Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ Στην αρχή μούσα Μετά άρχισα να γράφω κι εγώ Λεξούλα τη λέξη να γίνει το ποίημα Ποίημα το ποίημα να σβήσω ως μούσα σ' αυτό Μα κάθε που γράφω χωρίς να θυμάμαι πως ήμουνα μούσα κι εγώ Συντρίβομαι τόσο και πλεόν θυμάμαι τον λόγο που γράφω πως πια δεν υπάρχω ως μούσα θαρρώ

Μέσω του διαχωρισμού της συλλογής σε τρεις ενότητες, υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα κάθε τέλους ως ένα σκαλοπάτι για μία κάποια αρχή: Η ενότητα Ω, περιλαμβάνει ποιήματα "σκούρων" αποχρώσεων, πολλά εκ των οποίων έχουν γραφτεί κοντά σε στιγμές ή αισθήσεις τέλους. Η ενότητα Α, χρωματισμένη με περισσότερο φως, τοποθετείται στον ενδιάμεσο χρόνο από ένα τέλος έως μια αρχή ή όταν έχει κάτι νέο ήδη ξεκινήσει. Τέλος, η ενότητα ΩΑ κοιτάζει την αρχή και το τέλος από μια σχεδόν ίση απόσταση, σαν τις δύο μεριές του ίδιου νομίσματος. Η φωνή του δημιουργού ταξιδεύει σε όλες τις κλίμακε...

Με ανησυχεί τελευταία η αδιατάρακτη κοινωνική ειρήνη είπες ενώ δοκίμαζες άλλη μια μπάλα παγωτό φιστίκι στο παραλιακό ζαχαροπλαστείο Κι επίσης δεν μου πολυαρέσει η jazzzz όποτε ακούω στο ραδιόφωνο τις σωστές επιλογές αρχίζει να βρέχει και αυτό μου φέρνει υπνηλία Και μετά θυμάμαι το νορβηγικό πουλόβερ της κυρίας Ν. που είχε στο κέντρο ένα πράσινο μοτίβο σαν λαβύρινθο -maze θα το ονόμαζαν στην αγγλική εξοχή- με σφιχτοκουρεμένους κάκτους κι ένα παγκάκι στη μέση της διαδρομής να ξαποστάσει -αν ποτέ το βρει- ο νικητής και ύστερα να επιστρέψει -αν μπορέσει- στο...

Με αφορμή την μεγάλη αναδρομική έκθεση του Ν.Ε. στο Μουσείο Μπενάκη, ανθολογούνται για πρώτη φορά, σε έναν πολυτελή δεμένο τόμο, ποιήματα από όλες τις συλλογές του με αντικρυστή μετάφραση στα αγγλικά. Το βιβλίο κοσμείται με δεκατρείς έγχρωμους πίνακες του ποιητή διάσπαρτους στο κείμενο.

[...] Η συλλογή εξελίσσεται σταδιακά από την πρώτη ώρα της έγερσης και της ενδοσκόπησης με αφορμή την παρατήρηση εντός, για να προχωρήσει στη δεύτερη ώρα της πορείας μέσα στο πλήθος και να καταλήξει στην Τρίτη ώρα του παρά πέντε -πριν λαλήσει ο πετεινός-της υπέρβασης της ανθρώπινης υπόστασης, εκεί που εδράζεται η στέρεη πίστη στον Ένα Θεό και γι' αυτό ο λόγος γίνεται φιλοσοφικός και χρειάζεται αποκρυπτογράφηση. [...] Δρ. Βασιλική Ράπτη, ποιήτρια

"Πράγμα δικό σου πιότερο από τη μοίρα δεν υπάρχει. Στερεωμένη καλά στις πόρτες που θα διαβείς, στις ώρες που θα μετρήσεις σε παρακολουθεί σαν θεατής που έκλεψε τη συνέχεια απ’ τα χείλη του σκηνοθέτη. Υπομονετική, γυμνή, ανάλαφρη και πάλι βαριά σε κοιτάζει απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα. Θα μπεις ή θα βγεις; Ποιος ξέρει; Ποιος νοιάζεται; Ποιος, άλλος από σένα, φωνάζει μέσ’ από την πόρτα καθώς διαλέγεις κάθε μέρα, κάθε ώρα -σαν να είσαι εσύ ένας μικρός Θεός- το σάβανο της ζωής σου. Μικρή ζωή, μικρός θάνατος. Μεγάλες μόνο οι ώρες που παραμονεύουν στο προσκέφαλό μας. Το ξέρω πως ξεχνά...

Μια αμύθητα αισιόδοξη κοπέλα έπεσε απ' τον ουρανό στο μαξιλάρι μου. Φορούσε λευκό ψάθινο καπέλο και μπλε σατέν φόρεμα. Μου φάνηκε μυστήρια στο βλέμμα. Τη ρώτησα, από τόσους έμπειρους ονειροβάτες πώς ξέπεσε στο εμπριμέ μου μαξιλάρι. Έμεινε βουβή να ξύνει το κεφάλι της πάνω από το καπέλο. Δείγμα επι-κίνδυνα ευφυούς ανθρώπου. Την ξαναρώτησα. Μήπως δεν πρόλαβε να καταλάβει με την πρώτη ανάγνωση. Με κοίταξε νωχελικά. Με βλέμμα απόκοσμο και μια καρφίτσα πεταλούδα στο φουστάνι.