Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΜΥΘΟΙ Ποιος λόγος καθησύχασε τη βία τ' ουρανού τη μονοπόδαρη αστραπή, την αστραπή την πιο μικρή από τις άλλες και την πανέμορφη, την πράσινη αστραπή; Και ποιος το αιώνιο σύθαμπο καθάρισε, για να φανεί η πατρίδα της φωτιάw και πιο ψηλά το κράτος της ομίχλης; Για να φυσήξει σαν πνοή ο πρώτος άνεμος, να βγει στη θάλασσα του φεγγαριού το πλοίο; Ποια πόρνη εξημέρωσε τον γιο των κοπαδιών, εκείνον που δεν μοιάζει με κανέναν, μαθαίνοντάς του κάθε τέχνη της γυναίκας; Χαρίζοντάς του απλόχερα επιθυμίες των θεών, μα πιο απλόχερα τη μοίρα των ανθρώπων. Φ...

Όλα αρχίζουν με μια άρνηση. Ένα τοπίο που μας δίνει στα νεύρα. Ένα όνειρο ίσως, με κάρες αγίων νευρασθενικού αιώνα, με μια σφαίρα σφηνωμένη στο βρεγματικό οστό. Ακολουθεί η ιστορική δικαίωση. Η άνοιξη. Το σφίξιμο στο στήθος. Το πάθος για το ποτό. Το σκονισμένο κίτρινο της Γεντιανής. Ο λευκός Νάρκισσος των ποιητών. Η ισοπεδωτική επέλαση της φύσης. "Χωματουργικά": Είκοσι πέντε ποιήματα του Δημήτρη Πέτρου, τρία χρόνια μετά την "Α’ Παθολογική", την ποιητική συλλογή με την οποία συστήθηκε στο κοινό. "Χωματουργικά": Μια ξενάγηση. Μια περιπλάνηση στην υγρή μακεδ...

Άνοιξη 2008. Η επικείμενη πολλαπλή κατάρρευση της χώρας είναι πλέον προφανής. Για τις ανάγκες μιας ποιητικής ανασκαφής -και μιας απόφασης- αποσύρομαι στην ερειπωμένη εδώ και δεκαετίες Κρανιώνα της Καστοριάς, συντροφιά με τρεις στεφανωμένους από χώμα ποιητές: τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Χρήστο Μπράβο και τον Κώστα Θ. Ριζάκη, ο οποίος και γράφει τον στίχο "στεφανωμένος χώματα" (η Κρανιώνα, σημειωτέον, έγινε γνωστή για τα πλινθόκτιστα σπίτια της, τα οποία και λειτουργούν ως το κυρίως σκηνικό στο πρώτο μέρος της ταινίας, του Παντελή Βούλγαρη, οι Νύφες). Ετοιμάζομαι για μια ισόβια α...

ΜΙΚΡΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΙΙ Φυσούσε λίγο κι οι μνηστήρες εκοιτούσαν το αίθριο μελαγ- χολικοί να γεμίζει από περαστικά κίτρινα φύλλα. Πέρα, στα βασιλικά βοσκοτόπια, τα ζωντανά θα είχανε πλαγιά- σει. Δούλοι σαρώνανε χωρίς μιλιά τα ψίχουλα από τα τρα- πέζια. Έσβηνε η χαμηλή φωτιά κι έπινε η νύστα την πρώ- την ελαφριά ψυχρούλα. Ο αργαλειός της δεν ακουγόταν. Από ώρα, είχε αρχίσει πια να ξηλώνει.

Βιωμένη βαθειά και τραυματικά η πραγματικότητα περνά άλλοτε σαν οργή, κάποτε σαν τετελεσμένη παραδοχή, σπανίως ως απειροελάχιστη ελπίδα (Και σε περιμένω/ στην άκρη της αφής/ να ταράξουμε τους υφάλους της ζωής/ να περάσουμε τις ξέρες να αφήσουμε τους αφρίζοντες ωκεανούς/ Σε περιμένω να μου δείξεις το όνειρο/ στον δρόμο για την πατρίδα), ...μέσα από την πένθιμα λυρική ποίηση του Γιάννη Αλεξανδρόπουλου στο τέταρτο ποιητικό του βιβλίο: Άφωνοι ποιητές μασουλούν εισοδηματικές ενισχύσεις/ από υπουργεία και ευαγή ιδρύματα/ για συγγραφή εμπνευσμένων έργων/ Και ένας λαός άθυρμα/ να π...

Δείγμα γραφής: Πώς σώθηκε Πώς γλίτωσε από την πέτρα της λήθης σχεδόν δροσερή Θα της δώσω χρώματα και σώμα μυρωδιές φωνή να γράψει το ποίημα απ’ το ποίημα να πιει, να μιλήσει Σαν ωκεάνιο κύμα η εικόνα ορμά απ’ το σκοτάδι και το ψύχος στο ζεστό παρόν· αιφνίδια χρώματα βάφουν την αμετάκλητη απουσία ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ Η αυτοάνοση αρρώστια είμαι εγώ Ο εαυτός που στρέφεται εναντίον μου Σα να ήταν η επιθυμία εχθρός του μυαλού Με τον καιρό, θλίψη αφάνισε το αδιέξοδο Εύκολα το αφύσικο γίνεται συνήθεια ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Πόσο τεντώνει το σχοινί Πόσο ισορροπεί ο φ...