνο, καθημερινότητάς μας... ...Ωστόσο δεν είναι μόνον η θεματολογία της, αυτή η συλλογή χαρακτηρίζεται από μια πρωτοτυπία? προτείνει κυρίως έναν...

Σωρός αναμνήσεις, θύμισες η ζωή μου, παλιά έπιπλα, πέρασε η εποχή τους λέει τώρα, άλλα "παίζουν". Καινούρια σελίδα, σε μια ζωή που κατηφορίζει. Κι όμως, όλα αυτά έχουν ψυχή, μιλάνε, μπορείς να τα ακούσεις, αν τα αγαπάς. Οι σκέψεις σαν πυγολαμπίδες πλημμυρίζουν από συναισθήματα ακι αρώματα τον αναγνώστη, γεννώντας προσδοκίες, ελπίδες, όνειρα...

Πώς ξέρεις ότι θέλεις να γράψεις; Πώς ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να γράψεις; Η απάντηση είναι απλή: Θυμάστε το "Στην αρχή το φως. Και η ώρα η πρώτη", το "είπεν ο Θεός γεννηθήτω το φως και εγένετο φως"; Έτσι ξεκινούν όλα. Αυτή είναι η αρχή. Όταν κάποιες σκέψεις, αισθήματα, μισόσβηστες εικόνες που έμεναν στην σκιά, αποκτούν ψυχή/φως. Και φωτίζονται. Και το φως τους, γιατί είναι δικό τους το φως, όλο και μεγαλώνει. Και στο τέλος μεγαλώνει τόσο, που δεν αντέχεται να μένει κλεισμένο μέσα σου. Και χύνεται πάνω σε κόλλες χαρτί, σε σελίδες υπολογιστή, και παίρνει μορφή. Γίνεται πάλι σ...