Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο βιβλίο του αυτό, ο Βασίλης Βιτσαξής επιχειρεί μια ανατομή του ποιητικού φαινομένου σε μια προσπάθεια τοποθέτησης του ποιητικού λόγου μέσα στον αισθητικό στοχαστικό χώρο. Η σχέση της ποίησης με τον πεζό έντεχνο λόγο, ο ρόλος της λέξης μέσα στο στίχο, η αξιολόγηση της μορφής σε σχέση με το περιεχόμενο της ποίησης, οι πηγές της τελευταίας, ο οικουμενικός της χαρακτήρας, τα εκφραστικά της μέσα, η συνάρτηση της φιλοσοφίας με την ποίηση, η σχέση της τελευταίας με τον μυστικισμό και με τον χρόνο, η σχέση της με τη μουσική, τα προβλήματά της μετάφρασής της και πολλές ακόμα π...

"Πόσο κουράστηκα;/ Και, βέβαια, κουράστηκα πολύ/Να φέρω την ψυχής της σε μια γέννηση,/ Να δώσω σ' αυτά τα στοιχεία ένα όνομα κι ένα κέντρο!/ Είναι όμορφη σαν το ηλιόφως, και σαν ρευστό./ Δεν έχει ούτε όνομα, ούτε πατρίδα./Πόσο κουράστηκα να φέρω την ψυχή της σ' ένα ξεχώρισμα/ Να της δώσω ένα όνομα και την ύπαρξή της!/ Σίγουρα περιορίζεσαι και συστρέφεσαι,/Μπερδεύεσαι με στοιχεία αγέννητα/ Έχω αγαπήσει ένα χείμαρο και μια σκιά./Σ' εξορκίζω να μπείς μες στη ζωή σου./Σ' εξορκίζω να μάθεις να λες "Εγώ",/ Όταν σε ρωτώ./ Γιατί δεν είσαι ένα κομμάτι, αλλά ένα σύνολο,/ Όχι ένα κάτι...

Η Λέξη Τα βράδια μας, αγάπη, σκέψεις αγαθές μόνο γεμάτα, που τα τρένα δεν περίμενα και το φιλί του χωρισμού, πριν απ' το χωρισμό της μιας νυχτός, χαιρόμασταν, θυμάμαι τώρα, αγάπη- μένη, τώρα που 'σαι αλλού και σε άλλους λες τη λέξη μας, ενώ τα τρένα περιμένω, και μαζί το θαύμα, κι όλα γύρω μου είναι λάσπη.

"Το φυλαχτό της Μέδουσας", στο σύνολό του, προσδιορίζει μιαν επιφυλακή αγωνίας, πόθου και πάθους για ζωή, απαθανατίζοντας την αμφιβολία για την ανθρώπινη μοίρα και την επιφύλαξη για την κοινωνική σχέση, μέσα από ένα καθεστώς ισχυρής θέλησης, έντονης ανησυχίας και βαθιάς πίστης στον άνθρωπο, στη δύναμή του και στην αδυναμία του.

Η κύρια συμβουλή του Ρίλκε σ' αυτά τα δέκα γράμματα στον άγνωστό του νέο ποιητή, στον καθένα που ονειρεύεται να δημιουργήσει, μα και στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, είναι το μακρύ, επώδυνο και μοναχικό ταξίδι που πρέπει να κάνει για να φτάσει ώς τις βαθύτερες ρίζες του εαυτού του. Η αλυσίδα των βιωμάτων, η κατανόηση του τρόπου της συμβολής του καθενός κρίκου στη δημιουργία του επόμενου, αυτή η μαγική, μυστική και απόλυτα ατομική αλληλουχία, όταν εξηγηθεί, όταν θεαθεί πανοραμικά, όταν αγαπηθεί, γίνεται το πολυτιμότερό μας αγαθό, η ολοκλήρωσή μας, η αρμονία με τον εαυτό μας.