Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο έρωτας είναι σαν τη θάλασσα. Σε ταξιδεύει. Σε ζαλίζει. Σε τρομάζει. Σε γλυκαίνει. Σε αποπροσανατολίζει. Σε αρρωσταίνει. Σε απελευθερώνει. Σε αναζωογονεί. Σε διαλύει. Σε τρελαίνει. Σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει δυστυχισμένο. Και, κάποιες φορές, σε σκοτώνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα. Σε ξαγρυπνάει. Σε προκαλεί. Σε αρμενίζει. Σε ταρακουνάει. Σε αιχμαλωτίζει. Σε γοητεύει. Σε πικραίνει. Σε ξοδεύει. Σε υπνωτίζει. Σε φοβίζει. Σε κάνει ευτυχισμένο. Σε κάνει δυστυχισμένο. Και, κάποιες φορές, σε πνίγει.

...Ως εδώ ή ως αιδώ; Ως εδώ (μπορεί και ως αιδώ)για τα όσα μέχρι τώρα έγραψα ή ως εδώ για τα όσα άντεξα; Ως αιδώ (ή σωστότερα ως αιδώς)για τα όσα τόλμησα να κάνω ή για τα όσα έκανα; Ως αιδώ για τα όσα δεν θέλησα να ανεχτώ ή για τα όσα χωρίς αιδώ θέλησα και ανέχτηκα; Παλαιόθεν, πάντως, η ποίηση αποτελούσε την καταφυγή μου. Το μέσον που εξισορροπούσε την αντίφαση της κατά καιρούς καθημερινότητας μου. Από την εποχή που έγραφα "εφηβικά τετράδια" και συμπλήρωνα κάποιο "ερωτικό λεύκωμα", μέχρι που συνειδητοποίησα πως οι "σπονδές ασπονδύλων" ξορκίζουν τη χαμένη ραχ...

Σαν σήμερα ξημέρωσε το χτές. κι ήρθες εσύ κριτής κι επίσης όνειρο δίχως ρίζες,σώμα διάτρητο από πατημασιές απ' το υγρό ξεσηκωμένες χώμα, χαμένος δρόμους να φωτίσεις.

Για να μη χάνεις στιγμή το δρόμο σου και να εμποδίζεις αυτούς που προσπαθούν να στον φράξουν, δύο είναι τα προαπαιτούμενα: 1. Να γνωρίζεις από που έρχεσαι, για να ξέρεις και που πας. 2. Ν' ακολουθείς μια στάση ζωής τέτοια, που πεθαίνοντας να μπορείς να πεις με περηφάνια: Μπράβο μωρέ, άξιζε να ζήσω!!!

Δείγμα γραφής: Ποίηση ...; Θα εννοείτε ίσως, την τιθάσευση αφηνιασμένου συναισθήματος... αλλά μπορεί και τη χάρι που δίνεται σε ακουσίως μεν ζημιωθέντας εκουσίως δε διασωθέντας... ή μήπως τη μοναχική γωνιά για να γλείφει και να γλύφει κανείς -κι όχι χωρίς αυταρέσκεια τις πληγές του. . . Όπως και να 'χει, τα ποιήματα είναι η άλλη άκρη του γεφυριού, που μας πετούν να τη στερεώσουμε στη δική μας όχθη. Ακόμη κι αν κανείς δεν περάσει το...

Αύριο θα σμίξω τα δυο σου σκέλη, μήπως γεννηθεί ένα μικρό λυπητερό παιδάκι, θα το λένε Ιούς, Μανιούς, ίσως και Aqua Marina. Φέρτε μου να γεννήσω όλα τα μωρά της πλάσης, δώστε μου να πεθάνω όλους τους θανάτους. (Μάτση Χατζηλαζάρου) "Θεωρώ τη Μάτση Ανδρέου [Χατζηλαζάρου] τη μεγαλύτερη Ελληνίδα ποιήτρια. Τα ποιήματά της μπορούν να θεωρηθούν μια κορύφωση της γυναικείας ευαισθησίας, η οποία εκφράζεται με τρόπο εντελώς προσωπικό, απολύτως πρωτότυπο και παράφορο." (Ανδρέας Εμπειρίκος) "Γεννήθηκε δεν ξέρω πού. Έζησε, όπως κι εγώ, στην Κατοχή. Κι έφυγε από την Ελλάδα, λίγο...

Μια ποιητική συλλογή που έρχεται... με ταχύτητα καρδιάς, να κραυγάσει τις αγωνίες, τις φοβίες, τις φαντασιώσεις, τα όνειρα, τους εφιάλτες, τις ελπίδες του σύγχρονου ανθρώπου σε μια στυγνή πραγματικότητα, πλαισιωμένη από τον αδιάκριτο φακό του αστικού φωτογράφου, Μάριου Αντωνίου. Για τις ημικρανίες σας και τα χαμένα λόγια τις χαλασμένες μήτρες σας και τα νεκρά παιδιά σας και για την ανεργία σας και για τα στραβά σας για εκείνους που αμύνονται κι έπειτα φθηνά δωροδοκούνται -για την παγκόσμια μοναξιά μας, λέω ...θα φταίω εγώ· ο αγαπημένος των εχθρών σας -εγώ που σαν...

Η Αγάπη, όπως την ένιωσαν και την έβαλαν σε στίχο οι ποιητές μας. Το μαγισσάκι μάς πάει ακριβώς εκεί: σε ότι έχει αγιαστεί από της αγάπης το άγγιγμα... Γιατί η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...Αιώνια τα ταξίδια της, μαγικά και ατελεύτητα...